Sztuka hetycka – sztuka Hetytów sięga początkami II tysiąclecia p.n.e. i wiąże się ściśle z kulturą ludu Hattu (Protohetytów). Sztukę tę można podzielić na okresy:
wczesny – znalezione w nekropoliiAlaca Hüyük naczynia i ozdoby z metali szlachetnych, drobne figurki z brązu i gliny, tłoki pieczętne z kamienia ze scenami z eposu o Gilgameszu, okrągłe tarcze o motywach geometrycznych i zoomorficznych ;
Starego Państwa – sztuka tego okresu znana jest przede wszystkim z niewielkich rzeźb z brązu i starannie wykonanej ceramiki;
Nowego Państwa – okres rozwoju monumentalnej architektury i rzeźby ;
nowohetycki – po upadku własnego imperium sztuka Hetytów rozwijała się w kilku niezależnych ośrodkach na obszarze Syrii, gdzie wyraźnie podlegała wpływom fenickim i aramejskim.
Architektura hetycka w szczytowym okresie swego rozwoju, tj. w czasach Nowego Państwa, charakteryzuje się monumentalnością, a zarazem dostosowaniem do ukształtowania terenu. Miasta lokowano na wzgórzach, otaczając je potężnymi fortyfikacjami (twierdza Hattusas – dzisiejsze Bogazköy/Bogazkale). Budynki mieszkalne dochodziły prawdopodobnie do wysokości kilku kondygnacji. Tematyką głębokich reliefów były sceny kultowe i mitologiczne. Charakterystyczne dla sztuki hetyckiej są głęboko kute reliefy naskalne. Sztukę Nowego Państwa dopełniają figurki brązowe, ceramika i gliptyka.
W okresie nowohetyckim charakterystyczne są ortostaty przedstawiające sceny łowieckie i wyścigi wozów, a także motywy religijne. Wiele elementów sztuki Hetytów znalazło odbicie w sztuceasyryjskiej.