Stare Radzikowo

Stare Radzikowo

wieś
Kościół św. Jana Chrzciciela w Starym Radzikowie
Państwo	Polska
Województwo	mazowieckie
Powiat	płoński
Gmina	Czerwińsk nad Wisłą
Liczba ludności (2021)	106[2][3]
Strefa numeracyjna	24
Kod pocztowy	09-151[4]
Tablice rejestracyjne	WPN
SIMC	0562146[5]
Położenie na mapie gminy Czerwińsk nad Wisłą Stare Radzikowo
Położenie na mapie Polski Stare Radzikowo
Położenie na mapie województwa mazowieckiego Stare Radzikowo
Położenie na mapie powiatu płońskiego Stare Radzikowo
52°27′19″N 20°21′18″E/52,455278 20,355000[1]
Multimedia w Wikimedia Commons

Stare Radzikowo – wieś sołecka^[6] w Polsce położona w województwie mazowieckim, w powiecie płońskim, w gminie Czerwińsk nad Wisłą^[5][7].

W latach 1975–1998 miejscowość administracyjnie należała do województwa płockiego.

Historia

Pierwsza wzmianka o Radzikowie pochodzi z 1221 r. Na terenie wsi znajdują się dwa grodziska. Starsze^[8] tzw. "Gaik" szacowane na VI-VII wiek miało charakter miejsca kultowego, a młodsze tzw. "Okop" na XII wiek (ok. 750 m na północny zachód od kościoła, przecięte szosą Czerwińsk-Płońsk). We wsi znajduje się też cmentarzysko zniszczone przypadkowymi rozkopywaniami^[9].

W 1060 roku na wzgórzu sąsiadującym z grodem wzniesiony został kościół^[10]. Od XII w. we wsi znajduje się parafia pw. św. Jana Chrzciciela^[11]. Prawdopodobnie parafia powstała z fundacji książąt mazowieckich. Wówczas zbudowano drewniany kościół w Radzikowie, a w 1249 r. wymieniony jest proboszcz Wrotsław, pełniący równocześnie obowiązki kapelana dworu książęcego. Jedna z kolejnych świątyń, zapewne druga lub trzecia na tym miejscu, która pojawia się w wizytacji z 1599 r., została spalona przez Szwedów na początku XVIII w.

W 1712 r. powstał nowy kościół z fundacji starosty zakroczymskiego Ludwika Antoniego Lasockiego oraz Tomasza Rumockiego (Romockiego), dziedzica wsi Nieborzyn, znajdującej się na terenie parafii. Konsekracji zachowanej do dzisiaj świątyni dokonał 19 maja 1739 r. biskup sufragan płocki Marcin Załuski.

Obok budynku Niepublicznej Szkoły Podstawowej znajduje się kamień i Dąb Pamięci^[12]poświęcony pamięci urodzonego w Radzikowie majora łączności Bolesława Jakubiaka (1891-1940), kawalera Orderu Virtuti Militari, zamordowanego w Katyniu^[13].

Z powodu małej liczby wiernych, kościół i parafię w Radzikowie nadzoruje proboszcz parafii Grodziec.

Przypisy

1. Państwowy Rejestr Nazw Geograficznych – miejscowości – format XLSX, Dane z państwowego rejestru nazw geograficznych – PRNG, Główny Urząd Geodezji i Kartografii, 5 listopada 2023, identyfikator PRNG: 129312
2. Wieś Stare Radzikowo w liczbach [online], Polska w liczbach [dostęp 2025-01-06] , liczba ludności na podstawie danych GUS.
3. NSP 2021: Ludność w miejscowościach statystycznych [online], Bank Danych Lokalnych GUS, 19 września 2022 [dostęp 2025-01-06] .
4. Oficjalny Spis Pocztowych Numerów Adresowych, Poczta Polska S.A., październik 2013, s. 1196 [zarchiwizowane z adresu 2014-02-22] .
5. GUS. Wyszukiwarka TERYT
6. BIP gminy, sołectwa
7. Rozporządzenie w sprawie wykazu urzędowych nazw miejscowości i ich części (Dz.U. z 2013 r. poz. 200)
8. Lokalizacja starszego z grodzisk na terenie Starego Radzikowa. Wikimapia.org. [dostęp 2015-01-18].
9. MiśkiewiczowaM. Maria MiśkiewiczowaM., Mazowsze płockie we wczesnym średniowieczu, Płock: Towarzystwo Naukowe Płockie, 1982 . Brak numerów stron w książce
10. Sławomir Zembrzuski: Przewodnik historyczny Ziemi Płońskiej. Płońsk: Pomorska Oficyna Wydawniczo-Reklamowa Jarosław Skrzypczak, 2013, s. 36. ISBN 978-83-936300-1-1.
11. Kościół pw. św. Jana Chrzciciela w Starym Radzikowie. mazowieckiszlaktradycji.com. [dostęp 2016-05-16].
12. Pomnik – SP Radzikowo [online], 30 czerwca 2020 [zarchiwizowane z adresu 2020-06-30] .
13. BanaszekB. Kazimierz BanaszekB., Roman WandaR.W. Krystyna Roman WandaR.W., SawickiS. Zdzisław SawickiS., Kawalerowie Orderu Virtuti Militari w mogiłach katyńskich, Warszawa 2000, ISBN 83-87893-79-X . Brak numerów stron w książce

Linki zewnętrzne

• Radzikowo, [w:] Słownik geograficzny Królestwa Polskiego, t. IX: Pożajście – Ruksze, Warszawa 1888, s. 471 .