Wadim Sałmanow

Wadim Sałmanow
Вадим Николаевич Салманов
Imię i nazwisko	Wadim Nikołajewicz Sałmanow
Data i miejsce urodzenia	4 listopada 1912 ; Petersburg
Pochodzenie	rosyjskie
Data i miejsce śmierci	27 lutego 1978 ; Leningrad
Gatunki	muzyka poważna
Zawód	kompozytor

Wadim Nikołajewicz Sałmanow, ros. Вадим Николаевич Салманов (ur. 22 października^?/4 listopada 1912 w Petersburgu, zm. 27 lutego 1978 w Leningradzie^[1]^[2]^[3]) – radziecki kompozytor.

Życiorys

Uczył się gry na fortepianie u swojego ojca^[1]^[2] oraz teorii muzyki u Fiodora Akimienki^[2]. W latach 1936–1941 studiował u Michaiła Gniesina w Konserwatorium Leningradzkim^[1]^[2]^[3]. Podczas II wojny światowej był żołnierzem Armii Czerwonej^[1]^[3]. W latach 1945–1946 był asystentem w Instytucie Gniesinych^[1]. Od 1946 do 1952 roku wykładał w szkole muzycznej przy Konserwatorium Leningradzkim, w latach 1947–1951 kierował tam wydziałem kompozycji^[1]^[2]. Od 1951 roku wykładał w Konserwatorium Leningradzkim, w 1965 roku otrzymał stanowisko profesora^[1]^[2]^[3]. W 1968 roku został sekretarzem Związku Kompozytorów Rosyjskiej FSRR^[1]^[3].

Początkowo tworzył w lirycznym stylu, nawiązującym do dzieł Siergieja Prokofjewa i Dmitrija Szostakowicza^[1]^[2]. Na początku lat 60. XX wieku zwrócił się w stronę muzyki absolutnej o czystej, zwartej formie, adaptując nowsze techniki takie jak dodekafonia^[1]^[2]. Ważne miejsce w twórczości Sałmanowa zajmują pieśni pisane do słów takich poetów jak Federico García Lorca, Pablo Neruda czy Tadeusz Różewicz^[1]. Za koncert chóralny Lebioduszka otrzymał w 1970 roku Nagrodę Państwową Rosyjskiej FSRR im. Michaiła Glinki^[3].

Wybrane kompozycje

(na podstawie materiałów źródłowych^[1]^[2])

Utwory orkiestrowe

4 symfonie (I 1952, II 1959, III 1963, IV 1976)
Dietskaja simfonija (1962)
obraz symfoniczny Les (1948)
Russkoje kapriczczio (1950)
Sławianskij chorowod (1952)
Poeticzeskije kartinki wg H.Ch. Andersena (1955)
Sonata na fortepian i orkiestrę smyczkową (1962)
2 koncerty skrzypcowe (I 1964, II 1974)
Noczi bolszogo goroda na skrzypce i orkiestrę kameralną (1969)

Utwory kameralne

6 kwartetów smyczkowych (I 1945, II 1958, III 1961, IV 1963, V 1968, VI 1971)
2 tria fortepianowe (I 1946, II 1949)
2 sonaty na skrzypce i fortepian (I 1945, II 1962)
Sonata na wiolonczelę i fortepian (1963)
Monolog na wiolonczelę (1970)

Pieśni na głos i fortepian

Ispanija w sierdce, słowa Federico García Lorca i Pablo Neruda (1959)
Piesni ob odinoczestwie, słowa Federico García Lorca (1967)

Utwory wokalno-instrumentalne

poemat Zoja na głos i orkiestrę (1951)
poemat-oratorium Dwienad-cat′ na głosy solowe, chór i orkiestrę (1959)
kantata Oda Leninu (1970)
Dobryj mołodiec na chór, rożek angielski i akordeon (1972)
kantata Skify (1973)
In memoriam na sopran, chór i organy (1973)
kantata K mołodym na chór i organy (1976)

Balet

Czełowiek (1964)

Przypisy

↑ ^a ^b ^c ^d ^e ^f ^g ^h ⁱ ^j ^k ^l Encyklopedia Muzyczna PWM. T. 9. Część biograficzna s–sł. Kraków: Polskie Wydawnictwo Muzyczne, 2007, s. 26. ISBN 978-83-224-0865-0.
↑ ^a ^b ^c ^d ^e ^f ^g ^h ⁱ Baker’s Biographical Dictionary of Musicians. T. Volume 5 Pisc–Stra. New York: Schirmer Books, 2001, s. 3122. ISBN 0-02-865530-3.
↑ ^a ^b ^c ^d ^e ^f The Harvard Biographical Dictionary of Music. Cambridge: Harvard University Press, 1996, s. 780. ISBN 0-674-37299-9.

[encmuz-1] ↑ ^a ^b ^c ^d ^e ^f ^g ^h ⁱ ^j ^k ^l Encyklopedia Muzyczna PWM. T. 9. Część biograficzna s–sł. Kraków: Polskie Wydawnictwo Muzyczne, 2007, s. 26. ISBN 978-83-224-0865-0.

[baker-2] ↑ ^a ^b ^c ^d ^e ^f ^g ^h ⁱ Baker’s Biographical Dictionary of Musicians. T. Volume 5 Pisc–Stra. New York: Schirmer Books, 2001, s. 3122. ISBN 0-02-865530-3.

[harvard-3] ↑ ^a ^b ^c ^d ^e ^f The Harvard Biographical Dictionary of Music. Cambridge: Harvard University Press, 1996, s. 780. ISBN 0-674-37299-9.

[1]

[2]

[3]