Widliczka Kraussa

Widliczka Kraussa
Ilustracja
Systematyka[1][2]
Domena

eukarionty

Królestwo

rośliny

Nadgromada

rośliny telomowe

Gromada

rośliny naczyniowe

Klasa

widłaki

Rząd

widliczkowce

Rodzina

widliczkowate

Rodzaj

widliczka

Gatunek

widliczka Kraussa

Nazwa systematyczna
Selaginella kraussiana (Kunze) A. Braun[3]
Index Sem. (Berlin) 22 22 1860
Synonimy
  • Lycopodium kraussianum Kunze[4]
Multimedia w Wikimedia Commons

Widliczka Kraussa (Selaginella kraussiana (Kunze) A. Braun) – gatunek roślin z rodziny widliczkowatych (Selaginellaceae). Pochodzi z tropikalnych rejonów Afryki. Jest uprawiany w wielu krajach świata[4]. Zadomowił się w południowo-zachodniej Europie[5].

Morfologia

[edytuj | edytuj kod]

Niewielka roślina o pełzających pędach. Tworzy zwartą darń o wysokości około 15 cm[5]. Składa się z dychotomicznie rozgałęziających się łodyg i łuskowatych, zimozielonych listków, na których powstają zarodnie z zarodnikami. Wodę pobiera za pomocą bezzieleniowych języczków wyrastających u nasady listków[6].

Zastosowanie i uprawa

[edytuj | edytuj kod]
Zastosowanie
Jest wrażliwa na przymrozki (strefy mrozoodporności 9-11), z tego względu w Polsce jest uprawiana głównie jako roślina pokojowa. Przy zapewnieniu jej odpowiednich warunków jest rośliną długowieczną. Oprócz typowej formy w uprawie występują kultywary 'Aurea' i 'Variegata' o jasno wybarwionych liściach[7].
Wymagania
Jest trudna w uprawie, gdyż wymaga stałej i dużej wilgotności. Ziemia w doniczce musi być stale wilgotna, a roślinę należy codziennie spryskiwać kilka razy wodą. Nawet krótkotrwałe przesuszenie powoduje zasychanie i obumieranie pędów, które po podlaniu już nie odzyskują turgoru. Najlepiej rośnie przy świetle rozproszonym; bezpośrednie oświetlenie słoneczne jej szkodzi, ale w zbyt ciemnym pomieszczeniu też rośnie źle. Optymalna temperatura to 21-25 °C. Poniżej 18 °C następuje zahamowanie wzrostu, a nawet obumieranie rośliny. Jako podłoże najlepsza jest żyzna, próchniczna ziemia z drenażem na dnie doniczki. Dobrze rośnie w szklanych balonach oraz oknach kwiatowych[6].
Pielęgnacja
Sadzić należy w płytkiej doniczce, gdyż roślina zakorzenia się bardzo płytko. Nie wymaga przesadzania, chyba że doniczka była zbyt mała i roślina rozrosła się znacznie poza jej obrys. W pierwszym roku po posadzeniu nie nawozi się, później nawozi się 4-6 razy w roku rozcieńczonymi nawozami wieloskładnikowymi (dawką o połowę słabszą od zalecanej). Konieczne regularne podlewanie miękką wodą i skrapianie rośliny wodą[6].
Rozmnażanie
Wiosną i latem przez podział rozrośniętych okazów lub przez sadzonki pędowe, które ukorzeniają się dość łatwo. Sadzonki przykrywa się przez kilka dni folią. W uprawie pokojowej rzadko wytwarza zarodniki[6].

Przypisy

[edytuj | edytuj kod]
  1. ↑ The Pteridophyte Phylogeny Group. A community-derived classification for extant lycophytes and ferns. „Journal of Systematics and Evolution”. 54 (6), s. 563–603, 2016. DOI: 10.1111/jse.12229. 
  2. ↑ Michael A. Ruggiero i inni, A Higher Level Classification of All Living Organisms, „PLOS One”, 10 (4), 2015, art. nr e0119248, DOI: 10.1371/journal.pone.0119248, PMID: 25923521, PMCID: PMC4418965 [dostęp 2021-02-28] (ang.).
  3. ↑ The Plant List. [dostęp 2012-05-28].
  4. ↑ a b Germplasm Resources Information Network (GRIN). [dostęp 2012-05-28].
  5. ↑ a b Martin Haberer: Wielki atlas roślin ogrodowych i pokojowych. Warszawa: Oficyna Wyd. Delta. ISBN 978-83-7175-623-8.
  6. ↑ a b c d Jarosław Rak: Pielęgnowanie roślin pokojowych. Cz. II. Edward Kawecki (zdjęcia). Warszawa: MULTICO Oficyna Wyd., 1998. ISBN 83-7073-089-2.
  7. ↑ Geoffrey Burnie i inni, Botanica. Ilustrowana, w alfabetycznym układzie, opisuje ponad 10 000 roślin ogrodowych, Niemcy: Könemann, Tandem Verlag GmbH, 2005, ISBN 3-8331-1916-0, OCLC 271991134.