Vicesgerent (Wicesgerent, Locum tenens seu Vices gerens noster) – urząd namiestnika królewskiego na Mazowszu, powstały w 1527 lub 1528. Tytuł ten był równoznaczny z godnością wojewody mazowieckiego. W 1526 roku Księstwo Mazowieckie zostało inkorporowane do Królestwa Polskiego. Urząd vicesgerenta zlikwidowano na sejmie koronacyjnym w 1576 roku.
Stanowisko to zajmowali kolejno:
Po śmierci Stanisława Ławskiego (w 1574 roku), w czasie trwania bezkrólewia, szlachta mazowiecka wybrała samodzielnie na stanowisko vicesgerenta Stanisława Radzimińskiego. Tego wyboru nie potwierdził nowo obrany monarcha. Stefan Batory usunął ze stanowiska Radzimińskiego, a na jego miejsce powołał Stanisława Kryskiego.
Na sejmie koronacyjnym w 1576 roku zwrócono się do króla, aby zaniechał nadawania tytułu vicesgerenta wojewodzie mazowieckiemu. Tak też się stało i po 49 latach tytuł ten przestał funkcjonować[1].
Vicesgerentem, tytułowano również podstarościch – urzędników grodzkich i ziemskich, posiadających uprawnienia zastępcy starosty. Funkcjonowanie tego tytułu na terenach występowania żup solnych miało uzasadnienie w tym, że kopalnie soli należały do regaliów królewskich. Tak więc osobą nimi zarządzającą był starosta lub podstarości, gospodarujący w imieniu właściciela, którym był sam monarcha. Kasper Niesiecki w swoich pracach wymienia tak tytułowanego:
Seweryn Uruski w swoim herbarzu wspomina:
W „Materiałach Komisji Nauk Historycznych”, T. 10–11, s. 178 wymieniany jest: