Data i miejsce urodzenia |
1 stycznia 1929 |
---|---|
Data i miejsce śmierci |
23 września 1994 |
Miejsce spoczynku |
cmentarz w Jerzwałdzie |
Zawód, zajęcie |
pisarz, dziennikarz |
Narodowość | |
![]() | |
Odznaczenia | |
![]() ![]() ![]() ![]() ![]() ![]() |
Zbigniew Nienacki, właśc. Zbigniew Tomasz Nowicki (ur. 1 stycznia 1929 w Łodzi, zm. 23 września 1994 w Morągu[1][2]) – polski pisarz i dziennikarz. Największą sławę przyniosła mu seria powieści dla młodzieży o przygodach Pana Samochodzika, muzealnika-detektywa. Opinię pisarza kontrowersyjnego i niestroniącego od erotyki zawdzięcza powieściom dla dorosłych, między innymi Raz w roku w Skiroławkach oraz powieści historycznej Dagome iudex.
Syn Jana i Cecylii z Daneckich. Ojciec był archiwistą, a matka nauczycielką. W 1940 został przez Niemców wraz z rodziną wysiedlony do Słupi Skierniewickiej, pracował fizycznie. Po wojnie powrócił z rodziną do Łodzi i w styczniu 1945 do przedwojennego mieszkania. Niebawem rozpoczął naukę w Liceum Ogólnokształcącym nr 3.
Zadebiutował w wieku 17 lat. W 1946 napisał pierwszą powieść dla młodzieży Związek poszukiwaczy skarbów, która była drukowana w odcinkach w tygodniku Przyjaciel. Drukował też wiersze w Kuźnicy i w Szpilkach.
W 1948 ukończył szkołę i wyjechał do Szklarskiej Poręby, gdzie krótko pracował jako wychowawca w domu Towarzystwa Przyjaciół Dzieci. W tym samym roku rozpoczął studia w Państwowej Wyższej Szkole Filmowej w Łodzi. Rok później otrzymał stypendium i zaczął studiować scenopisarstwo w Wszechzwiązkowym Państwowym Instytucie Kinematografii w Moskwie. Ze studiów w Moskwie usunięto go karnie i odesłano do Polski w 1950, za czyn opisany jako „postawa antystalinowska”. Wtedy wstrzymano druk w „Czytelniku” jego pierwszej książki Chłopcy, pisarza usunięto ze studiów, a ojca wyrzucono z pracy.
Po pewnym czasie otrzymał etat redaktora w Głosie Robotniczym, gdzie pracował do 1958 (do szkoły filmowej ponownie go nie przyjęto). W tym okresie zaczął się posługiwać pseudonimem Zbigniew Nienacki. W 1952 ożenił się z Heleną Dąbską, a w 1953 urodził się im syn Marek (był lekarzem, zmarł w 1999). W 1964 zostawił żonę i syna, by realizować karierę pisarza. Przełomem w życiu i twórczości pisarza było w 1967 jego przeprowadzenie się do Jerzwałdu niedaleko Iławy, gdzie związał się z Alicją Janeczek[3].
W 1957 wydał powieść Uroczysko, którą uważał za swój właściwy debiut. W latach 1954–1964 pracował w tygodniku „Odgłosy”, gdzie kierował działem reportażu, potem działem filmowym, a na koniec działem kobiecym. Owocem tej pracy był tom reportaży Ucieczka z przedmieścia. W 1958 na łamach „Odgłosów” opublikował powieść w odcinkach Zabójstwo Herakliusza Pronobisa.
W 1960 wydał Skarb Atanaryka, w 1961 Pozwolenie na przywóz lwa i Worek Judaszów, a w 1962 w Głosie Robotniczym powieść w odcinkach Wąż morski. W 1961 opublikował Laseczkę i tajemnicę, w 1963 Podniesienie, a w 1964 Z głębokości oraz powieść dla młodzieży Wyspa Złoczyńców, która stała się początkiem serii książek o Panu Samochodziku.
W latach 1962–1965 pełnił funkcję ławnika sądowego w Wydziale Karnym Sądu Rejonowego w Łodzi. Pokłosiem tej działalności było wydane w 1965 Sumienie. W 1962 został członkiem Związku Literatów Polskich, a w 1964 otrzymał nagrodę miasta Łodzi za Podniesienie i Worek Judaszów. W 1966 otrzymał kolejną nagrodę za powieść Liście dębu (pierwotny tytuł Święta miłość), której tom I ukazał się drukiem w 1967, a tom II w 1969. W 1966 wydał kolejną książkę młodzieżową Pan Samochodzik i templariusze, a w 1967 Księgę strachów.
W 1969 wydał Niesamowity dwór, w 1970 Nowe przygody Pana Samochodzika, w 1971 powieść dla dorosłych Mężczyzna czterdziestoletni, a w 1975 Pan Samochodzik i tajemnica tajemnic.
Trzecim, obok książek dla dorosłych i dla młodzieży, nurtem twórczości pisarza były sztuki teatralne. W 1961 napisał „Termitierę”, w 1963 „Golem”, „Myszy króla Popiela” i „Styks” (druk: 1966), w 1966 „Opowieść o Bielinku”, w 1967 „Miejsce dla żywych” (nie wystawiono jej), w 1968 „Nekropolis”; w latach sześćdziesiątych napisał też „Na Kasjopei zaraza”. W 2004 zostały one wydane łącznie w formie książki pt. Sztuki teatralne (Wydawnictwo Rzecz Kultowa).
Przygotował widowiska telewizyjne: „Krwawa ręka” (1967) i „Dziewięć złotych naczyń” (1968). Na podstawie „Podniesienia” opracował słuchowisko radiowe „Bielinek”. Ponadto malował i rzeźbił.
Pisarz tworzył kolejne powieści młodzieżowe o Panu Samochodziku, a jednocześnie swoje najbardziej znane książki dla dorosłych: „Uwodziciel” (1979), „Raz w roku w Skiroławkach”, tom 1–2 (1983), „Wielki las” (1987) i „Dagome iudex”, tom 1–3 (1989–1990). Tę ostatnią, napisaną w gatunku fantasy powieść, uważał za najlepszą w swoim dorobku literackim.
W 1977 w plebiscycie czytelników Płomyka otrzymał „Orle Pióro”. W 1988 „Wielki las” wyróżniono nagrodą Stowarzyszenia Księgarzy Polskich, a w 1991 pisarza uhonorowano nagrodą za twórczość dla dzieci i młodzieży. Kilka powieści Zbigniewa Nienackiego doczekało się adaptacji filmowej. Stanisław Jędryka w 1965 nakręcił „Wyspę złoczyńców”, Jerzy Passendorfer „Akcję Brutus” według „Worka Judaszów”, a w telewizji pojawił się serial „Samochodzik i templariusze” ze Stanisławem Mikulskim w roli głównej. Z kolei Janusz Kidawa nakręcił film „Pan Samochodzik i niesamowity dwór”, Kazimierz Tarnas „Pan Samochodzik i praskie tajemnice” (filmowa wersja „Tajemnicy tajemnic”), a w 1991 Janusz Kidawa „Latające machiny kontra Pan Samochodzik” (filmowa wersja „Złotej rękawicy”).
Jego książki przełożono na wiele języków: niemiecki, rosyjski, ukraiński, czeski, słowacki, bułgarski, węgierski, gruziński, ormiański, baszkirski i kirgiski.
Twierdził, że w latach 40. XX wieku działał z Urzędem Bezpieczeństwa Publicznego zwalczając żołnierzy podziemia antykomunistycznego[4]. Był członkiem Polskiej Zjednoczonej Partii Robotniczej (od 1962), Ochotniczej Rezerwy Milicji Obywatelskiej (od 1963), Patriotycznego Ruchu Odrodzenia Narodowego (od 1982). W latach 60. XX wieku zasiadał w Wojewódzkiej Radzie Narodowej w Łodzi. W latach 80. XX wieku w lokalnej prasie pisał artykuły krytykujące NSZZ „Solidarność”. Po wprowadzeniu stanu wojennego w 1981 publicznie wyrażał swoje poparcie dla Prezesa Rady Ministrów gen. armii Wojciecha Jaruzelskiego i Wojskowej Rady Ocalenia Narodowego. Był kontaktem operacyjnym Służby Bezpieczeństwa pod pseudonimem „Eremita”[5].
Po śmierci pisarza serię o Panu Samochodziku kontynuują inni autorzy[6].
Od 2013 skupiające miłośników twórczości Zbigniewa Nienackiego Forum Miłośników Pana Samochodzika organizuje konkurs na najlepszą Samochodzikową Książkę Roku[7]. 16 listopada 2018 na wniosek przedstawicieli Forum Miłośników Pana Samochodzika, w Alei Żeglarskiej w Iławie została odsłonięta tablica pamiątkowa poświęcona pisarzowi[8][9].
W 2021 warszawskie Orphan Studio zawarło z wnukiem Zbigniewa Nienackiego, jedynym spadkobiercą pisarza, umowę na wyłączne prawa do filmowych i serialowych adaptacji jego książek[10]. W ramach tej umowy w kwietniu 2022 platforma streamingowa Netflix poinformowała o rozpoczęciu prac nad ekranizacją powieści Pan Samochodzik i templariusze według scenariusza Bartosza Sztybora i w reżyserii Antoniego Nykowskiego[11]. Premiera miała miejsce 12 lipca 2023[12].
W październiku 2024, staraniem wydawnictwa Siedmioróg, ukazał się pierwszy tom komiksu na podstawie powieści Uroczysko pt. Uroczysko - Tajemnice kurhanu. Autorem komiksu jest Mieczysław Sarna. W przygotowaniu są dwa kolejne tomy, w których zamknie się cała historia[13].
Kolejność zgodna z wewnętrzną chronologią cyklu (nie według pierwszych wydań):
W zbiorach Filmoteki Narodowej znajdują się scenariusze i nowele filmowe niezrealizowanych ekranizacji dzieł Zbigniewa Nienackiego.