Theodor Zahn (ur. 1838 w Moers, zm. 1933) – niemiecki teolog protestancki, biblista, trzykrotnie nominowany do literackiej Nagrody Nobla.
Urodził się w Moers (koło Essen), studiował teologię na uczelniach w Bazylei, Erlangen i Berlinie, w 1871 roku został wykładowcą oraz kaznodzieją uniwersyteckim na Uniwersytecie w Getyndze. W 1877 roku otrzymał katedrę teologii w Kilonii (w Getyndze nie miał widoków na otrzymanie katedry)[1], w 1878 w Erlangen, w 1888 w Lipsku, a w 1892 roku wrócił do Erlangen[2][3].
Był trzykrotnie nominowany do literackiej nagrody Nobla, w roku 1902, 1904 i 1908[4][5].
W 1907 roku otrzymał tytuł szlachecki, a w 1910 roku został honorowym obywatelem miasta Erlangen[6].
Cieszył się dużym autorytetem w dziedzinie badań nad Nowym Testamentem[2], na gruncie teologicznym reprezentował konserwatywny krytycyzm[6][1]. Zajmował się historią kanonu Nowego Testamentu. Uważał, że w latach 170–220 Kościół w reakcji na montanizm zaczął ograniczać liczbę ksiąg świętych tylko do tych, które miały apostolskie pochodzenie. Kościół nie utworzył kanonu w reakcji na kanon Marcjona, a cztery Ewangelie i Listy Pawła uzyskały status ksiąg kanonicznych jeszcze w latach 80–110. Polemizował w tej kwestii z Harnackiem[7].
Jego zdaniem apostoł Jan był autorem czwartej Ewangelii, trzech Listów i Apokalipsy[8].