Wenelin Ganew

Wenelin Ganew
Data urodzenia	18 lutego 1880
Data śmierci	25 marca 1966
	Minister sprawiedliwości
Okres	od 8 maja 1919; do 6 października 1919
Przynależność polityczna	Partia Radykalno-Demokratyczna
Poprzednik	Petyr Dżidrow
Następca	Marko Turłakow
	Multimedia w Wikimedia Commons

Wenelin Jordanow Ganew (bułg. Венелин Йорданов Ганев; ur. 18 lutego 1880 w Ruse, zm. 25 marca 1966 w Sofii^[1]) – bułgarski polityk i prawnik, profesor prawa Uniwersytetu Sofijskiego, minister sprawiedliwości (1919), deputowany do Zwyczajnego Zgromadzenia Narodowego 21. (1923–1927) kadencji^[1].

Życiorys

Syn kupca Jordana Ganewa i Smaragdy z d. Penewej^[2]. Kształcił się na uniwersytecie w Lipsku w latach 1897-1898, skąd przeniósł się na Uniwersytet Genewski, gdzie ukończył studia z zakresu filozofii, prawa i muzyki^[1]. W czasie studiów genewskich, w latach 1900-1901 redagował pismo radykalnych studentów macedońskich Efor. Po powrocie do kraju w 1908 otrzymał stanowisko docenta w katedrze filozofii prawa Uniwersytetu Sofijskiego. W latach 1914–1915 i 1916-1918 był dziekanem Wydziału Prawa stołecznej uczelni^[1]. W 1918 otrzymał tytuł profesora i kierownictwo katedry prawa handlowego^[2]. Od 1919 członek Bułgarskiej Akademii Nauk^[1]. Prowadził wykłady z zakresu filozofii prawa, prawa międzynarodowego, a także prawa handlowego, był autorem podręczników dla studentów.

W 1908 wstąpił do Partii Radykalno-Demokratycznej. W maju 1919 objął stanowisko ministra sprawiedliwości w rządzie Teodora Teodorowa^[1]. Był członkiem delegacji bułgarskiej na rozmowy pokojowe, które toczyły się w Paryżu, a następnie w Neuilly-sur-Seine. W latach 1920–1922 był posłem Bułgarii w Paryżu. Od 1923 działał w Porozumieniu Demokratycznym. Był założycielem Ligi Obrony Praw Człowieka (Лига за защита на правата на човека)^[1].

W 1941 zrezygnował z członkostwa w Bułgarskiej Akademii Nauk na znak protestu przeciwko zaangażowaniu Bułgarii w działania wojenne po stronie Niemiec. W 1944 jako niezależny polityk wszedł w skład władz Frontu Ojczyźnianego, a po przewrocie komunistycznym 9 września 1944 wszedł w skład Rady Regencyjnej przy carze Symeonie II, wspólnie z Todorem Pawłowem i Cwjatko Boboszewskim^[1]. Jako przeciwnik likwidacji opozycji przez Bułgarską Partię Komunistyczną, został zwolniony z Uniwersytetu Sofijskiego i internowany w Drjanowie^[1]. Zmarł w 1966 w Sofii, pochowany na stołecznym Cmentarzu Centralnym. 30 marca 1990 został pośmiertnie rehabilitowany i oczyszczony z zarzutów^[1].

Prace naukowe

1921: Историческото развитие на търговското право
1923: Курс по търговско право
1925: Курс по обща теория на правото. Правно явление
1926: Систематически курс по несъстоятелността, т. I
1945: Стопанска действителност. Опит за една социологическа синтез
1959: Закон соудный людьмъ. Правно-исторически и правно-аналитични проучвания

Przypisy

↑ ^a ^b ^c ^d ^e ^f ^g ^h ⁱ ^j Taszo Taszew: Министрите на България 1879-1999. Sofia: АИ „Проф. Марин Дринов”/Изд. на МО, 1999, s. 104–105. ISBN 978-954-430-603-8.
↑ ^a ^b проф. Венелин Ганев (1880 - 1966). libruse.bg. [dostęp 2021-01-08]. (bułg.).

Bibliografia

Taszo Taszew: Министрите на България 1879-1999. Sofia: АИ „Проф. Марин Дринов”/Изд. на МО, 1999, s. 104–105. ISBN 978-954-430-603-8.

[Taszew-1] ↑ ^a ^b ^c ^d ^e ^f ^g ^h ⁱ ^j Taszo Taszew: Министрите на България 1879-1999. Sofia: АИ „Проф. Марин Дринов”/Изд. на МО, 1999, s. 104–105. ISBN 978-954-430-603-8.

[ruse-2] проф. Венелин Ганев (1880 - 1966). libruse.bg. [dostęp 2021-01-08]. (bułg.).

[1]

[2]