Karapaks tych krabów ma słabo zaznaczony podział na regiony, powierzchnię gładką, punktowaną lub rzadziej ziarenkowaną i może mieć kształt od zaokrąglonego przez kwadratowy po prawie prostokątny. Szeroko dwupłatowy region frontalny ma parę małych płatków postfrontalnych. Krawędzie przednio-boczne karapaksu mają po 1–3 ząbki (wyjątkowo są bezzębne) i często są słabo odgraniczone od tylno-bocznych. Dołki oczne mają dolny brzeg utworzony przez dośrodkowe przedłużenie zęba zewnątrzorbitalnego, a poniżej nich i za nimi biegnie krawędź suborbitalna wyposażona w ząbki, płatki lub ziarenka. Pierwsza para czułków cechuje się nieruchomymi nasadami, druga zaś jest podzielona wąskokilowatą przegrodą, nakrytą od góry wcięciem krawędzi frontalnej. Tęgo zbudowane szczypce są podobnego kształtu i mogą mieć kępki szczecin w przedwierzchołkowych częściach palców. Pozostałe pary pereiopodów (odnóża kroczne) są spłaszczone i mają na przedzie meropoditów tępo zaokrąglone kile. Pleon (odwłok) samców budują wolno połączone segmenty, a przedłużenie siódmego episternitu oddziela ich otwory płciowe od bioder ostatniej pary nóg krocznych[1].
Należy tu około 160 opisanych gatunków[1], sklasyfikowanych w 4 podrodzinach i około 40 rodzajach[2][3]:
↑ abTreatise on Zoology - Anatomy, Taxonomy, Biology. The Crustacea, Volume 9, Part C-I. Decapoda, Brachyura, Part I. Peter Castro, Peter Davie, Danièle Guinot, Frederick Schram, Carel von Vaupel Klein (red.). Leiden, Boston: Brill, 2015, s. 1119-1120.
↑Varunidae. [w:] World Register of Marine Species [on-line]. [dostęp 2016-03-31].
↑Carrie E. Schweitzer, Rodney M. Feldmann, Alessandro Garassino, Hiroaki Karasawa, Günter Schweigert: Systematic List of Fossil Decapod Crustacean Species. Leiden, Boston: Koninklijke Brill NV, 2010, seria: Crustaceana Monographs 10. Brak numerów stron w książce