USS Seawolf (SSN-21)

USS Seawolf (SSN-21)
Klasa	okręt podwodny
Typ	Seawolf
	Historia
Stocznia	Electric Boat
Położenie stępki	25 października 1989
Wodowanie	24 czerwca 1995
	US Navy
Wejście do służby	19 lipca 1997
Los okrętu	w służbie
	Dane taktyczno-techniczne
Wyporność; • na powierzchni; • w zanurzeniu	; 7500 długich ton; 9100 długich ton
Długość	108 metrów
Szerokość	12,2 metra
Zanurzenie testowe	610 metrów
Materiał kadłuba	HY-100
	Napęd
	• 1 reaktor S6W; • 2 turbiny; • pędnik o mocy 54 000 KM; • jeden podwodny silnik zapasowy Westinghouse
Prędkość; • na powierzchni; • w zanurzeniu; • taktyczna	; 20 węzłów; 35 węzłów; 25 węzłów
	Sensory
	• aktywny i pasywny system; sonarowy AN/BOQ-5; • aktywna antena sonaru AN/BQS-24; • radar nawigacyjny AN/BPS-15; • holowana antena sonaru TB-29A
	Uzbrojenie
	• 50 Mark 48 ADCAP lub; • TASM lub; • Harpoon albo; • 100 min; • WLY-1 system przeciwtorpedowy
Wyrzutnie torpedowe	8 wyrzutni torpedowych kaliber 670 mm
Załoga	134 oficerów i marynarzy
	Multimedia w Wikimedia Commons

USS Seawolf (SSN-21) – amerykański myśliwski okręt podwodny typu Seawolf z napędem jądrowym, przeznaczony do zwalczania innych okrętów podwodnych. Był okrętem prototypowym nowego typu jednostek, którego koncepcja i wyposażenie zostały opracowane w latach 80. XX wieku, celem zwalczania radzieckich strategicznych okrętów podwodnych w radzieckich bastionach na Morzu Białym i innych wodach okalających Związek Radziecki. Przenosić miał w tym celu bogate uzbrojenie w postaci 50 torped Mark 48 ADCAP i pocisków rakietowych UUM-125 Sea Lance z głowica jądrową 200 kT celem zwalczania zanurzonych okrętów podwodnych oraz pociski manewrujące UGM-109 Tomahawk (TASM-N) i UGM-84 Harpoon do zwalczania okrętów na powierzchni. Czwarta jednostka w historii US Navy nosząca imię wywodzące się od angielskiej nazwy zębacza pasiastego.

Historia

Osobny artykuł: Okręty podwodne typu Seawolf.

Stępkę pod USS "Seawolf" położono w stoczni General Dynamics Electric Boat Division 25 października 1989. Powstawał jako pierwsza jednostka z serii, która miała zastąpić okręty typu Los Angeles i była odpowiedzią na radzieckie okręty typu Akuła. W czasie budowy zimna wojna dobiegła końca, a plany budowy serii 29 jednostek zostały anulowane. Zmianie uległa także taktyka użycia tego rodzaju jednostek w związku ze spadkiem zagrożenia ze strony marynarki wojennej Rosji - spadkobiercy ZSRR. Pod względem wyciszenia układu napędowego zanotowano znaczący postęp w stosunku do okrętów typu Los Angeles. "Seawolf" jest pierwszą jednostką serii składającej się z 3 okrętów. Bliźniacze jednostki to USS "Connecticut" i USS "Jimmy Carter". Okręt wszedł do służby 19 lipca 1997.

Numer SSN-21 powstał jako nazwa programu nowego okrętu podwodnego, nie zaś jako numer burtowy (hull number). Program ten o nazwie "Submarine for the 21st Century" (Okręt podwodny XXI wieku), został następnie samorzutnie przeniesiony na numer pierwszego okrętu serii - SSN-21 - przez społeczność US Navy^[1].

W lecie 2003 "Seawolf" wziął udział w ćwiczeniach NATO na Morzu Północnym. W lipcu 2007 okręt przeniesiono z bazy w New London w stanie Connecticut do bazy Kitsap w Bremerton w stanie Waszyngton.

Służba

2001 północny Atlantyk
2003 północny Atlantyk
2006 zachodni Pacyfik

Bibliografia

Jan Wojciechowski, Okręty podwodne typu Seawolf, Technika Wojskowa, nr 1-2/1992, ISSN 0867-5635

Przypisy

↑ Norman Polmar: Cold War Submarines, The Design and Construction of U.S. and Soviet Submarines. K. J. More. Potomac Books, Inc, 2003. ISBN 1-57488-530-8.

[CWS-1] Norman Polmar: Cold War Submarines, The Design and Construction of U.S. and Soviet Submarines. K. J. More. Potomac Books, Inc, 2003. ISBN 1-57488-530-8.

[1]