Laphria gibbosa | |||
(Linnaeus, 1758) | |||
Systematyka | |||
Domena | |||
---|---|---|---|
Królestwo | |||
Typ | |||
Gromada | |||
Rząd | |||
Podrząd | |||
Rodzina | |||
Podrodzina | |||
Plemię | |||
Rodzaj | |||
Gatunek |
Laphria gibbosa | ||
Synonimy | |||
|
Wierzchołówka włochata[1] (Laphria gibbosa) – gatunek muchówki z rodziny łowikowatych i podrodziny Laphriinae. Zamieszkuje lasy Europy i palearktycznej Azji.
Gatunek ten opisany został po raz pierwszy w 1758 roku przez Karola Linneusza pod nazwą Asilus gibbosus. W 1803 roku Johann Wilhelm Meigen umieścił go w nowym rodzaju Laphria jako jego gatunek typowy[2].
Muchówka o przysadzistym jak na przedstawiciela rodziny ciele długości od 15 do 27 mm[3]. Ogólnym wyglądem upodobniona jest do trzmieli[4].
Głowę obficie porasta owłosienie barwy żółtawej[3] do prawie białej[1]. Nieliczne włoski barwy czarnej rosną tylko na krawędziach perystomu. Czułki mają pierwszy człon nie przekraczający długością dwukrotności członu drugiego, zaś człon trzeci z wierzchu płaski i na spodzie zaokrąglony[3], pozbawiony wyraźnego stylus antennalis, zamiast niego mający drobne sensorium osadzone w jamce[4].
Tułów jest czarny z brunatno opylonymi bokami[3]. Owłosienie śródplecza jest głównie czarne[4], tylko na jego przedzie występują włosy żółte[3], co odróżnia ten gatunek od podobnych wierzchołówki żółtowłosej[4] i wierzchołówki borealnej[3]. Na owłosienie boków tułowia składają się przemieszane włoski żółte i czarne. Skrzydła mają wzdłuż żyłek przyciemnienia o brunatnym odcieniu. Kolor przezmianek jest ochrowożółty. Odnóża mają stopy z wierzchu porośnięte rudymi i czarnymi szczecinkami, a na spodzie rudym filcem. Uda i golenie przedniej pary mają na wierzchu owłosienie czarne, a na spodzie żółte. W odnóżach pary środkowej owłosieniu ud jest podobne, ale golenie owłosione są w całości żółto. Odnóża pary tylnej mają uda w całości owłosione czarno, a golenie owłosione czarno z żółtą kępką na spodzie nasady[3].
Odwłok jest czarny z brunatnymi tylnymi brzegami tergitów. Owłosienie tergitów od pierwszego do trzeciego jest odstające i czarne, zaś tergitów dalszych gęściejsze, przylegające i jasnożółte do srebrzystobiałych, co odróżnia ten gatunek od podobnych wierzchołówki żółtowłosej i wierzchołówki borealnej[3][4]. Owłosienie sternitów jest miękkie i żółte[3].
Larwa ma odwłok o szczątkowych brodawkach bocznych, zwieńczony grubym, krótkim i na szczycie stępionym kolcem terminalnym oraz małą płytką terminalną. Płytka brzuszna jest trzykrotnie szersza niż długa[3].
Owad ten zasiedla lasy liściaste i mieszane. Larwy bytują w martwym drewnie (gatunek saproksyliczny) i ściółce, gdzie polują na inne owady[1]. Owady dorosłe aktywne są od kwietnia[3] do września. Spotyka się je na polanach, zrębach i przecinkach, gdzie polują na inne owady[1].
Gatunek palearktyczny. W Europie znany jest z Hiszpanii[5], Anglii[6], Francji, Belgii, Niemiec, Szwajcarii, Austrii, Włoch, Danii, Szwecji, Norwegii, Finlandii[5][7], Litwy[8], Polski, Czech, Słowacji, Chorwacji, Rumunii, Bułgarii, Serbii, Czarnogóry[5][7] i europejskiej części Rosji[5][6]. W Azji zamieszkuje Turcję[7], Zakaukazie, Kazachstan, zachodnią i wschodnią Syberię oraz Rosyjski Daleki Wschód[6]. W Polsce jest gatunkiem rzadkim[1], choć dawniej był pospolity na nizinach[3].