Gatunek | |
---|---|
Rok produkcji |
1921 |
Data premiery | |
Kraj produkcji | |
Język |
plansza tekstowa w języku angielskim |
Czas trwania |
64 minuty |
Reżyseria | |
Scenariusz | |
Główne role | |
Zdjęcia | |
Produkcja | |
Wytwórnia | |
Dystrybucja |
Paramount Pictures |
The Princess of New York – brytyjski niemy melodramat z 1921 w reżyserii Donalda Crispa. Autorką scenariusza jest Margaret Turnbull, która napisała go na podstawie powieści Cosmo Hamiltona z 1911. W rolach głównych wystąpili David Powell i Mary Glynne.
8 sierpnia 1921 zarejestrowano prawa autorskie dla Famous Players-Lasky pod numerem LP16845[2]. Projektantem planszy tekstowej The Princess of New York był Alfred Hitchcock. Wszystkie kopie filmu nie zachowały się do czasów współczesnych[3][4].
Amerykańska dziedziczka Helen Stanton (Mary Glynne) podczas wizyty w Londynie zostaje przedstawiona grupie ludzi z tytułami, lecz o złej reputacji. Spotyka się też z Geoffreyem Kingswardem (David Powell), który zakochuje się w niej. Usiłuje on ostrzec Stanton przed nowo poznaną społecznością, lecz nie jest w stanie zdobyć jej zaufania. Z kolei sir George Meretham (George Bellamy) nakłania swego syna Allana (Ivo Dawson), by ten zabiegał o względy kobiety, chcąc tym samym odzyskać rodzinną fortunę. Gdy Meretham dowiaduje się o bankructwie ojca Stanton, namawia kobietę by zastawiła klejnoty i pożyczyła mu pieniądze. Wkrótce mężczyzna znika wraz z gotówką. Stanton ma zostać aresztowana, lecz z pomocą przybywa jej Kingsward. Wkrótce pojawia się list, zaprzeczający rzekomemu bankructwu ojca Stanton. Zawiera on także poradę, by kobieta wyszła za mąż za Kingswarda[2].
Opracowano na podstawie materiału źródłowego[4][5]:
19 grudnia 1919 tygodnik „Variety” poinformował, że kompania Famous Players-Lasky przymierza się do produkcji filmowej ekranizacji powieści The Princess of New York pióra Cosmo Hamiltona z 1911[2]. Autorką scenariusza jest Margaret Turnbull[1][6].
Początkowo do głównej roli żeńskiej była przymierzana Violet Heming – dla której miał to być „drugi gwiazdorski pokaz”[2]. 12 lutego 1921 „The Moving Picture World” podał informację, że następną produkcją brytyjskiego reżysera Donalda Crispa, na mocy kontraktu z Famous Players-Lasky, będzie The Princess of New York[7]. Crisp wraz ze swoim asystentem Claudem H. Mitchellem udał się do Hiszpanii i Włoch, w celu poszukiwania odpowiednich plenerów do realizacji[2]. Rozpoznanie scenerii filmowej trwało do marca, a pod uwagę była brana m.in. francuska Riwiera[8]. Jak podawał „The Moving Picture World” w swoim wydaniu z 26 marca, w studiu mieszczącym się przed Pool Street na Islington w północnej części Londynu, dziesięć dni wcześniej rozpoczęto montaż i ustawianie konstrukcji w celu stworzenia pełnowymiarowej scenerii[9]. Według źródeł Crisp miał wybrane lokalizacje w Hiszpanii i południowej części Francji, lecz nie ma jednoznacznego potwierdzenia, że realizowano tam niektóre sceny[2].
Okres zdjęciowy trwał od 9 kwietnia do 21 maja 1921[10]. Według artykułu zamieszczonego na łamach „The Moving Picture World” z 30 kwietnia, część scen nagrywano na terenie Uniwersytetu Oksfordzkiego oraz w Oriel College. Innymi plenerami były budynek sądu przy Bow Street i hol w Strand Palace Hotel[11]. Brytyjski autor Thomas Burke, który był znany z tego iż „notorycznie z niesmakiem patrzył na filmy”, dwukrotnie odwiedzał plan zdjęciowy i – jak relacjonował australijski magazyn „Call” – został „nawrócony”[12]. Film The Princess of New York zarejestrowano na standardowej taśmie 35 mm w formacie 1.37:1[4]. Projektantem planszy tekstowej The Princess of New York był Alfred Hitchcock, późniejszy reżyser[13][14].
Brytyjska premiera filmu odbyła się 30 czerwca 1921[1]. W Stanach Zjednoczonych The Princess of New York zadebiutował 7 sierpnia, gdzie był dystrybuowany przez Paramount Pictures[4]. Według źródeł ukazał się on w pięciu[4] bądź siedmiu[2] rolkach o łącznej długości 6,287 stóp[b][2].
Jeden z krytyków magazynu „Picturegoer” pisał: „Brytyjska produkcja «The Famous Lasky», The Princess of New York, nie jest godną uwagi propozycją, choć szczyci się między innymi Cosmo Hamiltonem jako autorem oraz Mary Glynne i Davidem Powellem jako głównymi gwiazdami. Historia jest boleśnie konwencjonalna pod względem motywu działania i niewiele wysiłku poczyniono, aby tchnąć nowe życie w starodawnych dramatycznych sytuacjach […] W filmie pojawiają się ciekawe postacie z Oksfordu, ale historia jest zbyt oczywista, aby być czymś więcej niż łagodnie zabawną”. Autor wyrażał pochlebną opinię na temat kreacji Glynne i Powella, nazywając tę ostatnią „uosobieniem męskiej cnoty”[15].