| ||||
1495–1793 | ||||
| ||||
Sentencja: Religione et Iustitia[1] | ||||
Państwo | ||||
---|---|---|---|---|
Prowincja | ||||
Data powstania |
1495 | |||
Siedziba wojewody | ||||
Wojewoda |
zobacz: wojewodowie płoccy | |||
Siedziba sejmiku | ||||
Popis |
na błoniach pod Raciążem[2] | |||
Powierzchnia |
4304 km² | |||
Populacja (1578[3]) • liczba ludności |
| |||
Podział administracyjny | ||||
| ||||
Liczba reprezentantów | ||||
| ||||
Położenie na mapie Rzeczypospolitej |
Województwo płockie (łac. Palatinatus Plocensis) – utworzone w 1495 roku, po inkorporacji do Korony księstwa płockiego. Istniało do II rozbioru Polski w 1793 roku. Składało się z 2 ziem przedzielonych Wkrą: płockiej i zawkrzeńskiej, które dzieliły się na osiem powiatów.
Herbem województwa był czarny orzeł bez korony w czerwonym polu z literą P na piersiach. Województwo posiadało trzech senatorów: biskupa, wojewodę i kasztelana płockiego.
Powiat | Powierzchnia w km² |
---|---|
powiat płocki (ziemia płocka) | 548 |
powiat bielski (ziemia płocka) | 429 |
powiat raciąski (ziemia płocka) | 491 |
powiat płoński (ziemia płocka) | 280 |
powiat sierpecki (ziemia płocka)[4] | 776 |
powiat szreński (ziemia zawkrzeńska) | 953 |
powiat mławski (ziemia zawkrzeńska) | 443 |
powiat niedzborski[5] (ziemia zawkrzeńska) | 393 |
Razem (województwo) Σ | 4304[6][7][8] |