osada | |
Brama folwarczna | |
Państwo | |
---|---|
Województwo | |
Powiat | |
Gmina | |
Liczba ludności (2004) |
144 |
Strefa numeracyjna |
89 |
Kod pocztowy |
11-430[2] |
Tablice rejestracyjne |
NKE |
SIMC |
0479178 |
Położenie na mapie gminy Korsze | |
Położenie na mapie Polski | |
Położenie na mapie województwa warmińsko-mazurskiego | |
Położenie na mapie powiatu kętrzyńskiego | |
54°09′46″N 21°13′45″E/54,162778 21,229167[1] |
Warnikajmy (niem. Warnikeim) – osada w Polsce położona w województwie warmińsko-mazurskim, w powiecie kętrzyńskim, w gminie Korsze. Obecnie osada stanowi samodzielne sołectwo[3].
W latach 1975–1998 miejscowość administracyjnie należała do województwa olsztyńskiego.
Wieś istniała już najprawdopodobniej w XIV wieku jako zaplecze gospodarcze strażnicy krzyżackiej w pobliskiej Równinie Górnej. Wieś zamieszkana była przez Prusów. Wskazuje na to jej nazwa, składająca się z pruskich słów warne – wrona i kaymis – wieś oraz prawo obowiązujące dla wsi zasiedlonych przez Prusów.
W XVI wieku wieś należała do rodziny von Oppen. W XVII, XVIII i pierwszej połowie XIX wieku Warnikajmy były w posiadaniu rodu Egloffsteinów znanego z Mołtajn i Sorkwit, a następnie rodziny von Borcke z Tołkin. W latach 1860–1929 Warnikajmy były w rękach kobiet pochodzących z rodziny von Borcke. Ostatnia z nich, Klara von Below, została żoną Juliusza von Braun (stryj Wernera von Braun).
W roku 1913 majątek ziemski w Warnikajmach o powierzchni 396 ha należał do Klary von Braun. Mąż jej w tym czasie był starostą Gierdawy).
Po II wojnie światowej w Warnikajmach powstał PGR. W latach 1947–1961 była tu stadnina koni, która w roku 1961 przeniesiona została na teren powiatu morąskiego. Warnikajmy od 1 października 1961 roku weszły w skład Kombinatu PGR Garbno.
Neogotycki folwark, którego zabudowa pochodzi z początku XX w. Został upodobniony do warownego przedzamcza z wieżą bramną, krużgankami od strony dziedzińca oraz basztami. Do lat 30. XX wieku folwark przylegał do neogotyckiego zamku z donżonem, który został zlicytowany za długi właścicieli i rozebrany dla pozyskania cegły[4].
Wschodnia część osady wchodzi w skład Obszaru Chronionego Krajobrazu Doliny Rzeki Guber[5].