Sparianthis

Sparianthis
Simon, 1880
Systematyka
Domena

eukarionty

Królestwo

zwierzęta

Typ

stawonogi

Podtyp

szczękoczułkowce

Gromada

pajęczaki

Rząd

pająki

Podrząd

Opisthothelae

Infrarząd

pająki wyższe

Rodzina

spachaczowate

Podrodzina

Sparianthinae

Rodzaj

Sparianthis

Typ nomenklatoryczny

Themeropis granadensis Keyserling, 1880

Synonimy
  • Themeropis L. Koch, 1875
  • Pseudosparianthis Simon, 1887
  • Sampaiosia Mello-Leitão, 1930
Systematyka w Wikispecies

Sparianthis – rodzaj pająków z rodziny spachaczowatych i podrodziny Sparianthinae.

Morfologia

[edytuj | edytuj kod]

Pająki o ciele długości od 5,5 do 12,5 mm w przypadku samców i od 6,1 do 16 mm w przypadku samic. Prosma ich jest żółtawobrązowa do ciemnobrązowej, dłuższa niż szersza, zaopatrzona w ośmioro oczu ustawionych w dwóch rzędach oraz wyraźną jamkę w tylnej ⅓. W widoku grzbietowym oczy pary przednio-środkowej leżą na tej samej wysokości co oczy pary przednio-bocznej lub nieco bardziej z tyłu, a oczy tylno-środkowej leżą na tej samej wysokości co oczy pary tylno-bocznej lub nieco bardziej z tyłu. Oczy pary przednio-środkowej są wyższe od nadustka, większe od oczu pary przednio-bocznej, bardziej odległe od siebie niż od oczu przednio-bocznych. Oczy pary tylno-środkowej są większe od oczu pary tylno-bocznej i bardziej odległe od siebie niż od oczu tylno-bocznych. Karapaks ma część głowową położoną na tej samej wysokości co tułowiowa. Szczękoczułki są żółtawobrązowe do ciemnobrązowych, dłuższe niż szerokie, uzbrojone w trzy zęby na krawędzi przedniej i dwa ząbki na krawędzi tylnej oraz pojedynczą szczecinkę eskortującą. Warga dolna jest niewiele dłuższa niż szeroka. Zbieżne ku przodowi szczęki cechują się gęstymi skopulami na krawędzi wewnętrznej i pojedynczym szeregiem ząbków serruli. Sternum jest żółtawobrązowe do ciemnobrązowego, dłuższe niż szerokie. Nogogłaszczki i odnóża również są żółtawobrązowe do ciemnobrązowych. Odnóża pary pierwszej i drugiej mają trzy pary kolców brzusznych na goleniach i dwie pary kolców brzusznych na nadstopiach. Wszystkie nadstopia mają po grzbietowej stronie części odsiebnej błonę trójpłatową o dobrze wykształconych wyrostkach bocznych i krótszym od nich haczyku środkowym. Skopule znajdują się na przednich połowach nadstopii i stopach wszystkich par. Pazurki stóp mają od siedmiu do dziewięciu drobnych, lekko zakrzywionych ząbków. Opistosoma (odwłok) jest jasnobrązowa do ciemnoszarobrązowej, z wierzchu z ciemnoszarobrązowym wzorem, a od spodu z, tylko u samców dobrze widoczną, V-kształtną kreską. Kształt opistosomy jest owalny. Spośród sześciu kądziołków przędnych przednio-boczne są dwuczłonowe, stożkowate i stykają się ze sobą, tylno-środkowe są krótkie i stożkowate, a tylno-boczne stożkowate i dwuczłonowe[1].

Nogogłaszczki samca mają na goleni trzy kolce prolateralne oraz apofizę retrolateralną z osadzoną dystalnie, trójkątną i widoku brzusznym wklęsłą gałęzią grzbietową, osadzoną środkowo-brzusznie gałęzią brzuszną, a czasem jeszcze z gałęzią środkową. Tak długie jak goleń lub nieco od niej krótsze cymbium ma duży, owalny alweolus, a w części odsiebnej duży por i pojedynczy wyrostek nitkowaty. Subetegulum jest kubkowate, tegulum płytkowate, apofyza medialna kubkowata z wcięciem na odsiebnej krawędzi, a konduktor od dwóch do trzech razy dłuższy niż szeroki, blaszkowaty, przezroczysty, wyrastający z tegulum na godzinie pierwszej i podtrzymujący czubek embolusa[1].

Genitalia samicy mają epigyne podzielone bocznymi bruzdami na brzusznie gładkie lub wtórnie pobrużdżone, w tyle zaopatrzone w trójkątny wyrostek płaty boczne oraz sięgającą ku tyłowi za bruzdę epigastryczną przegrodę środkową. Pole epigynalne ma w przedniej części poprzeczną bruzdę o delikatnie zakrzywionych końcach bocznych lub wyciągniętą ku tyłowi w przedsionek kopulacyjny. Wulwa ma niewielkie wyrostki gruczołowe oraz krótkie, haczykowato zakrzywione przewody zapładniające[1].

Rozprzestrzenienie

[edytuj | edytuj kod]

Rodzaj neotropikalny, rozprzestrzeniony od Kostaryki przez Panamę, Kolumbię, Saint Vincent i Grenadyny, Trynidad i Tobago, Wenezuelę, Gujanę i Gujanę Francuską po Peru, Ekwador i Brazylię[2][1].

Taksonomia

[edytuj | edytuj kod]

Takson ten wprowadzony został w 1875 roku przez Ludwiga C.C. Kocha pod nazwą Themeropis[3]. Okazała się ona jednak młodszym homonimem, stąd za ważną[1] uznaje się nazwę wprowadzoną w 1880 roku przez Eugène’a Simona na łamach „Actes de la Société Linnéenne de Bordeaux”. Gatunkiem typowym Simon wyznaczył Themeropis granadensis[4], opisanego w 1880 roku przez Eugena von Keyserlinga[5].

Do rodzaju tego zalicza się 13 opisanych gatunków[1][2]:

Przypisy

[edytuj | edytuj kod]
  1. ↑ a b c d e f Cristina A. Rheims. Revision of the spider genus Sparianthis Simon, 1880 (Araneae, Sparassidae, Sparianthinae). „Zootaxa”. 4890 (2), s. 151-191, 2020. DOI: 10.11646/zootaxa.4890.2.1. 
  2. ↑ a b Norman I. Platnick: Gen. Sparianthis Simon, 1880. [w:] The World Spider Catalog [on-line]. American Museum of Natural History. [dostęp 2023-09-20].
  3. ↑ L. Koch: Die Arachniden Australiens, nach der Natur beschrieben und abgebildet. Erster Theil. Lieferung 12-16. Nürnberg: Bauer & Raspe, 1875, s. 577-740.
  4. ↑ E. Simon. Révision de la famille des Sparassidae (Arachnides). „Actes de la Société Linnéenne de Bordeaux”. 34, s. 223–351, 1880. 
  5. ↑ E. Keyserling: Die Spinnen Amerikas, I. Laterigradae. Nürnberg: Bauer & Raspe, 1880, s. 1-283.