wieś | |
![]() | |
Państwo | |
---|---|
Województwo | |
Powiat | |
Gmina | |
Liczba ludności (2021) | |
Strefa numeracyjna |
81 |
Kod pocztowy |
21-077[4] |
Tablice rejestracyjne |
LLE |
SIMC |
0391325[5] |
Położenie na mapie gminy Spiczyn ![]() | |
Położenie na mapie Polski ![]() | |
Położenie na mapie województwa lubelskiego ![]() | |
Położenie na mapie powiatu łęczyńskiego ![]() | |
![]() |
Spiczyn – wieś w Polsce położona na Wysoczyźnie Lubartowskiej, w województwie lubelskim, w powiecie łęczyńskim, w gminie Spiczyn[5][6]. Leży nad rzeką Bystrzycą (dopływ Wieprza), przy drodze wojewódzkiej nr 829.
SIMC | Nazwa | Rodzaj |
---|---|---|
0391331 | Jamy | część wsi |
0391348 | Orduń | część wsi |
Miejscowość jest sołectwem[7], siedzibą gminy Spiczyn. Według Narodowego Spisu Powszechnego z roku 2011 wieś liczyła 688 mieszkańców[8].
Historycznie położona jest w Małopolsce (początkowo w ziemi sandomierskiej, a następnie w ziemi lubelskiej). Wieś szlachecka położona była w drugiej połowie XVI wieku w powiecie lubelskim województwa lubelskiego[9]. W latach 1975–1998 miejscowość administracyjnie należała do ówczesnego województwa lubelskiego.
Na terenie wsi działalność prowadzi placówka misyjna Chrześcijańskiej Wspólnoty Ewangelicznej[10].
Przed drugą wojną światową na folwarku w Spiczynie pracował podporucznik rezerwy Wojska Polskiego Michał Woronowski (1909-1940) syn Józefa i Barbary, ofiara zbrodni katyńskiej zamordowana w Katyniu[11].
W Spiczynie znajdują się[12]:
Wykopaliska potwierdziły istnienie tutaj osady już w czasach rzymskich. Z VII w. pochodzą kurhany całopalne opisane w latach pięćdziesiątych przez prof. Jana Gurbę i prof. Leszka Gajewskiego.
Spiczyn już w XIV w. był własnością szlachecką, podobnie jak Kijany i Zawieprzyce. Pierwsza wzmianka o Spiczynie pochodzi z 1381 r., kiedy właścicielem miejscowości był Hieronim Spiczyński. Opracowania naukowe podają, że w XV w. w Spiczynie był zamek strzegący przeprawy na Bystrzycy, młyn wodny oraz karczma. Wieś w XVI w. występująca jako Syczyn wchodziła w skład dóbr łęczyńskich odziedziczonych około 1662 przez Annę Noskowską[13].
Osada swoją nazwę zawdzięcza prawdopodobnie słowu "stpica", co oznaczało w dawnych czasach drewnianą szprychę koła od wozu. Nazwa może pochodzić również od słowa "spikać się", co oznaczało łączyć się. To tutaj Bystrzyca wpada do Wieprza, a więc rzeki "spikają się". Wg innej legendy nazwa pochodzi od starego mężczyzny, który chodził po wsi ze szpicą (zaostrzonym na końcu kijem) i pilnował w dzień i w nocy, aby w tej miejscowości panował porządek[potrzebny przypis].