Inne nazwy |
Sojuz 7K-STMA |
---|---|
Producent | |
Operator | |
Państwo pochodzenia | |
Zastosowanie |
Lot trzech kosmonautów na Międzynarodową Stację Kosmiczną |
Poprzednik | |
Następca |
Sojuz-TMA-M |
Produkcja | |
Stan obecny |
wycofany |
Liczba wszystkich lotów |
22 |
Liczba udanych lotów |
22 |
Liczba nieudanych lotów |
0 |
Pierwszy lot |
2002 (Sojuz TMA-1) |
Ostatni lot |
2012 (Sojuz TMA-22)[1] |
Dane techniczne | |
Zasilanie |
Producent | |
---|---|
Operator | |
Państwo pochodzenia | |
Zastosowanie |
Lot trzech kosmonautów na Międzynarodową Stację Kosmiczną |
Poprzednik |
Sojuz-TMA |
Następca | |
Produkcja | |
Stan obecny |
wycofany |
Liczba wszystkich lotów |
20 |
Liczba udanych lotów |
20 |
Liczba nieudanych lotów |
0 |
Pierwszy lot |
2010 (Sojuz TMA-01M) |
Ostatni lot |
2016 (Sojuz TMA-20M) |
Dane techniczne | |
Zasilanie |
Sojuz-TMA (ros. Союз-ТМА) – rosyjski załogowy pojazd kosmiczny, 5. generacja statków Sojuz. Została wprowadzona specjalnie na potrzeby lotów na Międzynarodową Stację Kosmiczną (ISS). Ta wersja z wyglądu zewnętrznego była podobna do statków Sojuz-TM, jednak miała przebudowane wnętrze, skonstruowane specjalnie na potrzeby astronautów z USA i innych krajów (podczas 4 pierwszych lotów na ISS musiały być przestrzegane specjalne reguły dotyczące wzrostu i masy ciała uczestników lotu), posiadała również lepszy system spadochronowy oraz szklany kokpit.
Od 2010 do 2016 wykorzystywana była ulepszona wersja Sojuza-TMA znana dziś jako Sojuz-TMA-M (ros. Союз-ТМА-М). 36 przestarzałych części zostało zastąpionych przez 19 nowoczesnych urządzeń pokładowych, co pozwoliło na zmniejszenie masy pojazdu o 70 kg w stosunku do poprzedniej wersji. Cyfrowy komputer pokładowy Argon oraz analogowe urządzenia pokładowe (używane w statkach Sojuz od ponad 30 lat) zastąpiono nowymi urządzeniami cyfrowymi (Argona zastąpiła nowa jednostka o nazwie CWM-101)[2]. Zmiany dotyczyły również materiału dla wnęki instrumentów pokładowych, użyto stopów aluminium. Zabieg ten zmniejszył koszty produkcji.