Scelionidae | |
Haliday, 1839 | |
Okres istnienia: kreda–dziś | |
![]() Trissolcus japonicus | |
![]() Scelio masneri | |
Systematyka | |
Domena | |
---|---|
Królestwo | |
Typ | |
Gromada | |
Rząd | |
Podrząd | |
Infrarząd | |
Parvordo | |
Nadrodzina | |
Rodzina |
Scelionidae |
Scelionidae – rodzina błonkówek z infrarzędu owadziarek i nadrodziny Platygastroidea. Kosmopolityczna. Obejmuje około 4 tysięcy opisanych gatunków. Wszystkie są parazytoidami, przechodzącymi rozwój larwalny w jajach owadów lub pająków.
W większości drobne błonkówki o ciele długości od 0,5 do 2,5 mm, wyjątkowo osiągające do 10 mm. Ubarwienie mają najczęściej czarne, rzadziej żółtawe lub wielobarwne, rzadko z połyskiem metalicznym. Oskórek często cechuje się wyraźną rzeźbą[1].
Głowa wyposażona jest w bruzdy malarne, a zwykle też we wcisk na czole. U samicy czułki mają biczyk zbudowany z od pięciu do dziesięciu członów. U samca piąty człon czułka jest zmodyfikowany[2].
Przedplecze nie ma szczecinek w bruździe szyjnej. Długość tarczy śródplecza zwykle podobna jest jej szerokości. Mezepisternity pozbawione są linii transepisternalnych. Z wyjątkiem rodzaju Aneuroscelio wykształcone są szwy mezepimeralne. Skrzydła nie zawsze występują[2], a rzadko są obecne skrzydła pozbawione użyłkowania[1][2] lub o użyłkowaniu ograniczonym do bardzo krótkiej ostrogi żyłki radialnej u podstawy[2]. W większości przypadków użyłkowanie jest jednak zachowane; to na przednim skrzydle cechuje się wówczas żyłką submarginalną dochodzącą do przedniego brzegu i tam przedłużoną w żyłkę marginalną, szczytem żyłki radialnej przedłużonym odsiebnie, wychodzącą z żyłki marginalnej i wydłużoną żyłką poprzeczną r-rs oraz zwykle wykształconą żyłką stygmalną[1][2]. Tylne skrzydło najczęściej ma pełną, dochodzącą do haczyków żyłkę submarginalną[1]. Odnóża wszystkich par mają po jednej ostrodze na goleniach[2].
Metasoma często jest mniej lub bardziej spłaszczona grzbietobrzusznie[1]. Laterotergity są zawsze wyraźnie wykształcone. Szwy między tergitami i między sternitami zazwyczaj są niezmodyfikowane albo na przednich krawędziach dwóch lub trzech segmentów występuje szereg dołków. Zazwyczaj na sternicie pierwszym nie ma pośrodkowego kila i nie wchodzi on między tylne biodra[2].
Błonkówki te są idiobiontycznymi parazytoidami stawonogów. Ich larwy cały swój rozwój przechodzą w jaju gospodarza, przy czym zarodek uśmiercany jest już przez pierwsze, nieczłonowane stadium larwalne. Do atakowanych przez nie grup należą m.in. prostoskrzydłe, modliszki, nogoprządki, pluskwiaki, chrząszcze, sieciarki, motyle, muchówki i pająki. Niektóre gatunki potrafią schodzić pod wodę celem porażania jaj wodnych pluskwiaków różnoskrzydłych[1].
Rodzina kosmopolityczna, rozprzestrzeniona na całym świecie, od wybrzeży Oceanu Arktycznego na północy po południowe skraje Ameryki Południowej i Nowej Zelandii na południu[2]. Zamieszkują szerokie spektrum siedlisk, najczęściej stanowiska trawiaste i nasłonecznione, ale także lasy, pustynie, bagna, a nawet glebę i wody słodkie. Najliczniejszą reprezentację mają w strefie międzyzwrotnikowej[1]. W Polsce do 1999 roku stwierdzono 66 gatunków[3].
Takson ten wprowadzony został w 1839 roku przez Alexandra H. Halidaya. W 2007 roku Michael J. Sharkey zniósł Scelionidae, zaliczając wszystkie ich rodzaje do Platygastridae, powołując się na opublikowane w tym samym roku wyniki analizy filogenetycznej Nicholasa P. Murphyego i innych[4][5]. Według wyników tych Platygastridae zagnieżdżały się wewnątrz Scelionidae, czyniąc te parafiletycznymi[5]. Ryan C. McKellar i Michael S. Engel skrytykowali w 2012 roku krok Sharkeya, zwracając uwagę, że według analizy Murphyego i innych wystarczyłoby wyłączyć ze Scelionidae dwa rodzaje by zachować ich monofiletyzm[6]. W 2021 roku Chen Huayan i inni na podstawie wyników molekularno-morfologicznej analizy filogenetycznej dokonali rewizji systematyki Platygastroidea, przywracając m.in. Scelionidae w nieco zawężonej wersji[2].
Do rodziny tej zalicza się około 4 tysiące opisanych gatunków[7], zgrupowanych w 176 rodzajach[2]. Tradycyjnie dzieli się je na trzy podrodziny[2][8]:
Niektórzy autorzy wynoszą do rangi osobnej podrodziny wyspecjalizowane w pająkach plemię Baeini[9].
Nieprzyporządkowane do żadnej z podrodzin pozostają wymarłe, kredowe rodzaje Alavascelio, Amissascelio, Bruescelio, Electroteleiopsis, Juxtascelio, Perimoscelio i Tithonoscelio[10].
Według wyników analiz filogenomicznej oraz czterogenowej analizy molekularnej Chen Huayana i innych z 2021 roku Scelionidae zajmują pozycję siostrzaną względem Sparassionidae, natomiast według wyników przeprowadzonej przez tychże autorów analizy morfologiczno-molekularnej Scelionidae zajmują pozycję siostrzaną względem kladu obejmującego Neuroscelionidae, Janzenellidae i Platygastridae[2].
Niektóre gatunki wykorzystywane mogą być do biologicznego zwalczania szkodników. Najintensywniej pod tym względem badani są przedstawiciele rodzajów Trissolcus i Telenomus[2].