Radradra wywodzi się ze wsi Somosomo na wyspie Taveuni[12][13][14]. Uczęszczał do lokalnych szkół Somosomo District School, Niusawa Secondary School, Holy Cross College a następnie do Latter Day Saints College w Suvie[15][16][17]. W młodości z powodzeniem uprawiał lekkoatletykę, w szczególności bieg na 200 metrów czy rzut oszczepem[4]. Treningi rugby union rozpoczął w lokalnym klubie Somosomo Sharks[15][18] dopiero w wieku lat 16[16][19]. W 2010 roku uczestniczył w miejscowym turnieju Nasekula Sevens[15].
Występując jedynie w lokalnych rozgrywkach został zauważony i w pierwszej połowie 2011 roku włączony do składu reprezentacji do lat 20, która w czerwcu brała udział w mistrzostwach świata[20]. Podczas turnieju we Włoszech fidżyjska drużyna zajęła szóste, najwyższe w swojej historii miejsce[14]. Sam Radradra w czterech meczach zdobył trzy przyłożenia[10], najwięcej w kadrze[21]. Po powrocie z mistrzostw trener kadry U-20 Inoke Male namówił młodego zawodnika na przenosiny do klubu z Vatokouli na wyspie Viti Levu[14][16][17].
Dobre występy w zmaganiach „siódemek”, zwłaszcza podczas turnieju w Gold Coast wzbudziły zainteresowanie młodym graczem ze strony zawodowych klubów[4][12][16][29]. Jednym z nich była drużyna Parramatta Eels rywalizująca w NRL, australijskich rozgrywkach rugby league. Choć Radradra nigdy wcześniej nie uprawiał tej odmiany rugby, postanowił skorzystać z nadarzającej się szansy[4][14] – jeszcze w 2011 roku związał się dwuletnim kontraktem z drużyną z przedmieść Sydney[16][30]. Jak wskazywały media, pierwotna umowa miała być warta ok. 10 tys. dolarów rocznie nie licząc premii meczowych[6]. Jednocześnie zawodnik nie wykluczał powrotu do union, odmiany piętnastoosobowej, po upływie pierwszych dwóch lat[16]. Jednym z czynników przemawiających za wyborem Eels była obecność w drużynie Jarryda Hayne’a – australijskiej gwiazdy rugby league fidżyjskiego pochodzenia[12]. Wedle własnych słów Radradry, krótko po dołączeniu do ekipy z Parramatty zapragnął zostać najlepszym Fidżyjczykiem w historii dyscypliny[31].
Początkowe miesiące młody zawodnik spędzał na nauce nowej odmiany gry i jej specyfiki[29][32]. W 2012 roku występował w rozgrywkach młodzieżowych (Toyota Cup), broniąc barw zespołu do lat 20[33]. W roku 2013 grał w klubie filialnym Eels, Wentworthville Magpies, rywalizującym w stanowych zmaganiach New South Wales Cup[34][35].
W lipcu tego samego roku Radradra zadebiutował w 18. kolejce NRL w spotkaniu z Penrith Panthers[36]. Do końca sezonu rozegrał jeszcze sześć meczów, zdobywając pięć przyłożeń[1]. Przed startem nowych rozgrywek brał udział w przedsezonowym turnieju Auckland Nines (rugby league nines)[37], w czasie którego zdobył dla Eels rekordowe pięć przyłożeń[38]. Po części z uwagi na stosunkowo niewysoki kontrakt (wart ok. 70 tys. dolarów rocznie) media już w połowie 2014 roku donosiły o możliwości powrotu fidżyjskiego skrzydłowego do rugby union. Jako zainteresowane jego usługami podawano kluby japońskie i francuskie[5]. Pogłoski te przybierały na sile z uwagi na bardzo wysoką formę zawodnika – w 24 meczach 19-krotnie przykładał piłkę w polu punktowym rywali[1], osiągając wybitne wyniki także w innych elementach[32]. Ponadto jako jedyny wystąpił przy tym we wszystkich meczach Eels[32]. Pozwoliło mu to na zdobycie nagrody dla najlepszego skrzydłowego w NRL w sezonie 2014[39]. W czerwcu 2014 roku Radradra podpisał nowy, czteroletni, wart 250 tys. dolarów rocznie kontrakt ze swoim dotychczasowym zespołem[6][40].
Gdy wydawało się, że odniesiona w drugiej kolejce sezonu 2015 kontuzja kolana uniemożliwi mu występy na podobnym jak przed rokiem poziomie, Radradra w pozostałych 18 kolejkach zdobył aż 24 przyłożenia. Wyczynem tym pobił 33-letni rekord klubu z Parramatty[29][41]. Choć sam wskazywał, że nadal uczy się niektórych taktycznych aspektów league[29], raz jeszcze zdobył trofeum dla najlepszego skrzydłowego w lidze[42].
Sezon 2016 zainicjowano turniejem Auckland Nines[43], w którym Eels okazali się najlepsi, a Radradra został wybrany do drużyny rozgrywek[44]. W lutym 2016 roku jako członek ekipy World All Stars („Gwiazd Świata”) brał także udział w Meczu Gwiazd NRL, w którym jego rywalem była drużyna „Rodzimych Gwiazd” (Indigenous All Stars)[27][45]. W samym starciu górą byli zawodnicy World All Stars, którzy między innymi po przyłożeniu Radradry wygrali 12:8[46]. Dalsza część roku w wykonaniu fidżyjskiego gracza naznaczona była zarówno kłopotami osobistymi (oskarżenia o przemoc domową, choroba ojca)[47][48][49], jak i organizacyjnymi (klub z Parramatty został uznany winnym naruszenia ligowego pułapu wynagrodzeń)[50]. Radradra był także obiektem wzmożonego zainteresowania mediów z powodu swojej decyzji w sprawie zmiany barw narodowych[51][52]. W efekcie pod względem skuteczności na boisku był to najmniej udany okres w czasie występów zawodnika w NRL – w 19 meczach zdobył jedynie 12 przyłożeń[1].
W listopadzie 2016 roku francuski klub rugby union RC Toulonnais ogłosił pozyskania fidżyjskiego skrzydłowego. W komunikacie prasowym wskazano wówczas, że Radradra podpisał roczną umowę z możliwością przedłużenia, która miała wejść w życie wraz z końcem rozgrywek NRL w 2017 roku[53]. Wiadomość ta została następnie zdementowana przez obóz zawodnika, jednak po licznych spekulacjach medialnych władze Eels potwierdziły wcześniejsze informacje pod koniec stycznia 2017 roku[54][55].
Swój ostatni sezon w barwach drużyny z Parramatty skrzydłowy tradycyjnie rozpoczął od udziału w Auckland Nines[56]. W NRL ostatecznie dotarł z ekipą Eels do półfinału rozgrywek, gdzie przegrał z North Queensland Cowboys. W decydującym spotkaniu zdobył jedno z przyłożeń. Tym samym w 26 starciach w kampanii 22 razy kładł piłkę na polu punktowym (dwukrotnie w jednym meczu uzyskał cztery przyłożenia, a ponadto raz zdobył hat trick). Oprócz tego zanotował pięć asyst i 24-krotnie przedzierał się przez linię obronną rywali[57]. Łącznie w ciągu niepełnych pięciu sezonów w barwach drużyny z Parramatty zdobył 82 przyłożenia w 94 meczach, co wówczas plasowało go na piątym miejscu w klubowych statystykach[1][57].
Zgodnie z wcześniejszymi postanowieniami po zakończeniu zmagań ligowych Radradra przeniósł się do Francji. Przed opuszczeniem Australii oświadczył jednak, że nie wyklucza powrotu do drużyny z Parramatty nawet bezpośrednio po wypełnieniu rocznego kontraktu. Wskazywał także, że na jego decyzję o zmianie dyscypliny wpłynęła chęć odcięcia się od pozaboiskowych wydarzeń, jakie spotkały go w Australii[58]. W barwach ekipy z Tulonu debiutował na początku października w ligowym pojedynku z Union Bordeaux Bègles[59]. Niedługo później w meczu Champions Cup ze Scarlets zaliczył też swój pierwszy występ w rozgrywkach europejskich[60]. W następnej kolejce zdobył pierwsze przyłożenie w barwach klubu z Lazurowego Wybrzeża, kiedy zdobył punkty w 62. sekundzie meczu z włoskim Benetton Rugby Treviso[61]. Ostatecznie dla RC Toulonnais Radradra rozegrał 23 spotkania (17 w Top 14 i sześć w European Rugby Champions Cup), zdobywając cztery przyłożenia (odpowiednio trzy i jedno)[9][60].
Już w lutym 2018 roku podano do publicznej wiadomości, że po zakończeniu sezonu Radradra przeniesie się do ekipy ligowego rywala – Borderaux Bègles[62]. W maju Fidżyjczyk został zaproszony do składu legendarnego klubu Barbarian F.C., który mierzył się wówczas z Anglią. „Baa-Baas” w meczu na Twickenham pokonali wówczas reprezentantów Anglii 63:45, zaś były zawodnik Parramatty był jednym z najlepszych graczy tego pojedynku[63].
W sezonie 2018/2019 Radradra rozegrał 20 meczów ligowych, w których zdobył cztery przyłożenia[9], a jego nowy klub, mimo trwającej przez większość sezonu walki o czołowe lokaty zakończył rozgrywki dopiero na 10. miejscu w ligowej tabeli[64]. Znacznie lepiej drużyna z Bordeaux radziła sobie w kolejnym sezonie. Rywalizowała wówczas o najwyższe cele, począwszy od lutego 2020 roku pozostając liderem rozgrywek[65][66]. Także w rozgrywkach europejskich awansując do ćwierćfinału Challenge Cup, osiągnęła na tym polu największy w klubowej historii sukces[67].
Począwszy od połowy 2019 roku media ponownie spekulowały na temat przyszłości fidżyjskiego gracza i jego ewentualnego powrotu do NRL. Wśród potencjalnych zainteresowanych jego sprowadzeniem wymieniano – oprócz ekipy Eels – także inne zlokalizowane w Sydney kluby: Rabbitohs czy Bulldogs. Według doniesień prasowych zawodnik miał być skłonny zrezygnować ze znacznej części swojego wynagrodzenia, byle tylko wrócić do Australii[68][69]. Pomimo tego w listopadzie 2019 roku podano do publicznej wiadomości, że począwszy od sezonu 2020/2021 Fidżyjczyk będzie zawodnikiem angielskiej drużyny Bristol Bears[70]. Jak wskazywały media, wartość trzyletniego kontraktu w drużynie z Premiership (w przybliżeniu 500–750 tys. funtów rocznie) kilkakrotnie przewyższała ofertę najpoważniej zainteresowanej ekipy Rabbitohs[71][72].
Mając na koncie zaledwie siedem spotkań w profesjonalnych zawodach rugby league[1], w drugiej połowie 2013 roku Radradra otrzymał powołanie do reprezentacji Fidżi na rozgrywany w Anglii puchar świata[14][73]. Swój debiut w drużynie „Fiji Bati” zawodnik z Somosomo zaliczył już w trakcie turnieju, w trzecim meczu grupowym przeciw gospodarzom. Pierwsze spotkanie uświetnił zdobytym w końcówce meczu przyłożeniem, które jednak nie pozwoliło na uniknięcie porażki[74]. Ponadto w czasie mistrzostw pojawił się na placu gry dwukrotnie, wchodząc z ławki rezerwowych w spotkaniach z Samoa (w ćwierćfinale) i przegranym wysoko meczu półfinałowym z Australią[75][76]. W kolejnym roku rozegrał dla Fidżi jeszcze jeden mecz, z Samoa w ramach Pacific Test 2014[75][77].
W lutym 2016 roku mieszkający w Sydney Radradra spełnił trzyletni wówczas wymóg ciągłego pobytu uprawniający go do reprezentowania Australii (w myśl ówczesnych przepisów Rugby League International Federation – RLIF – gra w jednej reprezentacji nie wykluczała w przyszłości występów dla innej)[4]. Niedługo później ogłosił gotowość do gry dla Australii[31], o czym po raz pierwszy wspominał już dwa lata wcześniej[78]. Wkrótce otrzymał powołanie do australijskiej drużyny narodowej na mecz z Nową Zelandią w ramach Anzac Test 2016. Po ogłoszeniu składu kadry na selekcjonera Mala Meningę spadła fala krytyki[79]. Podnoszono, że co prawda Radradra spełnił wymóg rezydencji, jednak nie kwalifikuje się chociażby do występów w rozgrywkach State of Origin – tam bowiem konieczna jest gra na terenie danego stanu (Nowej Południowej Walii bądź Queenslandu) przed ukończeniem 14. roku życia[51][52][79]. Pojawiały się nawet spekulacje, iż wobec zasad dotyczących zmagań State of Origin Radradra w ogóle odejdzie z NRL, jednak sam zawodnik szybko je zdementował[52]. Wskazywał przy tym, że chcąc zyskać uznanie jako najlepszy Fidżyjczyk w historii dyscypliny, musi także grać z najlepszymi, a tę możliwość miała mu dać gra dla „Kangaroos” (jako że reprezentacja Fidżi nie bierze udziału chociażby w prestiżowym Pucharze Czterech Narodów)[51]. Nieoficjalnie wskazywano także motywy finansowe – za jeden mecz w australijskiej drużynie narodowej Radradra zainkasował 20 tys. dolarów, które następnie przekazał rodzinie na Fidżi[80].
Ostatecznie skrzydłowy Parramatty zadebiutował w ekipie „Kangaroos” we wspomnianym Anzac Test w Newcastle, w którym gospodarze pokonali Nowozelandczyków 16:0, czym przekreślił swoje szanse na udział w pucharze świata 2017 w barwach Fidżi[51]. Radradra wystąpił w podstawowym składzie, jednak nie zaprezentował się najlepiej, dodatkowo otrzymując karę 10-minutowego wykluczenia za niesportowe przewinienie[81]. Wkrótce po debiucie skrzydłowego w australijskiej kadrze znowelizowano zasady RLIF dotyczące okresu rezydencji, niekiedy nazywane wówczas „regułą Radradry” (Radradra rule). W konsekwencji czas stałego pobytu niezbędny do nabycia uprawnień do reprezentowania kraju zamieszkania wydłużono z trzech do pięciu lat[82][83].
We wrześniu 2016 roku zawodnik jako członek drużyny Prime Minister’s XIII[a] brał udział w meczu z Papuą-Nową Gwineą. W spotkaniu tym zdobył jedno z przyłożeń, jednak z powodu wstrząśnienia mózgu przedwcześnie zakończył zmagania[84]. Jesienią w związku z ciążącymi na nim zarzutami o przemoc domową Radradra nie był brany pod uwagę przy ustalaniu składu „Kangaroos” na Puchar Czterech Narodów[85]. Jak się później okazało, mecz z Nową Zelandią był jedynym w jego wykonaniu w australijskiej pierwszej reprezentacji[1].
Wkrótce po powrocie do rugby union Radradra znalazł się w szerokim składzie reprezentacji Fidżi w rugby 7 na igrzyska Wspólnoty Narodów 2018[86], jednak ostatecznie nie otrzymał powołania na rozgrywane w Gold Coast zawody[87]. W reprezentacji piętnastooosobowej debiutował w czerwcu 2018 roku, kiedy podczas Pucharu Narodów Pacyfiku Fidżyjczycy mierzyli się z Gruzinami[7][88]. Całe rozgrywki zakończyły się zwycięstwem Radradry i kolegów[89]. Bezpośrednio po zakończeniu tych zawodów wraz z reprezentacją „siódemek” uczestniczył w turnieju London Sevens. Zakończył się on zwycięstwem drużyny z Melanezji, a Radradra został wybrany najlepszym graczem finału[90]. W lipcu brał udział w pucharze świata w rugby 7, który rozgrywany był w San Francisco[91]. „Flying Fijians” po porażce z Południową Afryką zajęła ostatecznie miejsce czwarte[92]. W listopadzie uczestniczył w dwóch meczach testowych drużyny „piętnastek”. W obu też zdobywał punkty przez przyłożenie – ze Szkocją oraz Francją[93]. Zwycięstwo w drugim z wymienionych spotkań było pierwszym w historii fidżyjskiej reprezentacji odniesionym nad tym rywalem[94].
W roku 2019 wychowanek Somosomo Sharks notował kolejne bardzo dobre występy w reprezentacji narodowej[95]. Po spotkaniach podczas dorocznego Pucharu Narodów Pacyfiku[3], otrzymał także powołanie na puchar świata[96]. W czasie rozgrywanych w Japonii mistrzostw Fidżyjczycy nie zdołali spełnić pokładanych w nich oczekiwań i nie awansowali do fazy pucharowej[97], jednak sam Radradra oceniany był jako jeden z najlepszych graczy fazy grupowej[98]. W spotkaniu z Gruzją zdobył dwa przyłożenia, asystował przy dwóch kolejnych, zaliczył także 177 metrów z piłką w rękach oraz pięciokrotnie przerywał linię obronną rywali, co dało mu tytuł gracza meczu[99]. Podobne wyróżnienie otrzymał po przegranym meczu z reprezentacją Walii[100]. Łącznie odnotowano, że w czterech spotkaniach fazy grupowej wykonał 62 rajdy z piłką (carries), w czasie których przesunął grę o 400 metrów, mijając przy tym 29 rywali[98].
Semi pochodzi z niezamożnej rodziny[5], jest jednym z siedmiorga dzieci Luisy Sery i Samisoniego Waqavatu[5][17] – ma czterech braci i dwie siostry, jest trzecim dzieckiem swoich rodziców[17][80][104]. Ojciec Samisoni w przeszłości był urzędnikiem[17], jednak z powodu gruźlicy płucnej musiał odejść z pracy[5][48]. W rodzinnym gospodarstwie uprawiano pieprz metystynowy (kavę)[12]. Oprócz pomocy na roli Radradra w młodości, podczas swojego pobytu w Vatukouli pracował w miejscowej kopalni złota, gdzie zarabiał ok. 300 dolarów miesięcznie[6][19]. Po osiągnięciu sukcesu sportowego zawodnik zaczął intensywnie wspierać finansowo swoją rodzinę, przekazując jej znaczną część własnych zarobków oraz chociażby fundując budowę nowego domu[17][80].
W ramach pamięci i wsparcia lokalnej społeczności Radradra w 2019 zorganizował i ufundował w Somosomo turniej rugby 7 pod nazwą Radradra 7s, w którym udział wzięło łącznie 88 drużyn: męskich, żeńskich i młodzieżowych[18].
Ze względu na potężną posturę zawodnik zyskał przydomek „Semi Trailer”. Stanowi on grę słów: połączenie imienia zawodnika ze sformułowaniem semi trailer, które w języku angielskim oznacza naczepę ciężarową[4][5][6].
W czerwcu 2016 roku Radradra został oskarżony przez byłą partnerkę Perinę Ting o to, że w okresie od września 2014 do kwietnia 2015 roku dopuszczał się wobec niej przemocy domowej. Jednym z zarzutów postawionych Fidżyjczykowi było uderzenie kobiety w brzuch na kilka tygodni przed narodzinami ich córki. Ponadto była partnerka wskazywała, że sportowiec nie wywiązuje się z zapłaty alimentów w ustalonej wysokości. Sam zawodnik zaprzeczał, by do któregokolwiek z czynów doszło, zaś członkowie rodziny zarzucali Ting kłamstwo. W trakcie postępowania Radradra przez krótki okres był tymczasowo aresztowany, ponadto orzeczono w stosunku do niego zakaz zbliżania się do byłej partnerki. Ostatecznie wszystkie zarzuty zostały wycofane, a sprawa zakończyła się umorzeniem w maju 2017 roku[47][48][105][106][107].
W sierpniu 2017 roku Semi poślubił Vikę Fifitę, którą poznał w czasie nauki w Latter Day Saints College. Ceremonia odbyła się na Fidżi w obrządku mormońskim[17][49][108].
↑Prime Minister’s XIII to oficjalny zespół reprezentacyjny składający się z graczy tych zespołów NRL, które nie zakwalifikowały się do fazy pucharowej rozgrywek.