WLL (ang. Wireless Local Loop), Bezprzewodowa Pętla Abonencka jest to system, który łączy końcowego użytkownika z publiczną komutowaną siecią telefoniczną, używając sygnałów radiowych jako substytutu miedzianego łącza przewodowego.
Gdy część dostępowa zrealizowana jest w sposób bezprzewodowy, rolę koncentratora pełnić może stacja bazowa. Bezprzewodowe pętle abonenckie, nazywane także radiowymi sieciami dostępowymi, wypełniają obszar na pograniczu sieci stałej i systemów radiokomunikacji ruchomej. Ze względu na stosunkowo niskie koszty inwestycji, systemy bezprzewodowych pętli abonenckich są chętnie instalowane na obszarach nisko zurbanizowanych. Realizacje bezprzewodowych pętli abonenckich bazują w znacznym stopniu na rozwiązaniach znanych z systemów komórkowych. Zasadnicza różnica polega na tym, że systemy komórkowe projektowane są według wypracowanych standardów takich, jak CDMA, TDMA lub GSM. Natomiast systemy WLL mogą być budowane zgodnie z własnymi standardami dopasowanymi do potrzeb konkretnego klienta. Istotną wadą bezprzewodowych pętli abonenckich jest ograniczona mobilność użytkowników. O ile od systemów komórkowych wymaga się obsługi nieograniczonego przemieszczania się użytkowników, to systemy WLL dopuszczają mobilność tylko w obszarze pokrytym przez daną stację radiową. Jedną z realizacji bezprzewodowej pętli abonenckiej jest budowa kilku niezależnych łączy typu punkt-punkt, które zastępują transmisję rozsiewczą właściwą dla innych konfiguracji WLL. Rozwiązanie takie nosi nazwę punkt-wielopunkt (PMP – ang. Point-Multipoint). Systemy PMP pracujące w paśmie 1,5–2,4 GHz stały się dość popularne w Polsce od połowy lat 90.
Ze względu na zasady działania systemów radiowych, stosowanie odmiennych technologii, a także osiągane zasięgi komunikacji wyróżnia się klasy systemów radiowych jako: