| |||
Kraj działania | |||
---|---|---|---|
Data i miejsce urodzenia |
28 października 1929 | ||
Data i miejsce śmierci |
7 marca 2017 | ||
Miejsce pochówku | |||
Biskup diecezjalny legnicki | |||
Okres sprawowania |
1992–2005 | ||
Biskup pomocniczy wrocławski | |||
Okres sprawowania |
1977–1992 | ||
Wyznanie | |||
Kościół | |||
Prezbiterat |
2 sierpnia 1953 | ||
Nominacja biskupia |
28 kwietnia 1977 | ||
Sakra biskupia |
24 czerwca 1977 |
Data konsekracji |
24 czerwca 1977 | ||||||||
---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|
Miejscowość |
Wrocław | ||||||||
Miejsce | |||||||||
Konsekrator | |||||||||
Współkonsekratorzy | |||||||||
|
Tadeusz Rybak (ur. 28 października 1929 w Milanówku, zm. 7 marca 2017 w Legnicy) – polski duchowny rzymskokatolicki, doktor nauk teologicznych, biskup pomocniczy wrocławski w latach 1977–1992, biskup diecezjalny legnicki w latach 1992–2005, od 2005 biskup senior diecezji legnickiej.
Urodził się 28 października 1929 w Milanówku[1]. Egzamin dojrzałości złożył w 1947 w tamtejszym Państwowym Liceum Ogólnokształcącym. W latach 1948–1953 odbył studia filozoficzno-teologiczne w Metropolitalnym Wyższym Seminarium Duchownym we Wrocławiu. Święceń prezbiteratu udzielił mu 2 sierpnia 1953 w archikatedrze św. Jana Chrzciciela biskup pomocniczy kielecki Franciszek Sonik. W latach 1957–1962 studiował na Wydziale Teologicznym Katolickiego Uniwersytetu Lubelskiego, uzyskując stopień doktora teologii dogmatycznej[2].
Jako wikariusz pracował w parafiach: Wniebowzięcia Najświętszej Maryi Panny w Bielawie (1953–1954), św. Stanisława i św. Doroty we Wrocławiu (1954–1955) oraz św. Stanisława w Świdnicy (1955–1956)[2]. W 1967 został członkiem komisji liturgicznej i rady duszpasterskiej archidiecezji wrocławskiej[2][3]. W 1966 otrzymał przywilej noszenia rokiety i mantoletu, a w 1969 godność kapelana honorowego Jego Świątobliwości[2].
Od 1956 do 1957 pracował w Instytucie Katechetycznym w Trzebnicy. W latach 1962–1977 sprawował urząd wicerektora Metropolitalnego Wyższego Seminarium Duchownego we Wrocławiu, prowadząc równocześnie wykłady z teologii dogmatycznej i liturgiki[3]. Od 1968 do 1992 był adiunktem w Katedrze Sakramentologii Papieskiego Wydziału Teologicznego we Wrocławiu. W 1970 wszedł w skład Komisji Episkopatu Polski ds. Seminariów Duchownych[2].
28 kwietnia 1977 papież Paweł VI mianował go biskupem pomocniczym archidiecezji wrocławskiej ze stolicą tytularną Benepota[3]. Święcenia biskupie otrzymał 24 czerwca 1977 w archikatedrze św. Jana Chrzciciela we Wrocławiu. Udzielił mu ich arcybiskup metropolita wrocławski Henryk Gulbinowicz, któremu asystowali biskup pomocniczy warszawski Jerzy Modzelewski i biskup pomocniczy wrocławski Wincenty Urban[2]. Jako zawołanie biskupie przyjął słowa „Per Christum in Spiritu ad Patrem” (Przez Chrystusa w Duchu do Ojca)[3]. W latach 1977–1992 sprawował urząd wikariusza generalnego archidiecezji. W kurii metropolitalnej pełnił funkcję przewodniczącego Komisji ds. Liturgii. Wszedł w skład rady kapłańskiej i kolegium konsultorów[2]. W 1978 został mianowany członkiem Kapituły Metropolitarnej Wrocławskiej, a w 1982 jej prepozytem[3]. Wszedł w skład Rady Wydziału Papieskiego Wydziału Teologicznego we Wrocławiu[2].
25 marca 1992 papież Jan Paweł II ustanowił go biskupem diecezjalnym nowo erygowanej diecezji legnickiej[2][3]. Tego samego dnia kanonicznie objął diecezję, natomiast ingres do katedry Świętych Apostołów Piotra i Pawła w Legnicy odbył 24 maja 1992. W 1997 podejmował w Legnicy Jana Pawła II podczas jego VI podróży apostolskiej do Polski[2]. 19 marca 2005 ten sam papież przyjął jego rezygnację z obowiązków biskupa diecezjalnego diecezji legnickiej[4][5].
W ramach prac Episkopatu Polski był w latach 1983–1994 przewodniczącym Komisji ds. Liturgii i Duszpasterstwa Liturgicznego[2]. Kierowana przez niego komisja opracowała większość ksiąg liturgicznych będących w użyciu w Polsce[3]. Został także członkiem Komisji Duszpasterskiej[2]. Był współkonsekratorem podczas sakr biskupów pomocniczych wrocławskich Józefa Pazdura (1985)[6] i Jana Tyrawy (1988) oraz biskupa diecezjalnego świdnickiego Ignacego Deca (2004)[7].
Zmarł 7 marca 2017[8] w Legnicy[9]. 11 marca 2017 został pochowany w krypcie katedry legnickiej[10].
W 2003 nadano mu tytuł honorowego obywatela Legnicy[11].