![]() Stentory | |||
Systematyka[1] | |||
Domena | |||
---|---|---|---|
Supergrupa | |||
Królestwo | |||
Typ | |||
Klasa | |||
Rząd | |||
Rodzina | |||
Rodzaj | |||
Gatunek |
trębacz | ||
Nazwa systematyczna | |||
Stentor coeruleus Ehrenberg, 1833 | |||
Synonimy | |||
|
Trębacz (Stentor coeruleus) – zwany też trębaczem niebieskim[2], czasami też występuje nazwa trąbik. Swój intensywnie niebieski kolor zawdzięcza ziarnom pigmentu umieszczonym w ektoplazmie[3]. Jest „protistem zwierzęcym” (pierwotniakiem) należącym do typu orzęsków (Ciliata). Po raz pierwszy został opisany w 1833 roku przez Ehrenberga.
Trębacz posiada charakterystyczny kształt trąby (stąd nazwa), osiąga – jak na pierwotniaki – sporą długość dochodzącą do 2 mm[2]. Pierwotniak ten czasami pływa w wodzie, lecz z zasady prowadzi osiadły tryb życia przyczepiony do podłoża. W przedniej części ciała (rozszerzony koniec) znajduje się otwór gębowy – cytostom, otoczony przyustnym wieńcem rzęsek, które napędzają do niego pokarm. Trębacz nie posiada ściany komórkowej. Jego ciało otacza żywa osłona zwana pellikulą. Makronukleus jest w formie koralików, mikronukleus w postaci rozproszonej po cytoplazmie. Jest pospolity w wodach słodkich i łatwy w hodowli, dlatego często używany w laboratoriach. Odznacza się wybitnymi zdolnościami do regeneracji[4].
Występuje również inna, zamieszczona poniżej systematyka rodzaju Stentor[5].