William Henry White

William Henry White
Data i miejsce urodzenia	2 lutego 1845 ; Devonport
Data i miejsce śmierci	27 lutego 1913 ; Londyn
Zawód, zajęcie	architekt okrętowy, inżynier
Pracodawca	Royal Navy
	Odznaczenia
	Multimedia w Wikimedia Commons

Sir William Henry White, KCB, FRS (ur. 2 lutego 1845 w Devonport, zm. 27 lutego 1913 w Londynie) – brytyjski architekt okrętowy, naczelny konstruktor brytyjskiej Admiralicji, jeden z najwybitniejszych twórców okrętów wojennych końca XIX w.

Życiorys

Początkowo pracował jako czeladnik w dokach w Devonport, skąd został wysłany do Royal Academy of Naval Architecture w South Kensington. Po jej ukończeniu rozpoczął pracę w biurze konstrukcyjnym Admiralicji, m.in. uczestnicząc w projektowaniu pierwszych nowoczesnych krążowników brytyjskich: w pełni stalowych, pancernopokładowych „Iris” i „Mercury”, a następnie – typu Mersey^[1]. W 1872 został sekretarzem Biura Konstrukcyjnego Admiralicji, dwa lata później – zastępcą konstruktora, w 1881 – głównym konstruktorem (Chief Constructor)^[2].

Zachęcony wysokim uposażeniem, przeniósł się do zakładów Armstronga w Elswick, gdzie pomagał rozbudowywać stocznię^[1] (zorganizował dział budowy dużych okrętów pancernych^[2]). Dla Armstronga zaprojektował takie okręty jak krążowniki „Naniwa”, „Takachiho” (a także zbudowany w Yokosuce „Akitsushima”) dla Japonii, „Dogali” dla Włoch, czy „Panther” i „Leopard”dla Austro-Węgier.

W 1885 wrócił do biura konstrukcyjnego Admiralicji, mimo niższej pensji, i pozostał tam przez 17 lat, dochodząc do stanowiska Dyrektora Konstrukcji Okrętowych (Director of Naval Construction)^[2], budując serie krążowników pancernopokładowych, pierwsze brytyjskie krążowniki pancerne, oraz przeddrednoty^[1]. Dla Admiralicji zaprojektował m.in. pancerniki HMS „Renown” i „Nile”, czy krążowniki typu Pelorus, jak HMS „Pomone”. Łącznie był odpowiedzialny za budowę ponad 200 okrętów^[2]. 7 czerwca 1888 został przyjęty do Royal Society^[3]. W uznaniu zasług został w 1895 komandorem Orderu Łaźni^[2].

Należał do Institution of Civil Engineers, rady Institution of Naval Architects; był członkiem Royal United Service Institution i członkiem honorowym NE Coast Institution of Engineers & Ship Builders. W latach 1871–73 wykładał w Akademii w South Kensington, a następnie, do 1881, w Royal Naval College. Był autorem wielu artykułów i książek na temat budowy okrętów. Royal Navy College przyjął jego Manual of Naval Architecture (Podręcznik architektury okrętowej) jako podręcznik; podobnie uczyniły (po przetłumaczeniu) floty niemiecka i włoska. Jego dociekania teoretyczne i praktyczne koncentrowały się na zagadnieniach stabilności okrętów (m.in. metacentrycznej) i wytrzymałości strukturalnej, zwłaszcza podczas pracy na fali. Wiedza tak zdobyta posłużyła mu do stworzenia wielu nowatorskich i bardzo szybkich jednostek^[3].

Przypisy

↑ ^a ^b ^c Peter Brooke: Warships for Export: Armstrong Warships 1867-1927. Gravesend: 1999, s. 13-14. ISBN 0-905617-89-4.
↑ ^a ^b ^c ^d ^e White, Sir William Henry. [w:] NA6967 [on-line]. Royal Society. [dostęp 2013-07-22].
↑ ^a ^b White, Sir William Henry. [w:] GB 117 The Royal Society [on-line]. Royal Society. [dostęp 2013-07-22].

[Armstrong-1] Peter Brooke: Warships for Export: Armstrong Warships 1867-1927. Gravesend: 1999, s. 13-14. ISBN 0-905617-89-4.

[RS1-2] White, Sir William Henry. [w:] NA6967 [on-line]. Royal Society. [dostęp 2013-07-22].

[RS2-3] White, Sir William Henry. [w:] GB 117 The Royal Society [on-line]. Royal Society. [dostęp 2013-07-22].

[1]

[2]

[3]