Tulibowo

Tulibowo

wieś
Państwo	Polska
Województwo	kujawsko-pomorskie
Powiat	lipnowski
Gmina	Dobrzyń nad Wisłą
Liczba ludności (III 2011)	200[2]
Strefa numeracyjna	54
Kod pocztowy	87-610[3]
Tablice rejestracyjne	CLI
SIMC	0862492
Położenie na mapie gminy Dobrzyń nad Wisłą Tulibowo
Położenie na mapie Polski Tulibowo
Położenie na mapie województwa kujawsko-pomorskiego Tulibowo
Położenie na mapie powiatu lipnowskiego Tulibowo
52°39′46″N 19°12′29″E/52,662778 19,208056[1]
Multimedia w Wikimedia Commons

Tulibowo – wieś w Polsce położona w województwie kujawsko-pomorskim, w powiecie lipnowskim, w gminie Dobrzyń nad Wisłą.

Miejscowość leży nad rzeką Wisła. Znajduje się w niej dwór z I połowy XX wieku, wozownia oraz murowany spichlerz^[4].

Podział administracyjny

W latach 1975–1998 miejscowość administracyjnie należała do województwa włocławskiego.

Demografia

Według Narodowego Spisu Powszechnego (III 2011 r.) wieś liczyła 200 mieszkańców^[2]. Jest czternastą co do wielkości miejscowością gminy Dobrzyń nad Wisłą.

Historia

W 1371 Kazimierz III (książę szczeciński) nadał tereny wsi Tulibowo Stanisławowi z Nowego Miasta Korczyna^[5].

Według regestru poborowego z 1564 wieś była własnością Tolibowskiego^[4][6].

W 1800 Tulibowo zostało kupione przez Ignacego Duczymińskiego. Po jego śmierci 7 marca 1823 Tulibowo otrzymała jego córka Róża^[7]. Niemniej zgodnie z wykazem z 1825 Tulibowo liczące 20 domów należało do Karola Duczymińskiego^[8][9]. Majątek w Tulibowie był źle zarządzany i w 1854 został wystawiony na licytację, w efekcie której nowym właścicielem został Ludwik Śniechowski^[7].

Właścicielką Tulibowa do 1898 była Aniela Miączyńska z domu Gniazdowska, żona Władysława hrabiego Miączyńskiego^[10]. W 1889 majątek Tulibowo liczący wtedy 20 włók kupił Stefan Gościcki z Reczewa^[11][12]. W rękach rodziny Gościckich majątek w Tulibowie, razem z majątkami w Glewie i Grochowalsku, znajdował się do 1939, kiedy to Julian Gościcki - syn Stefana Gościckiego, zginął w bitwie nad Bzurą. Po wybuchu II wojny światowej tereny Tulibowa zostały administracyjnie wcielone do III Rzeszy^[13]. Po wojnie w 1945 majątek został rozparcelowany.

Według spisu powszechnego z 1921 w Tulibowie wymienionym jako folwark w gminie Oleszno było 9 budynków i 138 mieszkańców. Z kolei we wsi Tulibówka były 3 budynki i 23 mieszkańców. Wszyscy mieszkańcy deklarowali się jako Polacy wyznania rzymskokatolickiego^[14].

Przypisy

1. Państwowy Rejestr Nazw Geograficznych – miejscowości – format XLSX, Dane z państwowego rejestru nazw geograficznych – PRNG, Główny Urząd Geodezji i Kartografii, 5 listopada 2023, identyfikator PRNG: 141509
2. GUS: Ludność - struktura według ekonomicznych grup wieku. Stan w dniu 31.03.2011 r.
3. Oficjalny Spis Pocztowych Numerów Adresowych, Poczta Polska S.A., październik 2022, s. 1313 [zarchiwizowane 2022-10-26] .
4. Tulibowo [online], Polskie Zabytki [dostęp 2016-07-14] .
5. Codex diplomaticus Poloniae. T. 2, pars 2., 1852, s. 752-754 .
6. Tulibowo, [w:] Słownik geograficzny Królestwa Polskiego, t. XII: Szlurpkiszki – Warłynka, Warszawa 1892, s. 614 .
7. Gałkowski ↓, s. 59.
8. Gawarecki ↓, s. 153.
9. JanuszJ. Stankiewicz JanuszJ., Janusz Stankiewicz. Genealogia, przodkowie, badania genealogiczne, forum dyskusyjne [online], www.stankiewicze.com [dostęp 2016-07-14] .
10. Gałkowski ↓, s. 70.
11. Echa Płockie i Łomżyńskie, wyd. 27, Płock 1898 . Brak numerów stron w książce
12. Szlachta województwa płockiego [online] [dostęp 2016-07-14] [zarchiwizowane z adresu 2016-09-01] .
13. Grochowalsk [online] [dostęp 2016-07-14] .
14. Główny Urząd Statystyczny Rzeczypospolitej Polskiej ↓, s. 64.

Bibliografia

• Wincenty Hipolit Gawarecki: Opis topograficzno - historyczny Ziemi Dobrzyńskiéy. Wyd. Nakł. Karola Kuliga. Płock 1825.
• Główny Urząd Statystyczny Rzeczypospolitej Polskiej: Skorowidz miejscowości Rzeczypospolitej Polskiej opracowany na podstawie wyników Pierwszego Powszechnego Spisu Ludności z dn. 30 września 1921 r. i innych źródeł urzędowych. T. 1 : m.st. Warszawa : Województwo warszawskie. Wyd. Główny Urząd Statystyczny. Warszawa 1925.Sprawdź autora:1.
• Piotr Gałkowski: Genealogia ziemiaństwa ziemi dobrzyńskiej XIX - XX wieku. Wyd. Muzeum Ziemi Dobrzyńskiej w Rypinie. Rypin 1997.