Tarczyk mgławy
| Cassida nebulosa | |
| Linnaeus, 1758 | |
| |
| Systematyka | |
| Domena | |
|---|---|
| Królestwo | |
| Typ | |
| Gromada | |
| Rząd | |
| Rodzina | |
| Podrodzina | |
| Plemię | |
| Rodzaj | |
| Gatunek |
tarczyk mgławy |
Tarczyk mgławy, tarczyk buraczany (Cassida nebulosa) – chrząszcz z rodziny stonkowatych. Szkodnik roślin występujący powszechnie na terenie całej Europy. W Polsce powszechny na dzikich roślinach z rodziny komosowatych. Powoduje duże straty w uprawach buraków, niekiedy rzepaku lub kapusty.
Opis
[edytuj | edytuj kod]
Ciało silnie spłaszczone tarczowatego kształtu. Długość do 7 mm. Kolor początkowo oliwkowozielony z czasem przechodzi w jasnobrunatny z czarnymi kropkami.
Biologia
[edytuj | edytuj kod]Zimują w glebie, pod drzewami w resztkach roślinnych, by w połowie kwietnia wyjść na żerowiska, w początkowym okresie na rośliny z rodzaju komosa, następnie zaatakowane zostają młode buraki.
Po kilkudniowym żerowaniu chrząszcze przystępują do kopulacji w wyniku którego samica składa ok. 500 – 700 jaj przyczepionych do spodniej części liścia. Po upływie ok. 7 dni wylęgają się larwy. Larwy te linieją aż czterokrotnie. Żerowanie larw trwa przez okres ok. 8 dni, po czym następuje przeobrażenie w dorosłe osobniki.
Larwa w kolorze żółtozielonym do 9 mm długości i kształtem zwężającym się ku końcowi. Segmenty wyraźne, z kolczastymi wyrostkami po bokach ciała. Na końcu odwłoka kolce skierowane ku górze.
Szkodnictwo
[edytuj | edytuj kod]- Zwalczanie
- Polega na niszczeniu środkami chemicznymi.
- Próg ekonomicznej szkodliwości
- 3-4 larwy na jednej roślinie lub 15% uszkodzonych roślin[1].
Rozprzestrzenienie
[edytuj | edytuj kod]Gatunek holarktyczny. W Europie występuje w Danii, Wielkiej Brytanii, Niemczech, Szwajcarii, Polsce, Czechach, Słowacji, Austrii, Francji, Hiszpanii, Włoszech, Węgrzech, Chorwacji, Serbii, Czarnogórze, Ukrainie, Litwie, Białorusi, Rumunii, Mołdawii, Albanii, Grecji i Bułgarii. Ponadto występuje w Azji przez Rosję po Japonię i północnowschodnie Chiny oraz w Ameryce Północnej[2].
Przypisy
[edytuj | edytuj kod]- ↑ Grażyna Hołubowicz-Kliza, Marek Mrówczyński: Atlas szkodników i owadów pożytecznych w rolnictwie. Puławy: Wydawnictwo IUNG-PIB, 2006, s. 37. ISBN 83-89576-86-4.
- ↑ Yu.M. Malysh & A.N. Frolov: AgroAtlas. [dostęp 2014-10-10].
Bibliografia
[edytuj | edytuj kod]- Andrzej Studziński, Franciszek Kagan, Zygmunt Sosna, Atlas chorób i szkodników roślin warzywnych, Warszawa: PWRiL, 1987, ISBN 83-09-00005-7, OCLC 749791275.