Sonet 134 (William Szekspir)

Pierwszy przekład sonetu 134 na język polski z 1913 przez ks. Marię Sułkowską[1][2].

So now I have confessed that he is thine,
And I my self am mortgaged to thy will,
Myself I'll forfeit, so that other mine
Thou wilt restore to be my comfort still:
But thou wilt not, nor he will not be free,
For thou art covetous, and he is kind;
He learned but surety-like to write for me,
Under that bond that him as fast doth bind.
The statute of thy beauty thou wilt take,
Thou usurer, that put'st forth all to use,
And sue a friend came debtor for my sake;
So him I lose through my unkind abuse.

Him have I lost; thou hast both him and me:
He pays the whole, and yet am I not free.
William Shakespeare[3]

Że on jest Twoim, już teraz wyznałem,
A też zastawem dzierżysz moją duszę.
Sam się zaprzedam, byś oddała całem
Moje ja drugie, ku mojej otusze.
Lecz Ty nie zechcesz, ani on wolności.
Bo jesteś chciwą, a on zbyt łaskawym,
On weksle moje ręczył dla pewności,
A za to teraz wzięłaś go zastawem;
Pięknością swoją teraz Tobie płaci.
Wszystko wyzyskasz, Ty, skrzętna lichwiarko!
I druha prawem przygniatasz, jak kaci.
Tak własną winą straciłem go szparko.

Ja go straciłem: obu więzią pęta:
On wszystko płaci: mnie też wolność wzięta.
tłum. Jan Kasprowicz[4]

Sonet 134 (incipit SO now I haue confeſt that he is thine[a]) – jeden z cyklu 154 sonetów autorstwa Williama Szekspira. Po raz pierwszy został opublikowany w 1609 roku[5].

Sonet 134 jest kontynuacją sonetu 133[6].

Treść

[edytuj | edytuj kod]

W sonecie tym podmiot liryczny, przez niektórych badaczy utożsamiany z autorem[7][8], kontynuuje opis mrocznego uwikłania jego oraz Młodzieńca przez Czarną Damę[9][6]. Cechą charakterystyczną sonetu są prawne metafory. Miłość opisana w tym sonecie nie ma nic wspólnego z inspirującym i magicznym doświadczeniem, ale jest jedynie plugawym uwięzieniem w seksualnym i emocjonalnym szantażu[6].

Polskie przekłady

[edytuj | edytuj kod]
1913 Tak więc, że on jest twym, rzekłem ci o tem. Maria Sułkowska [10]
1922 Że on jest twoim, już teraz wyznałem, Jan Kasprowicz [4]
1948 Wyznałem: On jest Twoim, ja również swą biedną Władysław Tarnawski [11]
1968 On już twój sam przyznaję ci, a ja w zastawie Marian Hemar [12]
1979 Skoro wyznałem już, że on jest twoim, Maciej Słomczyński [13]
2011 Tak więc, prz do ciebie należy; Stanisław Barańczak [7]
2015 Tak więc – przyznałem, że w nim masz już sługę Ryszard Długołęcki [14]

Uwagi

[edytuj | edytuj kod]
  1. ↑ publikacja w otwartym dostępie – możesz ją przeczytać William Shakespeare: Shake-speares Sonnets. Neuer before Imprinted. (A Louers Complaint. By William Shake-speare.). Londyn: 1609.

Przypisy

[edytuj | edytuj kod]
  1. ↑ Wiktor Hahn: Shakespeare w Polsce : bibliografia. Wrocław: Zakład Narodowy im. Ossolińskich, 1958, s. 36-38.
  2. ↑ Wanda Krajewska: Recepcja literatury angielskiej w Polsce w okresie modernizmu (1887-1918): informacje, sạdy, przekłady. Wrocław: Zakład Narodowy im. Ossolińskich, 1972, s. 228.
  3. ↑ publikacja w otwartym dostępie – możesz ją przeczytać Charles Knox Pooler (red.): The Works of Shakespeare: Sonnets. Londyn: Methuen & Company, 1918, seria: The Arden Shakespeare [1st series]. OCLC 4770201.
  4. ↑ a b Jan Kasprowicz: William Shakespeare Sonety z angielskiego przełożył Jan Kasprowicz. Warszawa: Instytut Wydawniczy „Bibljoteka Polska“, 1922.
  5. ↑ Roman Dyboski: O sonetach i poematach Szekspira.. Warszawa: Gebethner&Wolff, 1914, s. 28, 81.
  6. ↑ a b c Shakespeare's Sonnets – Sonnet CXXXIV. Oxquarry Books Ltd. [dostęp 2021-01-23]. (ang.).
  7. ↑ a b Stanisław Barańczak: William Shakespeare Sonety Przekład, wstęp i opracowanie Stanisław Barańczak. Kraków: Wydawnictwo a5, 2011. ISBN 978-83-61298-50-2.
  8. ↑ Henryk Zbierski: William Shakespeare. Warszawa: Wiedza Powszechna, 1988, s. 552-577. ISBN 83-214-0524-X.
  9. ↑ Katherine Duncan-Jones: Shakespeare's Sonnets. Londyn, Nowy Jork, Delhi, Sydney: Bloomsbury, 2015, s. 382-383, seria: The Arden Shakespeare. ISBN 978-1-4080-1797-5.
  10. ↑ Maria Sułkowska (MUS): Sonety Shakespeare’a I-CXXXIV i CXXXVII-CLIV. Kraków: G. Gebethner i spółka, 1913.
  11. ↑ Fragment spuścizny Władysława Tarnawskiego. Sonety, „Lukrecja”, „Wenus i Adonis”. Autograf, 3 zeszyty. Dar Joanny Tarnawskiej. Dzieła W. Sheakespeare’a w przekładzie W. Tarnawskiego.. Biblioteka Jagiellońska Uniwersytetu Jagiellońskiego. [dostęp 2021-01-23]. [zarchiwizowane z tego adresu (2018-06-16)].
  12. ↑ Marian Hemar: Sonety Szekspira. Londyn: Polska Fundacja Kulturalna, 1968.
  13. ↑ Maciej Słomczyński: Shakespeare William - Dzieła tom 1 Sonety. Warszawa: Wydawnictwo Literackie, 1979.
  14. ↑ Ryszard Długołęcki: William Shakespeare Sonety przekład Ryszard Długołęcki. Bydgoszcz: Arspol, 2015. ISBN 978-83-936744-1-1.

Linki zewnętrzne

[edytuj | edytuj kod]
Sonety Williama Shakespeare’a