Wykonawca albumu koncertowego | ||||
Miles Davis | ||||
Wydany |
27 grudnia 2005 | |||
---|---|---|---|---|
Nagrywany |
16–19 grudnia 1970 | |||
Gatunek | ||||
Długość |
346:04 | |||
Wydawnictwo | ||||
Producent |
Teo Macero, Stan Tonkel | |||
Oceny | ||||
Album po albumie | ||||
|
The Cellar Door Sessions 1970 – 6-dyskowy album Milesa Davisa nagrany w klubie The Cellar Door w Waszyngtonie w grudniu 1970 i wydany w 2005 r.
Pod koniec 1968 r., w związku z wielką popularnością koncertowych albumów rockowych, firma Columbia rozpoczęła nagrywać tyle koncertów jej wykonawców, ile to było tylko możliwe. Dotyczyło to także, a może i przede wszystkim, Milesa Davisa. Zostały nagrane m.in. jego koncerty w obu salach Fillmore – w Nowym Jorku i San Francisco. Zostały one wydane w 33 lata później jako Live at the Fillmore East, March 7, 1970: It’s About that Time. Jednak pierwsze oficjalne wydanie koncertowych nagrań zespołu Davisa z 1970 r., to 2-płytowy album analogowy Miles at Fillmore. Nagrania te zostały poddane montażowi, aby zmieściły się na płytach.
Jesienią 1970 r. Davis zmienił skład swojego zespołu. Basista Dave Holland został zastąpiony przez Michaela Hendersona. Odszedł pianista Chick Corea i saksofonista Steve Grossman. Gary Bartz został nowym saksofonistą (grał on już z Davisem na festiwalu na wyspie Wight latem tego roku), a Keith Jarrett musiał teraz grać zarówno na organach jak i pianinie elektrycznym. Wirtuoz instrumentów perkusyjnych Airto Moreira, także już grał na Isle of Wight.
Davis był tak zachwycony nowym zespołem, że zadzwonił do Columbii, aby dokonała nagrań tej grupy w klubie The Cellar Door tuż przez świętami Bożego Narodzenia. Musiało to się wydarzyć w ostatniej chwili, bowiem Teo Macero nie zdążył dojechać na pierwszy – środowy – koncert, i został on nagrany przez Stana Tonkela.
Spóźniony dotarł na sobotni koncert John McLaughlin, który nadrobił to niesłychaną intensywnością gry[4]
Ten zespół Davisa okazał się być prawdziwym zespołem jamowym. To było przyczyną tego, że muzyk zdecydował się właśnie na nagranie koncertowe, a nie studyjne. Do studia ostatecznie Davis wszedł dopiero w czerwcu 1972 r., aby nagrać album On the Corner.
1. | Directions (Joseph Zawinul) | 8:55 |
2. | Yesternow | 17:05 |
3. | What I Say | 13:10 |
4. | Improvisation # 1 (Keith Jarrett) | 4:29 |
5. | Inamorata | 14:00 |
|
57:39 | |
Czas – 56:99
1. | What I Say | 13:33 |
2. | Honky Tonk | 20:00 |
3. | It's About That Time | 14:41 |
4. | Improvisation # 2 (Keith Jarrett) | 6:39 |
5. | Inamorata | 14:33 |
6. | Sanctuary (Wayne Shorter) | 00:30 |
|
1:09:56 | |
Czas – 68:76
1. | Directions (Zawinul) | 13:11 |
2. | Honky Tonk | 18:32 |
3. | What I Say | 15:09 |
|
46:52 | |
Czas – 46:52
1. | Directions (Zawinul) | 11:53 |
2. | Honky Tonk | 17:01 |
3. | What I Say | 14:12 |
4. | Sanctuary (Shorter) | 2:04 |
5. | Improvisation # 3 (Jarrett) | 5:05 |
6. | Inamorata | 15:14 |
|
1:05:29 | |
Czas – 64:89
1. | Directions (Zawinul) | 15:09 |
2. | Honky Tonk | 20:49 |
3. | What I Say | 21:31 |
|
57:29 | |
Czas – 56:89
1. | Directions (Zawinul) | 19:05 |
2. | Improvisation # 4 (Jarrett) | 5:04 |
3. | Inamorata | 18:28 |
4. | Sanctuary (Shorter) | 2:13 |
5. | It's About That Time | 7:49 |
|
52:39 | |
Czas – 51:99