| Data i miejsce urodzenia |
17 grudnia 1885 |
|---|---|
| Data i miejsce śmierci |
27 października 1967 |
| Narodowość |
niemiecka |
| Partia |
CDU |
Theodor Hans Steltzer (ur. 17 grudnia 1885 w Trittau, zm. 27 października 1967 w Monachium[1]) – niemiecki urzędnik i oficer; opozycjonista antyhitlerowski związany z Kręgiem z Krzyżowej; po wojnie premier brytyjskiego rządu okupacyjnego w Szlezwiku-Holsztynie[2].
Pochodził z mieszczańskiej rodziny ze Szlezwika-Holsztynu[3]. Studiując w Monachium nauki polityczne i ekonomiczne angażował się równocześnie w ruchu na rzecz dokształcania robotników[3]. W czasie I wojny światowej służył jako żołnierz, potem od 1920 roku był landratem powiatu Rendsburg[3][4]. W czasach Republiki Weimarskiej dał się poznać jako przeciwnik narodowego socjalizmu, stąd wiosną 1933 utracił piastowany urząd[3]. Z powodu rzekomych zaniedbań finansowych nowe władze z nadania NSDAP próbowały go zdyskredytować. Oskarżono go także o zdradę stanu, gdyż w jednym ze swoich pism skierowanych do rządu austriackiego otwarcie skrytykował politykę narodowo-socjalistycznego reżimu[3]. Z tego powodu był przez kilka miesięcy więziony, potem jednak ułaskawiono go[3].
W 1936 objął kierownictwo sekretariatu protestanckiego bractwa Michaelsbruderschaft z Marburga[3]. W 1939, po ataku Niemiec hitlerowskich na Polskę, powołano go do służby w Wehrmachcie[3]. Od września 1939 był szefem sztabu transportu kolejowego w okupowanej Polsce[3][5]. Od 1940 służył jako pułkownik w Sztabie Generalnym Komendantury Wehrmachtu (niem. Generalstab des Wehrmachtbefehlshabers) w norweskim Oslo[3][5]. W tym czasie utrzymywał stały kontakt z norweskim ruchem oporu[3].
W 1940 za pośrednictwem Otto Heinricha von der Gablentza poznał hrabiego Helmutha Jamesa von Moltke i przyłączył się do Kręgu z Krzyżowej[3]. W 1942 wziął udział w obu zjazdach w Krzyżowej. Po nieudanym zamachu z 20 lipca 1944 roku został wezwany służbowo do Berlina (według spiskowców miał zostać rządowym administratorem Szlezwiku-Holsztynu)[3]. Tam aresztowało go gestapo[3][6]. 15 stycznia 1945 Trybunał Ludowy (Volksgerichtshof) skazał go na karę śmierci[3]. Uratowali go norwescy opozycjoniści, którzy znaleźli dojście do Heinricha Himmlera, który nakazał wstrzymanie egzekucji[3]. 25 kwietnia 1945 tuż przed wkroczeniem wojsk sowieckich został zwolniony z berlińskiego więzienia przy ulicy Lehrter[3]. Po wojnie był członkiem założycielem CDU w Berlinie[3]. W latach 1945–1947 pełnił funkcję najpierw nadprezydenta, a potem premiera landu Szlezwik-Holsztyn[3][6].
W 1966 ukazały się jego wspomnienia pt. „Sechzig Jahre Zeitgenosse”[1].