Liście topoli Wilosna | |
Systematyka[1][2] | |
Domena | |
---|---|
Królestwo | |
Podkrólestwo | |
Nadgromada | |
Gromada | |
Podgromada | |
Nadklasa | |
Klasa | |
Nadrząd | |
Rząd | |
Rodzina | |
Rodzaj | |
Gatunek |
topola Wilsona |
Nazwa systematyczna | |
Populus wilsonii C.K.Schneid. C. S. Sargent, Pl. wilson. 3:16. 1916 |
Topola Wilsona (Populus wilsonii C.K. Schneid.) – gatunek drzewa należący do rodziny wierzbowatych (Salicaceae). Pochodzi z Chin[3]. W niektórych rejonach świata jest uprawiana jako roślina ozdobna lub drzewo do nasadzeń krajobrazowych. W Polsce sadzona jest bardzo rzadko, właściwie spotkać ją można tylko w kilku ogrodach botanicznych.
Występuje na tych samych obszarach co Populus lasiocarpa, jednak potrafi rosnąć jeszcze wyżej (1300 – 3300m), a spotkać ją można w dolinach górskich rzek i potoków[4]. Według niektórych źródeł dorasta tam do 25 m wysokości i 90 cm średnicy pnia[5]. Topola ta została znaleziona przez E. H. Wilsona w roku 1907, a następnie przesłana do Arboretum Arnolda . Dziewięć lat później opisał ją Schneider w Plantae Wilsonianae, którą nazwał na cześć odkrywcy P. wilsonii.
W 1956 roku pierwszy raz na świecie wykonano udaną krzyżówkę P. wilsonii z P. lasiocarpa. Dokonali tego Stanisław Bartkowiak i Władysław Bugała w Arboretum Kórnickim. Wyselekcjonowano 6 klonów, które posiadały cechy obu rodziców. Otrzymane mieszańce poprzez zlepek nazw łacińskich nazwano Populus ×wilsocarpa S. Bartkowiak & W. Bugała[6] – nazwa ta została jednak nieprawidłowo opublikowana, przez co traktowana jest jako nieważna[7]. Aktualną nazwą przyjętą dla mieszańców topoli wielkolistnej i topoli Wilsona jest Populus ×kornicensis Böcker & Koltzenburg ex Korbik & Kosiński[8]. W Polsce nosi nazwę topoli kórnickiej[9]
Zaliczana jest do sekcji topól wielkolistnych (Leucoides, która obejmuje trzy gatunki). Topola Wilsona rośnie w Polsce bardzo wolno, co w rodzaju Populus spotykane jest dość rzadko. Tworzy bardzo regularną, charakterystyczną koronę, zbudowaną z grubych gałęzi, które są skierowane promieniście ku górze.
Pędy są grube, nagie, ciemnozielone, błyszczące. Liście szerokojajowate z równą lub sercowatą podstawą, grube i skórzaste, długości około 20 cm i 15 szerokości. Pokryte kutnerem za młodu, potem nagie. Ogonek liściowy okrągły, długości ok. 10 cm i zielony (u P. lasiocarpa – purpurowy). W Polsce rosną tylko okazy żeńskie[4]. Pąki wierzchołkowe duże, podobne do pąków kasztanowca, zaokrąglone na szczycie (u P. lasiocarpa są spiczasto zakończone). Kwiatostany i owoce są gęsto owłosione.
Populus wilsonii bywa włączana do Populus glauca s.l. (nazwa uznawana jest za synonim tego gatunku, podobnie jak Populus jacquemontiana Dode var. glauca (Haines) Kimura[10]. Niektórzy autorzy wskazują jednak na istotne różnice morfologiczne pomiędzy tymi dwoma topolami, uzasadniające utrzymanie dla obu statusu odrębnych gatunków[11].