Pełne imię i nazwisko | |
---|---|
Data i miejsce urodzenia | |
Data i miejsce śmierci | |
Obywatelstwo | |
Wzrost |
193[2] cm |
Styl walki | |
Kategoria wagowa | |
Bilans walk zawodowych | |
Liczba walk |
13[2] |
Zwycięstwa |
11 |
Przez nokauty |
8 |
Przez poddania |
3 |
Porażki |
2 |
Shane del Rosario (ur. 23 września 1983 w Laguna Niguel, zm. 9 grudnia 2013 w Newport Beach) – amerykański kick-boxer, zawodnik boksu tajskiego oraz mieszanych sztuk walki (MMA), dwukrotny mistrz świata WBC Muay Thai w wadze ciężkiej z 2007 i 2008. Jako zawodnik MMA związany był m.in. z EliteXC, M-1 Global, Strikeforce czy UFC.
Ukończył studia na Uniwersytecie Kalifornijskim otrzymując tytuł Bachelor’s degree z psychologii. Wcześniej, bo w wieku 17 lat zaczął trenować sporty walki pod okiem Marco Ruasa[4]. Po kilku zwycięstwach 8 września 2007 zmierzył się o inauguracyjne mistrzostwo świata WBC Muay Thai wagi ciężkiej z posiadaczem międzynarodowego pasa WBC Holendrem Ricardo van den Bosem. Del Rosario pokonał Holendra przez nokaut w drugiej rundzie, zdobywając pas[5]. 12 stycznia 2008 w pierwszej obronie mistrzostwa przegrał z Surinamczykiem Gintym Vrede przez techniczny nokaut w pierwszej rundzie, tracąc tym samym tytuł[6].
28 stycznia 2008 tytuł WBC został zwakowany z powodu śmierci Gindy'ego Vrede[6]. W związku z tym 26 lipca tego samego roku zarządzono walkę o ten tytuł między del Rosario, a Meksykaninem Raulem Romero, którą ostatecznie wygrał Amerykanin przez nokaut w pierwszej rundzie, zdobywając po raz drugi mistrzostwo świata wagi ciężkiej[1]. Po tej walce skupił się na MMA w którym również startował od 2006. Jego ostateczny bilans w kickboxingu i muay thai wyniósł 8 zwycięstw (8 przez KO/TKO) i 1 porażka[7].
W latach 2006–2009 walczył w EliteXC i rosyjskim M-1 Global wygrywając wszystkie pojedynki przed czasem[2]. Będący niepokonany od debiutu w ośmiu pojedynkach, w październiku 2009 związał się ze Strikeforce[8], a zadebiutował w niej 6 listopada tego samego roku, poddając rzadką dźwignią tzw omoplatą Brandona Casha w pierwszej rundzie[2]. W kolejnych dwóch pojedynkach dla Strikeforce również wygrywał, nokautując 23 lipca 2010 Lolohea Mahe i poddając 12 lutego 2012 dźwignią na łokieć Lavara Johnsona[2].
Pod koniec grudnia 2011 związał się z Ultimate Fighting Championship[9]. W pierwszej walce w UFC miał zmierzyć się z Gabrielem Gonzagą, jednak do pojedynku nie doszło, został więc zestawiony ze Stipe Miociciem[10] z którym zmierzył się 26 maja 2012, ostatecznie przegrywając z nim przez TKO w drugiej rundzie[2]. Była to pierwsza porażka w jego karierze zawodnika MMA. 15 grudnia 2012 przegrał drugą walkę z rzędu w starciu z Patem Barrym przez nokaut w drugiej rundzie[2].
26 listopada 2013 w stanie krytycznym został przewieziony do szpitala w związku z zatrzymaniem akcji serca[11]. Mimo niewielkiej poprawy m.in. odłączeniu go od respiratora i samodzielnemu oddychaniu 9 grudnia zmarł w szpitalu w Newport Beach[3].
Boks tajski: