Yvette Roudy

Yvette Roudy
Ilustracja
Imię i nazwisko po urodzeniu

Yvette Saldou

Data i miejsce urodzenia

10 kwietnia 1929
Pessac

Minister delegowany ds. praw kobiet Francji
Okres

od maja 1981
do maja 1985

Przynależność polityczna

Partia Socjalistyczna

Minister praw kobiet Francji
Okres

od maja 1985
do marca 1986

Przynależność polityczna

Partia Socjalistyczna

Odznaczenia
Oficer Orderu Narodowego Legii Honorowej (Francja) Kawaler Orderu Narodowego Legii Honorowej (Francja) Komandor Orderu Narodowego Zasługi (Francja)
Multimedia w Wikimedia Commons

Yvette Roudy z domu Saldou[1] (ur. 10 kwietnia 1929 w Pessac[2]) – francuska działaczka feministyczna, polityczna i samorządowa, dziennikarka oraz tłumaczka, deputowana, minister.

Życiorys

[edytuj | edytuj kod]

Jako nastolatka podjęła pracę w fabryce konserw. W pierwszej połowie lat 50. wraz z mężem przez trzy lata mieszkała w Glasgow. Po powrocie do Francji zdała egzamin maturalny, przeniosła się następnie do Paryża. Tam poznała pisarkę Colette Audry oraz Marie-Thérèse Eyquem, założycielkę feministycznego ruchu Mouvement Démocratique Féminin (MDF). Zajęła się także tłumaczeniami, w latach 60. przełożyła na język francuski Mistykę kobiecości Betty Friedan[3]. W 1965 założyła wydawane przez MDF czasopismo „La femme du XXe siècle”. Poprzez swoją publicystykę promowała prawa kobiet, opowiadała się w szczególności za prawem do antykoncepcji[3]. Poszukując wsparcia politycznego, wraz z MDF zaczęła w 1965 wspierać François Mitterranda[4]. Współpracowała następnie z kierowanym przez tegoż Konwentem Instytucji Republikańskich (CIR), a następnie dołączyła do Partii Socjalistycznej[3].

5 kwietnia 1971 w dzienniku „Le Nouvel Observateur” został opublikowany Manifest 343 autorstwa Simone de Beauvoir, którego była jedną z sygnatariuszy[5]. Deklarując, że same poddały się aborcji, zażądały m.in. wprowadzenia prawa do przerwania ciąży[5][6].

W 1974 w ramach PS objęła nowo utworzone stanowisko sekretarza krajowego do spraw kobiet[3]. Od 1979 do 1981 zasiadała w Parlamencie Europejskim I kadencji, będąc członkinią frakcji socjalistycznej oraz Komisji ds. Środowiska Naturalnego, Zdrowia Publicznego i Ochrony Konsumentów[7].

Od maja 1981 do maja 1985 była ministrem delegowanym ds. praw kobiet w pierwszym, drugim i trzecim rządzie premiera Pierre’a Mauroy oraz w gabinecie Laurenta Fabiusa. Następnie do marca 1986 w ostatnim z tych rządów zajmowała stanowisko ministra praw kobiet[8]. Już w 1981 zaangażowała się w kampanię na rzecz refundacji środków antykoncepcyjnych, a także na rzecz refundacji kosztów zabiegu przerwania ciąży z ubezpieczenia społecznego, co umożliwiła ustawa z 1982. Zajmowała się również kwestiami związanymi z parytetem, wprowadzona w 1983 ustawa gwarantowała równość kobiet i mężczyzn w życiu zawodowym[3]. W 1981 wsparła także powołanie stowarzyszenia kobiet dziennikarek AFJ[9].

Od 1986 do 1993 i od 1997 do 2002 sprawowała mandat deputowanej do Zgromadzenia Narodowego VIII, IX, XI kadencji[2]. W latach 1989–2001 była merem Lisieux[1][3]. W 2007 poparła i zaangażowała się w kampanię prezydencką Ségolène Royal, a w 2011 poparła François Hollande’a w wyborach prezydenckich w 2012[10]. W kolejnych wyborach prezydenckich w 2017 kandydatem socjalistów był Benoît Hamon, którego wcześniej Yvette Roudy wspierała, ale na skutek jego kontrowersyjnych wypowiedzi na temat muzułmanów wycofała się z poparcia[11].

Publikacje

[edytuj | edytuj kod]
  • La Femme en marge (Flammarion, 1982)[12]
  • À cause d’elles (Albin Michel, 1985)[13]
  • Mais de quoi ont-ils peur? Un vent de misogynie souffle sur la politique (Albin Michel, 1995)[14]
  • Allez les femmes – Une brève histoire du PS et de quelques absentes (Le Bord de l’eau, 2005)[15]
  • Lutter toujours (Éditions Robert Laffont, 2020)[16]

Odznaczenia

[edytuj | edytuj kod]

Przypisy

[edytuj | edytuj kod]
  1. ↑ a b c Décret du 15 novembre 2018 portant promotion et nomination. legifrance.gouv.fr, 16 listopada 2018. [dostęp 2021-02-28]. (fr.).
  2. ↑ a b Yvette Roudy. assemblee-nationale.fr. [dostęp 2021-02-28]. (fr.).
  3. ↑ a b c d e f Charles Sowerwine: Roudy Yvette. maitron.fr, 4 sierpnia 2010. [dostęp 2021-08-01]. (fr.).
  4. ↑ Yvette Roudy. franceculture.fr. [dostęp 2021-02-28]. (fr.).
  5. ↑ a b Le „Manifeste des 343 salopes” paru dans le Nouvel Obs en 1971. nouvelobs.com, 27 listopada 2007. [dostęp 2021-08-01]. (fr.).
  6. ↑ Kronika kobiet. Marian B Michalik (red.). Warszawa: Wydawnictwo „Kronika”, 1993, s. 577–578. ISBN 83-900331-5-1.
  7. ↑ Yvette Roudy. europarl.europa.eu. [dostęp 2021-08-01].
  8. ↑ Les Gouvernements et les assemblées parlementaires sous la Ve République. assemblee-nationale.fr, lipiec 2004. [dostęp 2021-02-28]. (fr.).
  9. ↑ Archives association AFJ (Association des Femmes Journalistes). univ-angers.fr. [dostęp 2021-08-01]. (fr.).
  10. ↑ L'ex-ministre des droits de la Femme Yvette Roudy soutient Hollande. lepoint.fr, 13 października 2011. [dostęp 2021-02-28]. (fr.).
  11. ↑ L'ancienne ministre des droits des femmes, Yvette Roudy, à Benoît Hamon: „Tu as perdu ma voix”. bfmtv.com, 27 stycznia 2017. [dostęp 2021-02-28]. (fr.).
  12. ↑ Notice bibliographique: La Femme en marge. bnf.fr. [dostęp 2021-02-28]. (fr.).
  13. ↑ Notice bibliographique: À cause d’elles. bnf.fr. [dostęp 2021-02-28]. (fr.).
  14. ↑ Notice bibliographique: Mais de quoi ont-ils peur? Un vent de misogynie souffle sur la politique. bnf.fr. [dostęp 2021-02-28]. (fr.).
  15. ↑ Notice bibliographique: Allez les femmes – Une brève histoire du PS et de quelques absentes. bnf.fr. [dostęp 2021-02-28]. (fr.).
  16. ↑ Lutter toujours. librairie-gallimard.com. [dostęp 2021-02-28]. (fr.).
  17. ↑ Décret du 13 juillet 1993 portant promotion et nomination. legifrance.gouv.fr, 14 lipca 1993. [dostęp 2021-02-28]. (fr.).
  18. ↑ Décret du 12 juillet 2013 portant promotion et nomination. legifrance.gouv.fr, 14 lipca 2013. [dostęp 2021-02-28]. (fr.).
Rząd Laurenta Fabiusa (1984–1986)
W dniu powstania
Późniejsi członkowie rządu