Willie Pastrano

Willie Pastrano
Pełne imię i nazwisko

Wilfred Raleigh Pastrano

Data i miejsce urodzenia

27 listopada 1935
Nowy Orlean

Data i miejsce śmierci

8 grudnia 1997
Nowy Orlean

Obywatelstwo

Stany Zjednoczone

Wzrost

178 cm

Styl walki

praworęczny

Kategoria wagowa

półciężka

Bilans walk zawodowych
Liczba walk

83

Zwycięstwa

62

Przez nokauty

14

Porażki

13

Remisy

8

Willie Pastrano, właśc. Wilfred Raleigh Pastrano (ur. 27 listopada 1935 w Nowym Orleanie zm. 8 grudnia 1997 tamże[1]) – amerykański bokser, zawodowy mistrz świata kategorii półciężkiej.

Był grubym chłopcem. Aby sobie z tym poradzić, zaczął trenować boks ze swym przyjacielem, którym był inny przyszły mistrz świata w boksie Ralph Dupas[2]. W 1951, gdy miał 16 lat, rozpoczął karierę zawodowego boksera. Walczył zasadniczo w kategorii półciężkiej, chociaż mierzył się również z wieloma bokserami wagi ciężkiej, a także średniej. Jego trenerem był Angelo Dundee[2].

W 1955 pokonał byłego mistrza świata wagi półciężkiej Joeya Maxima, a także znanego boksera wagi ciężkiej Rexa Layne'a. W 1958 wygrał i przegrał z Anglikiem Brianem Londonem, który później dwukrotnie walczył o tytuł mistrza świata wagi ciężkiej. W 1962 pokonał Toma McNeeleya i zremisował z byłem mistrzem świata wagi półciężkiej Archiem Moore'em.

1 czerwca 1963 w Las Vegas Pastrano niespodziewanie zdobył tytuł mistrza świata w kategorii półciężkiej, wygrywając niejednogłośnie z dotychczasowym mistrzem Haroldem Johnsonem[3][4]. Następnie przegrał towarzyską walkę z Gregorio Peraltą z Argentyny i wygrał, również w walce towarzyskiej, z Mikiem Holtem. 10 kwietnia 1964 w Nowym Orleanie Pastrano obronił tytuł wygrywając z Gregorio Peraltą przez techniczny nokaut w 6. rundzie[5]. Po raz drugi walczył skutecznie w obronie pasa 30 listopada tego roku w Manchesterze, gdzie pokonał przez techniczny nokaut w 11. rundzie Terry'ego Downesa[6].

30 marca 1965 w Madison Square Garden w Nowym Jorku Pastrano przegrał przez techniczny nokaut w 9. rundzie z José Torresem i stracił tytuł mistrza świata[7]. Była to jego ostatnia walka zawodowa.

Po zakończeniu kariery pięściarskiej Pastrano popadł w nałóg heroinowy, który udało mu się przezwyciężyć. Pracował potem z bokserską młodzieżą[1][8]. Zmarł w wieku 62 lat.

Został wybrany w 2001 do Międzynarodowej Bokserskiej Galerii Sławy

Przypisy

[edytuj | edytuj kod]
  1. ↑ a b Bob Mee. Obituary: Willie Pastrano. „The Independent”, 1997-12-10. [dostęp 2015-02-26]. (ang.). 
  2. ↑ a b Norman Marcus, Willie Pastrano: “Survival of the Fleetest” [online], boxing.com, 31 października 2012 [dostęp 2019-05-05] [zarchiwizowane z adresu 2016-06-19] (ang.).
  3. ↑ Barry J. Hugman, 1963-06-01 Willie Pastrano w pts 15 Harold Johnson, Convention Centre, Las Vegas, Nevada, USA – WORLD [online], boxrec.com [dostęp 2015-02-26] [zarchiwizowane z adresu 2015-02-24] (ang.).
  4. ↑ Pastrano Wins Title With Upset Decision. „Eugene Register Guard”, 1963-06-02. [dostęp 2015-02-26]. (ang.). 
  5. ↑ Barry J. Hugman, 1964-04-10 Willie Pastrano w rsc 6 (15) Gregorio Peralta, Municipal Auditorium, New Orleans, Louisiana, USA – WORLD [online], boxrec.com [dostęp 2015-02-26] (ang.).
  6. ↑ Barry J. Hugman, 1964-11-30 Willie Pastrano w rsc 11 (15) Terry Downes, Belle Vue, Manchester, England – WORLD [online], boxrec.com [dostęp 2015-02-26] (ang.).
  7. ↑ Barry J. Hugman, 1965-03-30 Jose Torres w rsc 9 (15) Willie Pastrano, Madison Square Garden, Manhattan, NYC, New York, USA – WORLD [online], boxrec.com [dostęp 2015-02-26] (ang.).
  8. ↑ Willie Pastrano [online], Louisiana Sports Hall of Fame [dostęp 2015-02-26] (ang.).

Linki zewnętrzne

[edytuj | edytuj kod]
Mistrzowie świata wagi półciężkiej w boksie
Sugar Ray Robinson Award