Wybory parlamentarne w Iraku w styczniu 2005 roku

Wybory parlamentarne w Iraku, 2005, odbyły się 30 stycznia 2005 roku na terenie Iraku. Były to pierwsze wybory parlamentarne w Iraku od obalenia reżimu Saddama Husajna w 2003 roku. Wybieranych było 275 przedstawicieli narodu irackiego do Tymczasowego Zgromadzenia Narodowego. Już 29 stycznia 2005 roku rozpoczęło się głosowanie Irakijczyków mieszkających poza granicami kraju. Lokale wyborcze utworzono w 15 państwach świata (łącznie 35 lokali).

Oddziały policji pilnującej lokal wyborczy w Paryżu, Francja

Według danych państwowej komisji wyborczej, frekwencja wyniosła 59%. Oficjalnie było to 14 milionów Irakijczyków, ale listy wyborców powstawały głównie na podstawie wcześniejszych list, służących do przyznawania kartek zapomogowych. Lokale wyborcze funkcjonowały najlepiej na terenach zamieszkanych przez ludność kurdyjską i szyitów. Na tych terenach mówiło się o prawdziwym przewrocie w świadomości Irakijczyków i entuzjazmie związanym z wyborami. Inaczej było na terenach sunnickich. W Bagdadzie w dzielnicach sunnickich wiele lokali było zamkniętych, a w otwartych ruch był niewielki. W dwustutysięcznym sunnickim mieście Samarra oddano zaledwie 1400 głosów, wliczając w to głosy szyickich policjantów pilnujących urn wyborczych.

Lokal wyborczy w Paryżu znajdujący się w szkole, Francja

Głosowano na poszczególne ugrupowania systemem proporcjonalnym, bez progów wyborczych. Listy kandydatów były niejawne ze względu na niebezpieczeństwo zamachów terrorystycznych. Niezależna Komisja Wyborcza miała 10 dni na ogłoszenie wyników.

Mimo ochrony wyborów przez 170 tysięcy amerykańskich żołnierzy i ich sojuszników oraz tysięcy Irakijczyków służących w irackiej służbie bezpieczeństwa (w sumie około 200 tysięcy ludzi), w wielu miejscach dochodziło do zamachów. Zginęło w nich ponad 30 osób, z czego większość to cywile, a około setka została ranna. Odpowiedzialność za te akty przemocy, mające przeszkodzić w demokratycznych przemianach w Iraku, brał na siebie Abu Musab az-Zarkawi, jeden z ówcześnie najbardziej poszukiwanych przez USA terrorystów.

Lista partii

• Demokratyczny Patriotyczny Sojusz Kurdystanu – Kurdowie: komuniści, socjaldemokraci i islamiści.
• Iracka Unia Ludowa – wspierana przez Iracką Partię Komunistyczną
• Iracki Front Turkmenów – Turkmeni
• Irakijczycy – sunnici, lista prezydenta Ghaziego al-Jawira
• Lista Iracka – lista premiera Iljada Allawiego, szyickiego świeckiego
• Niepodległościowy Ruch Demokratyczny – sunnici skupieni wokół Adnana al-Badżahdżiego
• Niepodległościowy Sojusz Ludności Cywilnej – feministki, obrońcy praw człowieka
• Asyryjski Ruch Demokratyczny – asyryjscy chrześcijanie
• Zjednoczony Sojusz Iracki – szyiccy islamiści, z wielkim ajatollahem Alim as-Sistanim, najbardziej wpływowym z irackich duchownych szyickich jako nieoficjalnym patronem^[1].

Wyniki wyborów

W wyborach wygrał Zjednoczony Sojusz Iracki, uzyskując 48,19% głosów (140 mandatów w 275-miejscowym Irackim Zgromadzeniu Narodowym). Za nim uplasował się Demokratyczny Patriotyczny Sojusz Kurdystanu, który zdobył 25,73%% głosów (75 mandatów). Partia premiera Ijada Allawiego – Lista Iracka zdobyła 13,82% głosów (40 mandatów). Frekwencja wyniosła 59%.

	Partia Polityczna	Głosy	Punkty proc.	Mandaty (zmiana)
	Zjednoczony Sojusz Iracki	4 075 292	48,19%	140	+140
	Demokratyczny Patriotyczny Sojusz Kurdystanu	2 175 551	25,73%	75	+75
	Lista Iracka	1 168 943	13,82%	40	+40
	Irakijczycy	150 680	1,78%	5	+5
	Iracki Front Turkmenów	93 480	1,11%	3	+3
	Narodowe Niepodległe Kadry i Elity	69 938	0,83%	3	+3
	Iracka Unia Ludowa	69 920	0,83%	2	+2
	Kurdyjska Unia Islamska	60 592	0,72%	2	+2
	Islamska Organizacja Akcyjna w Iraku - Centralny Nakaz	43,205	0,51%	2	+2
	Narodowa Partia Demokratyczna Iraku	36 795	0,44%	1	+1
	Narodowa Lista Rafidain'ego (Asyryjczycy)	36 255	0,43%	1	+1
	Blok Pojednania i Oswobodzenia	30,796	0,36%	1	+1
	Pozostałe partie	444 819	5,25%	-	-
	Głosy nieważne	94 305	-	-	-
	Razem	8 456 266	100,0%	275
	Frekwencja: 59%

Przypisy

1. Dawisha A.: Iraq. A Political History. Princeton: Princeton University Press, 2013, s. 257 i 284. ISBN 978-0-691-15793-1.