Tętno naprzemienne (łac. pulsus alternans) – tętno, którego fala jest wyczuwalna na przemian słabo i mocno (tętno o małej i dużej amplitudzie)[1][2]. Najczęściej świadczy o lewokomorowej niewydolności serca i prawdopodobnie związane jest z dalszym złym rokowaniem choroby[2].
W niewydolności lewokomorowej osłabiony mięsień sercowy nie jest w stanie wypompować z prawidłowo napełnionej komory odpowiednio dużej ilości krwi[2]. Z tego też powodu pierwsze uderzenie fali tętna w tętnicach jest słabe[2]. W drugim skurczu zgodnie z prawem Franka-Starlinga dochodzi do wzrostu kurczliwości mięśnia sercowego, spowodowanego nadmiernym rozciągnięciem przez krew lewej komory, a tym samym wzrostu uderzenia fali krwi w tętnicach[2].