Chironius monticola[1] | |||
Roze, 1952 | |||
Systematyka | |||
Domena | |||
---|---|---|---|
Królestwo | |||
Typ | |||
Podtyp | |||
Gromada | |||
Podgromada | |||
Rząd | |||
Podrząd | |||
Infrarząd | |||
Nadrodzina |
Colubroidea | ||
Rodzina | |||
Podrodzina | |||
Rodzaj | |||
Gatunek |
sipo górski | ||
Synonimy | |||
| |||
Kategoria zagrożenia (CKGZ)[2] | |||
Sipo górski[3] (Chironius monticola) – gatunek węża z rodziny połozowatych (Colubridae), występujący w północno-zachodniej Ameryce Południowej. Prowadzi dzienny, częściowo nadrzewny tryb życia[4].
Takson ten po raz pierwszy zgodnie z zasadami nazewnictwa binominalnego opisał w 1952 roku amerykański herpetolog pochodzenia łotewskiego Janis Roze na łamach „Acta Biológica Venezuelica”. Holotyp (MBUCV 2019)[a] został odłowiony 15 lipca 1951 roku przez J. Racenisa w El Junquinto (Distrito Federal) w Wenezueli[4][5].
Gatunek ten występuje zwykle w tropikalnych wilgotnych lasach górskich, ale także w sezonowo suchych lasach górskich i formacjach paramo. Preferuje siedliska półotwarte: granice lasów, pastwiska, polany. Prowadzą mieszany tryb życia naziemny i nadrzewny, ale także są spotykane w rzekach i zbiornikach wodnych. W nocy lub w zimniejszych okresach węże tego gatunku pozostają zwinięte na drzewach do 4 m nad ziemią, w okolicach strumieni lub w skupiskach naziemnych roślin z rodziny bromeliowatych. Jeden z okazów był zauważony na wysokim drzewie około 40 m nad ziemią. Występuje na pacyficznych i na amazońskich stokach Andów od Wenezueli poprzez Kolumbię, Peru, Ekwador do Boliwii. W Ekwadorze na wysokości 1308–2437 m n.p.m.[8] W pozostałych obszarach występowania na wysokościach 500–2694 m n.p.m.[5]
Dieta sipo górskiego jest mocno zróżnicowana, chociaż głównym jej składnikiem są żaby, składają się na nią też ptaki, gryzonie i jaszczurki[4][8].
Jest to dużej wielkości wąż o małej głowie, której szerokość jest podobna do szerokości szyi, dużych oczach i dość jednolitym ubarwieniu. Występuje zróżnicowanie ubarwienia w zależności od rejonu występowania. Grzbiet jest zielony, przednia część głowy, część pyska złotobrązowe, dolna część ciała zmienia się od białej w okolicy głowy do jasnej matowopomarańczowej. W zachodniej części Ekwadoru na grzbiecie występuje para czarnych pasów wzdłuż ogona. Jest podobny do Chironius leucometapus i Chironius exoletus[4][8].
Samiec | Samica | |
Długość całkowita (mm) | 1569 | 1311 |
Długość SVL[b] (mm) | 1014 | 859 |
Łuski grzbietowe (rzędy) | 12/12/12 | 12/12/12 |
W Czerwonej księdze gatunków zagrożonych IUCN Chironius monticola jest klasyfikowany jako gatunek najmniejszej troski (LC, ang. Least Concern). Liczebność populacji nie jest określona, ale gatunek ten jest opisywany jako bardzo pospolity w Kolumbii, Ekwadorze i Peru, średnio pospolity w Wenezueli i mniej pospolity w Boliwii. Trend liczebności populacji określany jest jako stabilny[2].