Wybory parlamentarne w Mali w 2013 roku odbyły się w dniach 24 listopada oraz 15 grudnia 2013. Pierwotnie miały się odbyć w 2012, jednak zostały odroczone ze względu na tocząca się w Mali wojnę domową. Wybory wygrała partia prezydenta Ibrahima Boubacara Keïty - Zgromadzenie na rzecz Mali, która w Zgromadzeniu Narodowym zdobyła 61 miejsc ze 160 miejsc.
Były to przeniesione wybory po zamachu stanu z 2012 i wieloetapowej wojnie domowej, którą zakończyła interwencja francuska. W międzyczasie w lipcu i sierpniu 2013 przeprowadzono wybory prezydenckie.
Same wybory parlamentarne odbyły się bez większych zakłóceń. Podczas pierwszej tury głosowania w miastach Gao i Goundam w lokalach wyborczych skradziono karty do głosowania wykazał, natomiast w Kidalu rzucano kamieniami w przybyłych na głosowanie ludzi[1].
| Partia | I tura | II tura | Mandaty dla zagranicy | Mandaty | ||
|---|---|---|---|---|---|---|
| Zgromadzenie na rzecz Mali (RPM) | 8 | 53 | — | 61 | ||
| Unia na Rzecz Republiki i Demokracji (URD) | 6 | 12 | — | 18 | ||
| Alians dla Demokracji w Mali - Panafrykańska Partia na rzecz Wolności, Solidarności i Sprawiedliwości (ADEMA-PASJ) | 2 | 18 | — | 20 | ||
| Alternatywne Siły na Recz Odnowy i Pojednania (Fare Anka) | 5 | — | 5 | |||
| Konwergencja na Rzecz Rozwoju Mali (CODEM) | 5 | — | 5 | |||
| Narodowy Kongres na Rzecz Ludowej Inicjatywy (CNID) | 4 | — | 4 | |||
| Afrykańska Solidarność na Rzecz Demokracji i Niepodległości (SADI) | 4 | — | 4 | |||
| Sojusz na Rzecz Solidarności Mali | 4 | — | 4 | |||
| Partia Odrodzenia Narodowego (PARENA) | 3 | — | 3 | |||
| Yelema | 2 | — | 2 | |||
| Niezależni | 16 | — | 16 | |||
| Reprezentacja Malijczyków żyjących za granicą | 13 | 13 | ||||
| Łącznie (frekwencja 38.5% w I turze i 37% w II turze) | 16 | 131 | 13 | 160 | ||
| Source: Reuters, Reuters, Business Ghana | ||||||
Po skorygowaniu wyników przez Sąd Najwyższy z 31 grudnia 2013, Zgromadzenie na rzecz Mali uzyskało pięć dodatkowych mandatów, posiadając tym samym 66 miejsc w parlamencie. 22 stycznia 2014, Issaka Sidibé z rządzącej partii, został przewodniczący parlamentu[2].