Thagyamin (birm. သိကြားမင်း, /ðədʑámɪ́ɴ/; z sansk. ၐကြ Śakra) - pierwszy z 37 natów oficjalnego panteonu birmańskiego, uważany za ich króla, utożsamiany z buddyjskim dewą Sakką oraz z hinduistycznym bóstwem Indrą[1] .
Często jest przedstawiany, jako stojący na trójgłowym białym słoniu, trzymający muszlę w jednym ręku i miotełkę z ogona jaka w drugiej[1] . W tradycyjnych wierzeniach birmańskich buddystów Thagyamin włada przestrzenią życia natów nazywaną Niebem Trzydziestu Trzech Bogów (Trāyastriṃśa, birm. တာဝတိံသာ). Thagyamin został ustanowiony władcą oficjalnego panteonu natów przez króla Anawrahtę w XI w., w ramach działań zmierzających do właściwego ukierunkowania animistycznych praktyk ówczesnego ludu oraz scalenia tych praktyk z buddyzmem Therawady. Zastąpił w tej roli Mahagiri, uważanego wcześniej za króla natów[2]. Jest on jedynym natem należącym do oficjalnego panteonu, którego ludzkie życie nie zakończyło się nagłą bądź gwałtowną śmiercią.
Uważa się, że Thagyamin znajduje się na wyższym od innych natów poziomie kosmologicznym. Znajduje to odzwierciedlenie w układzie poświęconej natom świątyni przy pagodzie Shwezigon: jego kaplica oddzielona jest od części poświęconej pozostałym natom, a oblicze wizerunku zwrócone jest na zachód, podczas gdy pozostałe naty zwrócone są ku północy[3].
Chociaż sporadycznie interweniuje on w sprawy zwykłych ludzi, nigdy nie jest przywoływany podczas poświęconych natom ceremonii nat-pwe przez uczestniczące w nich media[3].
Postać Thagyamina pojawia się w legendach związanych z powstaniem dwóch spośród trzech najważniejszych miejsc kultu w Mjanmie: pagody Szwedagon i pagody Kyaiktiyo.