Włóczęgi

Włóczęgi

Gatunek	komedia, muzyczny
Rok produkcji	1939
Data premiery	5 kwietnia 1939
Kraj produkcji	Polska
Język	polski
Czas trwania	91 min
Reżyseria	Michał Waszyński
Scenariusz	Konrad Tom, Emanuel Szlechter
Główne role	Henryk Vogelfänger, Kazimierz Wajda, Stanisława Stępniówna
Muzyka	Henryk Wars
Zdjęcia	Albert Wywerka
Scenografia	Stefan Norris
Montaż	Czesław Raniszewski
Produkcja	A. Arnold (kierownik produkcji)

Kazimierz Wajda, Stanisław Sielański i Henryk Vogelfänger (1936)

Włóczęgi – polski film komediowy z 1939 w reżyserii Michała Waszyńskiego.

Treść

Produkcja była przedstawiana przez twórców jako „komedia sentymentalna”^[1]. Film przedstawia perypetie dwóch lwowskich batiarów – „Szczepka” i „Tońka”, którzy zmuszeni są zaopiekować się osieroconą sąsiadką, 17-letnią Krysią. Sprawę komplikuje pojawienie się babki dziewczyny – oschłej i despotycznej baronowej Dorn, która za wszelką cenę chce przygarnąć wnuczkę. Chroniąc się przed jej pościgiem, dwaj uliczni muzykanci wyjeżdżają ze Lwowa do Warszawy i tam umieszczają swą podopieczną w ekskluzywnej szkole z internatem dla dziewcząt, gdzie Krysia poznaje kuzyna swej koleżanki Wandzi.

W filmie kilkakrotnie są wykonywane piosenki: „Lwów jest jeden na świecie” (popularnie znana jako „Tylko we Lwowie”) – głównie przez duet głównych bohaterów, oraz „Dobranoc, oczka zmruż”.

Obsada

• Henryk Vogelfänger – Antoni „Tońko” Tytyłyta
• Kazimierz Wajda – Szczepan „Szczepko” Migacz
• Stanisława Stępniówna – Krystyna Dorn
• Stanisława Wysocka – baronowa von Dorn
• Stanisław Grolicki – Gałecki, dziadek Krysi
• Helena Grossówna – Wanda Karśnicka, koleżanka Krysi
• Andrzej Bogucki – inżynier architekt Roman Karśnicki, brat Wandy
• Zbigniew Rakowiecki – Tadeusz Barski, kuzyn Wandy Karśnickiej
• Stanisław Sielański – „Niuśko”
• Helena Sulima – Karolina, zarządzająca domem baronowej Dorn
• Jerzy Chodecki – adwokat baronowej Dorn
• Antoni Fertner – detektyw prywatny Zenon Trombka
• Helena Buczyńska – właścicielka kamienicy zamieszkiwanej przez „Szczepka” i „Tońka”
• Feliks Chmurkowski – ojciec Wandy
• Amelia Rotter-Jarnińska – dr Stanisława Kwaśniewska, przełożona w internacie dla dziewcząt
• Jerzy Bielenia – lokaj w internacie
• Stanisław Woliński – strażnik w więzieniu
• Wacław Zdanowicz – służący Romana Karśnickiego
• Zofia Wilczyńska – pielęgniarka w szpitalu
• Irena Skwierczyńska – kobieta w oknie przeganiająca „Szczepka” i „Tońka”
• Jan Bonecki – przodownik Policji Państwowej
• Stefan Szczuka – przechodzeń na ulicy we Lwowie
• Helena Zarembina – tańcząca w parze ze „Szczepkiem” na ulicy we Lwowie
• Zbigniew Ziembiński

Odbiór

W recenzji filmu w kwietniu 1939 pozytywną opinię napisał Tadeusz Sobolewski, który wyrażając pochlebne zdanie odnośnie do gry aktorskiej głównych bohaterów jednocześnie skrytykował sposób produkcji filmu, który był kręcony w Warszawie, a Lwów przedstawiano w nim za pomocą makiet i dekoracji, co recenzent uznał za profanację tego miasta^[2].

Humor Szczepka i Tońka nie jest błazeństwem, ale poezją; wypływa on z jakiejś odwiecznej radości życia i z tego doniosłego faktu, że krew jest czerwona i zdrowa. Ci dwaj sympatyczni „trubaciarzy Lwowa” cieszą się po prostu z tego, że żyją, że na niebie są gwiazdy, które oczywiście są ich własnością. (...). Film ten wykazał, że Szczepko i Tońko są o wiele lepszymi aktorami aniżeli zmanierowani „tragicy” i „amanci” warszawscy.

Tadeusz Sobolewski

Pozytywną opinię wystawiono filmowi w dzienniku „Robotnik”, gdzie napisano, że główni bohaterowie na przemian wzruszają i rozśmieszają do łez^[3].

Przypisy

1. Włóczęgi. mbc.cyfrowemazowsze.pl. [dostęp 2018-12-25].
2. Tadeusz Sobolewski. Z ekranów. Tydzień filmowy. „Prosto z Mostu”. Nr 17, s. 5, 23 kwietnia 1939. 
3. „Tajojki lwowskie” – Szczepko i Tońko w filmie „Włóczęgi”. „Robotnik”. Nr 97, s. 6, 5 kwietnia 1939. 

Linki zewnętrzne

• Włóczęgi w bazie IMDb (ang.)
• Włóczęgi w bazie filmpolski.pl
• Zdjęcia z filmu Włóczęgi w bazie Filmoteki Narodowej „Fototeka”