Skarbiec Syfnijczyków

Skarbiec Syfnijczyków w Delfach
Ilustracja
Rekonstrukcja wyglądu skarbca
Państwo

 Grecja

Miejscowość

Delfy

Ukończenie budowy

ok. 525 p.n.e.

Położenie na mapie Grecji
Mapa konturowa Grecji, blisko centrum na lewo znajduje się punkt z opisem „Skarbiec Syfnijczyków w Delfach”
Ziemia38°28′53,8″N 22°30′05,4″E/38,481611 22,501500
Multimedia w Wikimedia Commons

Skarbiec Syfnijczyków – budowla znajdująca się na terenie sanktuarium Apolla w Delfach, w której przechowywano wota składane bogu przez mieszkańców wyspy Sifnos.

Utrzymana w stylu jońskim budowla, przypuszczalnie najpiękniejsza i najbardziej okazała w całym okręgu świątynnym w Delfach, została ufundowana przez obywateli Sifnos około 525 roku p.n.e. za pieniądze uzyskane z odkrytych na wyspie złóż złota i srebra[1][2]. Spośród starożytnych autorów wzmiankują ją Herodot (3,57-58) i Pauzaniasz (X 11,2)[3]. Wzniesiony z marmuru paryjskiego skarbiec miał formę jednoizbowego budynku w antach o wymiarach 6,28×8,90 m, z fasadą wspartą na dwóch kariatydach[1][2][3]. Posadowiono go na wapiennym fundamencie[2]. Konstrukcja ścian była pseudoisodomiczna, tj. wysokość warstw bloków malała ku górze[2].

Nad gładkim architrawem znajdował się kimation joński, wyżej zaś płaskorzeźbiony fryz zwieńczony kimationem lesbijskim[2]. Fryz został bogato udekorowany reliefami figuralnymi, w centralnej części przedstawiającymi spór Apolla z Heraklesem o trójnóg delficki, od strony północnej scenami gigantomachii, od wschodniej zaś przedstawieniami wydarzeń z wojny trojańskiej[3]. Akroteriony przedstawiały boginię Nike i sfinksy[2]. Zachowały się ślady dekoracji malarskiej[2].

Fundamenty budowli wraz z elementami dekoracji architektonicznych zostały odkopane w 1894 roku przez członków francuskiej misji archeologicznej[3]. Zachowane fragmenty skarbca przechowywane są obecnie w Muzeum Archeologicznym w Delfach[4].

Przypisy

[edytuj | edytuj kod]
  1. ↑ a b Sztuka i historia Grecji. Łódź: Galaktyka, 1999, s. 56. ISBN 88-8029-804-6.
  2. ↑ a b c d e f g Ewdoksia Papuci-Władyka: Sztuka starożytnej Grecji. Warszawa-Kraków: Wydawnictwo Naukowe PWN, 2001, s. 113–114. ISBN 83-01-13525-5.
  3. ↑ a b c d Encyclopedia of the History of Classical Archaeology. Edited by Nancy Thomson de Grummond. London: Routledge, 1996, s. 1030-1031. ISBN 1-884964-80-X.
  4. ↑ Fred Kleiner: Gardner’s Art through the Ages. The Western Perspective. T. 1. Boston: Wadsworth, 2010, s. 99. ISBN 978-0-495-57360-9.