Walery Łoziński. Fotografia otwierającą tom I Biuletynu Peryglacjalnego (Dylik, 1954), pochodząca z okresu pracy na Uniwersytecie Jagiellońskim | |
Data i miejsce urodzenia |
3 stycznia 1880 |
---|---|
Data i miejsce śmierci | |
Zawód, zajęcie |
geograf, geolog, gleboznawca |
Walery Władysław Daniel[1] (Walerian[1]) Łoziński (ur. 3 stycznia 1880 we Lwowie, zmarł 2 maja[1]1944 w Krakowie) – polski geolog i geograf, doktor filozofii. We własnych publikacjach naukowych podpisywał się także jako W. Ritter von Łoziński[2][3].
We Lwowie ukończył gimnazjum i Uniwersytet Lwowski. W 1902 uzyskał stopień doktora filozofii z zakresu geologii i geografii na podstawie rozprawy pt. „Limany i delty”. Potem wyjechał na krótki czas do Wiednia, gdzie studiował u prof. Albrechta Pencka i prof. Viktora Uhliga[a]. Po I wojnie światowej przeprowadził się do Krakowa, gdzie w 1927 objął katedrę gleboznawstwa na Wydziale Rolniczym Uniwersytetu Jagiellońskiego.
Jest autorem książki pt. „Ziemia i jej budowa”.
Walery W. Łoziński jest uznawany za twórcę terminu naukowego peryglacjał[4], a właściwie periglacjalna facya[5].
Został pochowany na cmentarzu Rakowickim w Krakowie[1][6].
Materiały archiwalne Walerego Władysława Łozińskiego znajdują się w Archiwum PAN w Warszawie pod sygnaturą III-34[7].