Sojuz-T

Sojuz-T
Ilustracja
Inne nazwy

Sojuz 7K-ST

Producent

RKK Energia

Operator

ZSRR

Państwo pochodzenia

 ZSRR

Zastosowanie

Lot 3 kosmonautów na stacje Salut 6, Salut 7 i Mir

Poprzednik

Sojuz 7K-TM

Następca

Sojuz-TM

Produkcja
Stan obecny

wycofany

Liczba wszystkich lotów

16

Liczba udanych lotów

15

Liczba nieudanych lotów

1

Pierwszy lot

16.12.1979 (Sojuz T-1)

Ostatni lot

13.03.1986 (Sojuz T-15)

Dane techniczne
Masa

6850 kg

Zasilanie

baterie słoneczne + akumulatory

Sojuz 7K-ST (ros. Союз 7К-СТ) lub krócej Sojuz-T (Союз-Т) – pojazd kosmiczny programu Sojuz, przeznaczony specjalnie dla stacji kosmicznej Salut 7, jednak odbył również loty na stacje Salut 6 i Mir. Był również pierwszą generacją pojazdów Sojuz umożliwiającą lot 3-osobowej załogi od czasu lotu Sojuza 11 w czerwcu 1971.

Nowy statek różnił się od dotychczasowych Sojuzów ważnymi szczegółami wyposażenia. Składał się z trzech części: sekcji orbitalnej, kapsuły lądującej i przedziału sprzętowego z bateriami słonecznymi. Należały do nich płyty z bateriami ogniw słonecznych, układy łączności radiowej oraz układy sterowania usytuowaniem. Ogniwa słoneczne umożliwiały skuteczne zasilanie w energię elektryczną przez dłuższy czas, a nie wyłącznie z akumulatorów o ograniczonej pojemności. Pozwoliło to na wykorzystanie Sojuzów T do realizacji dłużej trwających misji. Nowe układy radiowe umożliwiły kosmonautom lepszą łączność z ośrodkami naziemnymi. Wyposażenie jak w statkach Sojuz, z dodatkowym komputerem i zmienionym systemem napędowym z jednolitym paliwem dla wszystkich silników. Sojuzy wyposażono jeszcze w jedno udoskonalenie uruchamiane podczas powrotu na Ziemię. Kilkaset metrów nad Ziemią odstrzelane były zewnętrzne okienka iluminatorów, które ulegają zmętnieniu w czasie wtargnięcia w atmosferę. Dzięki temu załoga mogła obserwować miejsce lądowania, co miało duże znaczenie, również psychologiczne. Długość statku - 6,98 m, maksymalna średnica korpusu 2,72 m, rozpiętość baterii słonecznych - 10,60 m. Masa orbitalna 6850 kg, masa lądownika 3000 kg[1].

Testy bezzałogowe:

Loty załogowe:

Przypisy

[edytuj | edytuj kod]
  1. „Astronautyka”. 113 (1), s. 1-2, 1981. Wrocław: Wydawnictwo Ossolineum. ISSN 0004-623X. 

Linki zewnętrzne

[edytuj | edytuj kod]