Sclerophrys

Sclerophrys[1]
Tschudi, 1838[2]
Ilustracja
Przedstawiciel rodzaju – ropucha panterowata (S. regularis)
Systematyka
Domena

eukarionty

Królestwo

zwierzęta

Typ

strunowce

Podtyp

kręgowce

Gromada

płazy

Rząd

płazy bezogonowe

Podrząd

Neobatrachia

Rodzina

ropuchowate

Rodzaj

Sclerophrys

Typ nomenklatoryczny

Sclerophrys capensis Tschudi, 1838

Synonimy
Gatunki

zobacz opis w tekście

Sclerophrysrodzaj płazów bezogonowych z rodziny ropuchowatych (Bufonidae).

Zasięg występowania

[edytuj | edytuj kod]

Rodzaj obejmuje gatunki występujące w Czarnej Afryce; na północ od Sahary w Saharze Zachodniej i Maroku, północnej Algierii i Tunezji; południowy Hadramaut na Półwyspie Arabskim na południe od Mekki (Arabia Saudyjska) do Adenu (południowy Jemen) z odizolowaną populacją do północno-wschodniego Omanu i przyległych Zjednoczonych Emiratów Arabskich[4].

Systematyka

[edytuj | edytuj kod]

Etymologia

[edytuj | edytuj kod]

Taksonomia

[edytuj | edytuj kod]

Rodzaj Sclerophrys został opisany w 1838 roku przez Johanna von Tschudiego; gatunkiem typowym jest Sclerophrys capensis, opisany przez Tschudiego na podstawie jednego okazu odkrytego na obszarze ówczesnej Kolonii Przylądkowej (obecnie Południowa Afryka). Do XXI wieku okaz ten nie był przedmiotem dalszych badań, które pozwoliłyby określić jego pozycję filogenetyczną w obrębie rodziny ropuchowatych.

Analiza filogenetyczna przeprowadzona przez Frosta i współpracowników (2006) wykazała m.in., że rodzaj Bufo nie jest monofiletyczny, tj. tradycyjnie zaliczane do niego gatunki nie tworzą kladu, do którego nie należeliby również przedstawiciele innych rodzajów zaliczanych do rodziny Bufonidae. Na tej podstawie autorzy przenieśli większość gatunków tradycyjnie zaliczanych do rodzaju Bufo do odrębnych rodzajów; m.in. dla szeregu afrykańskich gatunków tradycyjnie zaliczanych do tego rodzaju ustanowili odrębny rodzaj Amietophrynus[7]. Gatunkiem typowym rodzaju Amietophrynus jest "Bufo" regularis Reuss (1833).

Badania okazu holotypowego Sclerophrys capensis przeprowadzone przez Ohler i Dubois (2016) doprowadziły autorów do odkrycia, że gatunek ten jest starszym synonimem jednego z gatunków zaliczanych do rodzaju Amietophrynus, tj. Amietophrynus rangeri. Jeśli zatem przyjąć, że gatunki typowe rodzajów Sclerophrys i Amietophrynus, tj. S. capensis (=A. rangeri) i A. regularis, należą do tego samego rodzaju, to właściwą nazwą tego rodzaju będzie nazwa Sclerophrys, jako starsza od Amietophrynus; Ohler i Dubois (2016) uznali Amietophrynus za młodszy synonim Sclerophrys[8].

Podział systematyczny

[edytuj | edytuj kod]

Do rodzaju należą następujące gatunki[4]:

Kladogram za Van Bocxlaer et al.[10]:

Sclerophrys


Sclerophrys brauni



Sclerophrys poweri







Sclerophrys gracilipes



Sclerophrys gutturalis




Sclerophrys garmani




Sclerophrys steindachneri




Przypisy

[edytuj | edytuj kod]
  1. Sclerophrys, [w:] Integrated Taxonomic Information System (ang.).
  2. J.J. von Tschudi: Classification der Batrachier mit Berücksichtigung der fossilen Thiere dieser Abtheilung der Reptilien. Neuchâtel: Petitpierre, 1838, s. 85. (niem.).
  3. a b D.R. Frost, T. Grant, J. Faivovich, R.H. Bain, A. Haas, C.F.B. Haddad, R.O. de Sá, A. Channing, M. Wilkinson, S.C. Donnellan, Ch.J. Raxworthy, J.A. Campbell, B.L. Blotto, P.E. Moler, R.C. Drewes, R.A. Nussbaum, J.D. Lynch, D.M. Green & W.C. Wheeler. The amphibian tree of life. „Bulletin of the American Museum of Natural History”. 297, s. 221, 2006. DOI: 10.5531/sd.sp.13. (ang.). 
  4. a b Darrel F. Frost: Sclerophrys Tschudi, 1838. [w:] Amphibian Species of the World 6.2, an Online Reference [on-line]. American Museum of Natural History. [dostęp 2023-12-12]. (ang.).
  5. Jaeger 1944 ↓, s. 236.
  6. Jaeger 1944 ↓, s. 154.
  7. Species: Amietophrynus gutturalis Guttural Toad. [dostęp 2009-07-07]. (ang.).
  8. A. Ohler & A. Dubois. The identity of the South African toad Sclerophrys capensis Tschudi, 1838 (Amphibia, Anura). „PeerJ”. 4: e1553, 2016. DOI: 10.7717/peerj.1553. (ang.). 
  9. a b c d Praca zbiorowa: Zwierzęta: encyklopedia ilustrowana. Warszawa: Wydawnictwo Naukowe PWN, 2005, s. 436, 437. ISBN 83-01-14344-4.
  10. I. Van Bocxlaer, S.D. Biju. Toad radiation reveals into-India dispersal as a source of endemism in the Western Ghats-Sri Lanka biodiversity hotspot. „BMC Evolutionary Biology”. 9. s. 131. DOI: 10.1186/1471-2148-9-131. (ang.). 

Bibliografia

[edytuj | edytuj kod]