Ulrich Nitzschke

Ulrich Nitzschke
ilustracja
Data i miejsce urodzenia

25 lipca 1933
Quedlinburg

Data i miejsce śmierci

23 lipca 2013
Chemnitz

Dorobek medalowy
Reprezentacja  NRD
Mistrzostwa Europy
złoto Warszawa 1953 waga półciężka
srebro Berlin Zach. 1955 waga półciężka
Multimedia w Wikimedia Commons

Ulrich Nitzschke (ur. 25 lipca 1933 r. w Quedlinburgu, zm. 23 lipca 2013 r. w Chemnitz[1]) – niemiecki bokser, mistrz i wicemistrz Europy, olimpijczyk. W czasie kariery amatorskiej reprezentował Niemiecką Republikę Demokratyczną. W 1958 r. zbiegł do Republiki Federalnej Niemiec i tam walczył jako bokser zawodowy.

Kariera w boksie amatorskim

[edytuj | edytuj kod]

Zwyciężył w wadze półciężkiej (do 81 kg) na mistrzostwach Europy w 1953 r. w Warszawie, wygrywając m.in. z Jurijem Jegorowem ze Związku Radzieckiego w półfinale i z Tadeuszem Grzelakiem w finale[2]. Na kolejnych mistrzostwach Europy w 1955 r. w Berlinie Zachodnim zdobył srebrny medal w tej samej wadze po wygranej z Romualdasem Murauskasem z ZSRR w ćwierćfinale i z Ottavio Panunzim z Włoch w półfinale oraz porażce z Erichem Schöppnerem z RFN w finale[3].

Nitzschke (z lewej) i László Papp jako kapitanowie drużyn przed meczem reprezentacji bokserskich NRD i Węgier w 1955

Wystąpił w wadze ciężkiej (powyżej 81 kg) we wspólnej reprezentacji Niemiec na igrzyskach olimpijskich w 1956 r. w Melbourne, na których przegrał pierwszą walkę w ćwierćfinale z Giacomo Bozzano z Włoch i odpadł z turnieju[1]. Na mistrzostwach Europy w 1957 r. w Pradze również startował w wadze ciężkiej; wygrał jedną walkę, ale w ćwierćfinale uległ późniejszemu mistrzowi Andriejowi Abramowowi z ZSRR[4].

Był mistrzem NRD w wadze średniej (do 75 kg) w 1951 r., w wadze półciężkiej rok i dwa lata później oraz w wadze ciężkiej w 1955 r.[5]

W 1958 r., podczas kontroli drogowej, wdał się w awanturę z funkcjonariuszami Volkspolizei i został skazany na 4 miesiące pozbawienia wolności. W tym samym roku udało mu się zbiec do Berlina Zachodniego[1].

Kariera w boksie zawodowym

[edytuj | edytuj kod]

Rozpoczął zawodowe uprawianie boksu w 1958 r.. Wygrał pierwsze 13 walk (w tym z Ilkką Koskim z Finlandii, dla którego była to jedyna porażka na ringu zawodowym), ale w kolejnym pojedynku w lutym 1960 r. został znokautowany przez mistrza olimpijskiego z 1956 r. Pete’a Rademachera. Ogółem stoczył 30 walk, z których wygrał 23 (15 przed czasem), przegrał 6 i zremisował 1. Nie walczył o żaden tytuł. Zakończył karierę w 1963 r.[6]

W 1967 r. uległ wypadkowi samochodowemu, po którym pozostał inwalidą[1].

Przypisy

[edytuj | edytuj kod]
  1. ↑ a b c d Ulli Nitzschke [online], olympedia.org [dostęp 2021-09-28] (ang.).
  2. ↑ 10.European Championships – Warsaw, Poland – May 18–24 1953 [online], amateur-boxing.strefa.pl [dostęp 2021-09-28] [zarchiwizowane z adresu 2013-09-25] (ang.).
  3. ↑ 11.European Championships – West Berlin, FRG – May 27 – June 5, 1955 [online], amateur-boxing.strefa.pl [dostęp 2021-09-28] (ang.).
  4. ↑ 12.European Championships – Prague, Czechoslovakia – May 25 – June 2 1957 [online], amateur-boxing.strefa.pl [dostęp 2021-09-27] (ang.).
  5. ↑ German (GDR) National Champions – 1949–1989 [online], amateur-boxing.strefa.pl [dostęp 2021-09-28] (ang.).
  6. ↑ Ulli Nitzschke [online], boxrec.com [dostęp 2021-09-28] (ang.).