Toczeń rumieniowaty polekowy
| Lupus postmedicamentosus | |
| |
| Klasyfikacje | |
| ICD-10 | |
|---|---|
Toczeń rumieniowaty polekowy, toczeń polekowy (łac. lupus postmedicamentosus), zespół toczniopodobny, toczeń rumieniowaty indukowany lekami, DIL (od ang. drug-induced lupus) – zespół objawów klinicznych podobnych do objawów występujących w przebiegu tocznia układowego trzewnego, których wystąpienie zostało uwarunkowane przez stosowanie niektórych leków.
Cechą charakterystyczną tocznia polekowego jest pojawienie się przeciwciał przeciwko histonom (ponad 95% przypadków) i rzadziej przeciw ssDNA, brak zaburzeń hematologicznych, nerkowych oraz stopniowa poprawa po odstawieniu leku wywołującego objawy.
Leki wywołujące objawy tocznia polekowego
[edytuj | edytuj kod]Lekiem, który najczęściej wywołuje zespół toczniopodobny, jest prokainamid – objawy występują u jednej trzeciej osób stosujących lek ponad rok. Inne leki wywołujące objawy tocznia to:
- hydralazyna i dihydralazyna
- penicylamina
- izoniazyd[1]
- metyldopa
- minocyklina
- diltiazem
- infliksymab[2],
- etanercept
- chloropromazyna
- interferon α
Leki prawdopodobnie wywołujące objawy tocznia polekowego
[edytuj | edytuj kod]- amiodaron
- betablokery
- chinidyna
- hydrochlorotiazyd
- kaptopryl
- fenytoina
- tyreostatyki
- karbamazepina
- nitrofurantoina
- sulfasalazyna
- sulfonamidy
- terbinafina
- tiklopidyna
Objawy chorobowe
[edytuj | edytuj kod]Kryteria do postawienia diagnozy zespołu toczniopodobnego nie zostały dokładnie opracowane. Do objawów DIL należą: gorączka, podniesione ciśnienie tętnicze, zmiany skórne oraz zapalenie stawów.
Leczenie
[edytuj | edytuj kod]Leczenie polega na odstawieniu leku, który wywołał objawy. Ustąpienie objawów następuje zwykle w ciągu kilku lub kilkunastu dni[3]. Niekiedy chorzy wymagają zastosowania glikokortykosteroidów, natomiast w przypadku tocznia wywołanego przez hydralazynę konieczne może być leczenie immunosupresyjne.
Przypisy
[edytuj | edytuj kod]- ↑ Robert L. Rubin: Drug-Induced Lupus Erythematosus. Lupus Foundation of America, 4 lutego 2005. [dostęp 2006-11-03].
- ↑ Jean-Frederic Colombel i inni, The safety profile of infliximab in patients with Crohn's disease: the Mayo clinic experience in 500 patients, „Gastroenterology”, 126 (1), 2004, s. 19–31, DOI: 10.1053/j.gastro.2003.10.047, PMID: 14699483.
- ↑ Peter H. Schur (red.): The Clinical Management of Systemic Lupus Erythematosus. Nowy Jork: Grune & Stratton, lipiec 1983, s. 221. ISBN 0-8089-1543-6.
Bibliografia
[edytuj | edytuj kod]- Andrzej Szczeklik (red.): Choroby wewnętrzne. Przyczyny, rozpoznanie i leczenie, tom I. Kraków: Wydawnictwo Medycyna Praktyczna, 2005, s. 1665–6. ISBN 83-7430-031-0.
