Twierdzenie Maya – twierdzenie sformułowane w 1952 roku przez Kennetha Maya, mówiące, że metoda zwykłej większości jest jedyną funkcją wyboru publicznego (jedyną ordynacją wyborczą) między dwiema opcjami spełniającą warunki decyzyjności, mocnej monotoniczności, anonimowości i neutralności.
"Jedyną regułą wyboru społecznego między dwiema opcjami spełniającą warunki decyzyjności, monotoniczności, anonimowości i neutralności jest metoda zwykłej większości."[1]
Twierdzenie to bywa formułowane również następująco:
Funkcja wyboru społecznego jest metodą zwykłej większości wtedy i tylko wtedy, kiedy spełnia aksjomaty decyzyjności, monotoniczności, anonimowości i neutralności.
W obu tych formułowaniach zakłada się oczywiście, że liczba wyborców jest nieparzysta, w przeciwnym wypadku metoda zwykłej większości może bowiem nie rozstrzygać. Czasem założenie to jest włączane do treści twierdzenia, jak w poniższym sformułowaniu:
Funkcja wyboru społecznego przy nieparzystej liczbie głosujących spełnia aksjomaty decyzyjności, monotoniczności, anonimowości i neutralności wtedy i tylko wtedy, kiedy jest metodą zwykłej większości.
W treści twierdzenia zostają użyte 4 aksjomaty. Poniżej zaprezentowano ich wyjaśnienie: