Stenygrocercus

Stenygrocercus
Simon, 1892
Systematyka
Domena

eukarionty

Królestwo

zwierzęta

Typ

stawonogi

Podtyp

szczękoczułkowce

Gromada

pajęczaki

Rząd

pająki

Podrząd

Opisthothelae

Infrarząd

ptaszniki

Rodzina

Euagridae

Podrodzina

Australothelinae

Rodzaj

Stenygrocercus

Typ nomenklatoryczny

Macrothele silvicola Simon, 1889

Stenygrocercus – rodzaj pająków z infrarzędu ptaszników i rodziny Euagridae. Obejmuje 6 opisanych gatunków. Zamieszkują Nową Kaledonię.

Morfologia

[edytuj | edytuj kod]

Pająki te mają karapaks o niskiej części głowowej i poprzecznej jamce z jedną, a rzadziej dwoma parami szczecinek fowealnych. Ośmioro oczu rozmieszczonych jest na planie prostokąta. Nadustek jest niski. Szczękoczułki mają w nasadowej części bruzdy jeden lub dwa małe ząbki, natomiast brak tam ziarnistości. Serrula jest szeroka. Odnóża pozbawione są obrączkowania. Zwykle grzbienie przędne występują na wszystkich nadstopiach, a po dwie ich pary na nadstopiach pierwszej, drugiej i czasem trzeciej pary odnóży. Wszystkie pary stóp wyposażone są w kolce. U samców golenie pierwszej pary odnóży mają pośrodkowo opatrzone kolcami i głębokimi rowkami wykrojenia oraz haczyki do przytrzymywania samicy. Golenie drugiej pary samców również mają haczyki, a ponadto odsiebnie położoną stożkowatą ostrogę. Nogogłaszczki samca cechują się gruszkowatym bulbusem. Genitalia samicy charakteryzują się dwiema parami spermatek o prostych nasadowo szypułkach, skręconych odcinkach środkowych i nabrzmiałych dystalnie zbiornikach[1].

Zachowanie i występowanie

[edytuj | edytuj kod]

Pająki te zasiedlają górskie i nadbrzeżne równikowe lasy deszczowe oraz wrzosowiska. Występują endemicznie na Nowej Kaledonii, będąc ograniczonymi do południowej części wyspy. Na zboczach konstruują kurtynowate sieci łowne z białej przędzy. Do budowy wyściełanych przędzą norek wykorzystują szczeliny w glebie, pomiędzy skałami oraz wnętrza wypróchniałych korzeni i kłód[1].

Taksonomia

[edytuj | edytuj kod]

Takson ten wprowadził w 1892 roku Eugène Simon, gatunkiem typowym wyznaczając Macrothele silvicola[2], opisanego przez siebie trzy lata wcześniej[3]. Rewizji rodzaju dokonał w 1991 roku Robert Raven[1]. W 2020 roku na podstawie wyników analiz filogenetycznych przeniesiony został przez Verę Opatovą i współpracowników z Dipluridae do podrodziny Australothelinae w obrębie rodziny Euagridae[4].

Do rodzaju zalicza się sześć opisanych gatunków[1][5]:

Przypisy

[edytuj | edytuj kod]
  1. ↑ a b c d R.J. Raven, A revision of the mygalomorph spider family Dipluridae in New Caledonia (Araneae), [w:] J. Chazeau, S. Tillier (red.), Zoologia Neocaledonica, Vol. 2, „Mémoires du Muséum National d'Histoire Naturelle de Paris (A)”, 149, 1991, s. 87-117.
  2. ↑ E. Simon: Histoire naturelle des araignées. Deuxième édition, tome premier. Paris: Roret, 1892, s. 1-256.
  3. ↑ E. Simon. Etudes arachnologiques. 21e Mémoire. XXXII. Descriptions d'espèces et de genres nouveaux de Nouvelle Calédonie. „Annales de la Société Entomologique de France”. 8 (6), s. 237-247, 1889. 
  4. ↑ Vera Opatova, Chris A. Hamilton, Marshal Hedin, Laura Montes de Oca, Jiří Král, Jason Bond. Phylogenetic systematics and evolution of the spider infraorder Mygalomorphae using genomic scale data. „Systematic Biology”. 69 (4), s. 671-707, 2020. DOI: 10.1093/sysbio/syz064. 
  5. ↑ Family: Euagridae Raven,1979. [w:] World Spider Catalog Version 24.5 [on-line]. Natural History Museum Bern. [dostęp 2023-09-21].