Sonet 127 (Nikt się przed laty czernią nie zachwycał[1]) – jeden z cyklu sonetów autorstwa Williama Shakespeare’a. Po raz pierwszy został opublikowany w 1609 roku. Jest pierwszym z serii utworów skierowanych do Czarnej Damy.
W sonecie tym podmiot liryczny wychwala urodę swojej kochanki. Ta ma ciemną karnację, czarne brwi i piękne oczy; być może jest Afrykanką. Nie wiadomo, czy jest to postać prawdziwa, czy też wytwór wyobraźni autora[2].
Jej oczy są płaczkom w żałobie podobne, lecz jednocześnie Tyle piękna dojrzysz w ich żałości, że wszyscy zwą je obrazem piękności.