Solectria Force
 Solectria Force | |
| Producent | |
|---|---|
| Zaprezentowany |
kwiecień 1996 |
| Okres produkcji |
1996 – 1997 |
| Miejsce produkcji | |
| Dane techniczne | |
| Segment | |
| Typy nadwozia |
4-drzwiowy sedan |
| Skrzynia biegów |
1-biegowa |
| Napęd | |
| Długość |
4166 mm |
| Szerokość |
1590 mm |
| Wysokość |
1407 mm |
| Rozstaw osi |
2365 mm |
| Masa własna |
1133 kg |
| Liczba miejsc |
4 |
| Ładowność |
204 kg |
| Dane dodatkowe | |
| Modele bliźniacze |
|
Solectria Force – elektryczny samochód osobowy klasy miejskiej produkowany pod amerykańską marką Solectria w latach 1996 – 1997[1].
Historia i opis modelu
[edytuj | edytuj kod]
Samochód elektryczny Solectria Force powstał w oparciu o wersję sedan samochodu Geo Metro, popularnego w Stanach Zjednoczonych samochodu subkompaktowego, produkowanego w latach 1989–2001 w Kanadzie. Solectria Corporation zbudowała około 400 samochodów Solectria Force. Niektóre auta były zamawiane przez firmy, np. North Jersey District Water Supply Commission, albo przez władze miast, np. Morristown, New Jersey[2].
Wygląd
[edytuj | edytuj kod]Solectria Force to czterodrzwiowy, czteromiejscowy sedan, o opływowej linii nadwozia, z charakterystycznym, dość wysokim dachem, a także dużą ilością przeszkleń. Aerodynamiczna sylwetka sprawiła, że pojazd przez wiele lat wyglądał nowocześnie. Napęd był przekazywany na przednią oś, za pośrednictwem pięciobiegowej skrzyni manualnej. Pojazd był wykończony zgodnie ze standardem ówczesnych aut klasy B, z dominującą ilością twardego tworzywa. Standardowe wyposażenie obejmowało hamulce tarczowe, dwie przednie poduszki powietrzne, elektryczne ogrzewanie kabiny oraz radioodtwarzacz z głośnikami[3].
Dane techniczne
[edytuj | edytuj kod]Solectria Corporation wyposażyła Geo Metro w nowy napęd, źródła zasilania, nowe systemy kontroli i sterowania, a także ładowania baterii. Samochód elektryczny Solectria Force był napędzany przez trójfazowy, indukcyjny silnik elektryczny na prąd zmienny o mocy 56 KM.
Napęd był przekazywany na koła za pośrednictwem jednobiegowej przekładni redukcyjnej.Źródłem zasilania było 13 akumulatorów niklowo – kadmowych 13,2EV85, produkowanych przez firmę GM Ovonic. Łącznie ważyły one 254 kilogramy. Napięcie znamionowe modułu wynosiło 13,2 V. Napięcie znamionowe systemu 185 V, a pojemność znamionowa 85 Ah.
Pojazd został wyposażony w ładowarkę Solectria 3 kW o napięciu wejściowym 208 – 240 VAC.Czas ładowania do pełna ze standardowego gniazdka wynosił 8 godzin i 57 minut. Maksymalny zasięg, jaki osiągał samochód przy naładowanych do pełna akumulatorach, to 70 kilometrów. Auto rozpędzało się do prędkości 50 mph (ok. 80 km/h) w 18,3 sekundy. Ładowność samochodu wynosiła 204 kg.
Przypisy
[edytuj | edytuj kod]- ↑ Bloomberg - Are you a robot? [online], www.bloomberg.com [dostęp 2019-03-13].
- ↑ Joe Sherman, Charging Ahead, Oxford University Press, 29 października 1998, ISBN 978-0-19-802551-1 [dostęp 2019-03-13] (ang.).
- ↑ MISJA ELEKTROMOBILNOŚĆ [online], emobilitypoland.pl [dostęp 2019-03-13] [zarchiwizowane z adresu 2019-03-27] (ang.).