Walentin Falin

Walentin Falin
Ilustracja
Walentin Falin
Data i miejsce urodzenia

3 kwietnia 1926
Leningrad

Data i miejsce śmierci

22 lutego 2018
Moskwa

Ambasador ZSRR w RFN
Okres

od 1971
do 1978

Przynależność polityczna

KPZR

Poprzednik

Siemion Carapkin

Następca

Władimir Siemionow

Dyrektor Agencji Prasowej „Nowosti”
Okres

od 1986
do 1988

Poprzednik

Pawel Naumow

Następca

Albert Wlasow

Kierownik Wydziału Międzynarodowego KC KPZR
Okres

od 1989
do 1991

Poprzednik

Anatolij Dobrynin

Sekretarz KC KPZR
Okres

od 1990
do 1991

Odznaczenia
Nagroda Państwowa ZSRR
Order Rewolucji Październikowej Order Czerwonego Sztandaru Pracy Order Czerwonego Sztandaru Pracy Order Czerwonego Sztandaru Pracy Order Przyjaźni Narodów

Walentin Falin, ros. Baлeнтин Mиxaйлoвич Фaлин (ur. 3 kwietnia 1926 w Leningradzie, zm. 22 lutego 2018 w Moskwie[1]) – radziecki i rosyjski funkcjonariusz wywiadu, dyplomata, publicysta oraz wykładowca, w latach 1971–1978 ambasador ZSRR w RFN, współautor doktryny Falina-Kwicińskiego.

Życiorys

[edytuj | edytuj kod]

Urodził się w rodzinie Michaiła Falina, działacza związkowego[2]. W 1950 ukończył studia w Moskiewskim Państwowym Instytucie Stosunków Międzynarodowych (ros. MGIMO), po czym podjął pracę w Ministerstwie Spraw Zagranicznych ZSRR, m.in. w charakterze urzędnika Radzieckiej Komisji Kontroli w Niemczech (1950–1952) i analityka podległego w owym czasie MSZ Komitetu Informacji (1952–1958), następnie referenta Wydziału Informacji KC KPZR (1958–1959). W tymże roku powrócił do MSZ i m.in. powierzono mu funkcję zastępcy szefa departamentu (–1961), szefa departamentu III europejskiego (1961-), referenta spraw i wystąpień Nikity Chruszczowa (1961–1963), kier. grupy doradców ministra spraw zagranicznych Andrieja Gromyki (1964-1966), szefa departamentu II europejskiego (brytyjskiego) (1966–1968) i ponownie departamentu III europejskiego (niemieckiego) (1968–1971), oraz ambasadora ZSRR w RFN (1971–1978). Po powrocie do kraju był m.in. deputowanym do Rady Najwyższej ZSRR, I zastępcą szefa Wydziału Informacji KC KPZR (1978-1982), komentatorem politycznym dziennika „Izwiestija” (1983–1986), dyrektorem Agencji Prasowej „Nowosti” (1986–1988), pracownikiem naukowym Instytutu Stanów Zjednoczonych Ameryki i Kanady Akademii Nauk ZSRR (1985–) oraz kierownikiem Wydziału Międzynarodowego KC KPZR (1989–1991) w randze sekretarza KC KPZR (1990–1991)[3][2].

W 1982 z uwagi na jego ocenę radzieckiej polityki w sprawie radzieckiej interwencji w Afganistanie oraz stosunków z Polską doszło do konfliktu z ówczesnym sekretarzem generalnym KPZR Jurijem Andropowem. W czerwcu 1986 na spotkaniu kierownictwa partii z szefami mediów nie wahał się powiedzieć prawdy nie tylko o Stalinie, ale także o ideologii i praktyce stalinizmu, co nie było dobrze widziane nawet w czasach Gorbaczowa[3].

Po 1991 osiedlił się w Niemczech, gdzie na zaproszenie Egona Bahra wykładał w Instytucie Polityki Bezpieczeństwa i Badań nad Pokojem (niem. Institut für Friedensforschung und Sicherheitspolitik) przy Uniwersytecie w Hamburgu. W 2000 powrócił do Rosji, podejmując pracę wykładowcy w MGIMO.

Opublikował wspomnienia zatytułowane Без скидок на обстоятельства. Политические воспоминания (Moskwa 1999, ISBN 5-250-02673-7).

Pochowany na Cmentarzu Trojekurowskim w Moskwie[4].

Odznaczenia i nagrody

[edytuj | edytuj kod]

i medale.

Przypisy

[edytuj | edytuj kod]
  1. ↑ Умер советский дипломат и журналист Валентин Фалин, tass.ru (dostęp: 23 lutego 2018).
  2. ↑ a b Biogram TASS.
  3. ↑ a b Фалин Валентин Михайлович. Международный объединенный биографический центр. [dostęp 2016-07-03]. (ros.).
  4. ↑ Могилы знаменитостей. Московский некрополь. ФАЛИН Валентин Михайлович (1926 – 2018).

Bibliografia

[edytuj | edytuj kod]