Toina wenecka

Toina wenecka
Ilustracja
Systematyka[1][2]
Domena

eukarionty

Królestwo

rośliny

Podkrólestwo

rośliny zielone

Nadgromada

rośliny telomowe

Gromada

rośliny naczyniowe

Podgromada

rośliny nasienne

Nadklasa

okrytonasienne

Klasa

Magnoliopsida

Nadrząd

astropodobne

Rząd

goryczkowce

Rodzina

toinowate

Rodzaj

toina

Gatunek

toina wenecka

Nazwa systematyczna
Apocynum venetum L.
Sp. Pl. 1: 213. 1753.
Synonimy
  • Trachomitum venetum (L.) Woodson[3]
Multimedia w Wikimedia Commons

Toina wenecka, toja syberyjska[4] (Apocynum venetum L.) – gatunek rośliny z rodziny toinowatych (Apocynaceae). Występuje w stanie dzikim w Azji Środkowej i Zachodniej, na Syberii, na Kaukazie, Krymie oraz w południowo-wschodniej Europie (Ukraina, Bułgaria, Albania, Włochy)[3].

Morfologia

[edytuj | edytuj kod]
Pokrój
Bylina lub krzewinka, dorasta do wysokości 1-2 metrów[4].
Liście
Podługowato-jajowate, naprzeciwległe[4].
Kwiaty
Zebrane w szczytowe podbaldachy. Kielich pięciodziałkowy. Korona kwiatu pięciopłatkowa, w kolorze białym, różowym lub czerwonawym. Pręcików jest 5[4].
Owoce
Dwie torebki z nasionami[4].

Zastosowanie

[edytuj | edytuj kod]

Jest rośliną uprawianą, z której z łodyg otrzymuje się włókno odporniejsze na zerwanie od włókna bawełny. Jest odporne na procesy gnicia[5].

Włókna toiny weneckiej są używane do wyrobu sieci rybackich[5], worków, sznurów, służą też jako dodatek do bawełny[4]. Włókniste łodygi wykorzystywane są także do wyrobu papieru, płyt izolacyjnych i jako opał. Włoski nasienne także wykorzystywane są do wyrobu papieru, a także stosowane są jako materiał wyściółkowy[4].

Przypisy

[edytuj | edytuj kod]
  1. ↑ Michael A. Ruggiero i inni, A Higher Level Classification of All Living Organisms, „PLOS One”, 10 (4), 2015, art. nr e0119248, DOI: 10.1371/journal.pone.0119248, PMID: 25923521, PMCID: PMC4418965 [dostęp 2020-02-20] (ang.).
  2. ↑ Peter F. Stevens, Angiosperm Phylogeny Website, Missouri Botanical Garden, 2001– [dostęp 2010-03-24] (ang.).
  3. ↑ a b Germplasm Resources Information Network (GRIN). [dostęp 2010-11-11].
  4. ↑ a b c d e f g Zbigniew Podbielkowski: Słownik roślin użytkowych. Państwowe Wydawnictwo Robotnicze i Leśne, s. 367. ISBN 83-09-00256-4.
  5. ↑ a b Rośliny użytkowe. Tadeusz Gorczyński (red. nauk.). Wyd. 2. Warszawa: Wiedza Powszechna, 1966, seria: Wydawnictwa popularno-encyklopedyczne.